Αν πιστεύετε οτι η “πειρατεία” είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο στο χώρο της μουσικής τότε μάλλον κάνετε λάθος. Η ιστορία της “πειρατείας” επεκτείνεται πολύ περισσότερο από την απλή αντιγραφή (ή το… upload πλέον μέσω torrents) περιεχομένου που κάποιος δεν θέλει να πληρώσει για να αποκτήσει. Στη Σοβιετική Ένωση των δεκαετιών του ’40 και του ’50, αμέσως μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η αμερικανική jazz, το blues ή το rock ‘n’ roll αποτελούσαν “απαγορευμένα” είδη μουσικής που παρόλα αυτά είχαν αυξημένη ζήτηση ιδιαίτερα ανάμεσα στους “stilyagi”, μία ομάδα νέων με φιλοσοφία που τους οδηγούσε σε θαυμασμό για το δυτικό “καπιταλιστικό” τρόπο ζωής.
Η λύση για τη διάδοση μουσικής που ήταν απαγορευμένη στη χώρα βρέθηκε, λοιπόν, σε flexi-discs που ξεκίνησαν να κατασκευάζονται από… παλιές ακτινογραφίες – μία φτηνή και αξιόπιστη πρώτη ύλη για τέτοιου τύπου “αντιγραφές”. Τα υλικά για να δημιουργηθούν οι ιδιαίτεροι αυτοί “δίσκοι” αντλήθηκαν από τα αρχεία νοσοκομείων της Αγίας Πετρούπολης, όπου υπήρχαν εκατοντάδες παλιές ακτινογραφίες τις οποίες δεν αναζητούσε ούτε χρειαζόταν κανείς.
Εικόνες από σπασμένα χέρια και πόδια, πλευρά, ακτινογραφίες κρανίων και άλλα σχετικά, αποτέλεσαν μία “ξεχωριστή” πρώτη ύλη για τη δημιουργία ειδικών “δίσκων” με την αντιγραφή μουσικής που δεν μπορούσε να διαδοθεί με άλλο τρόπο στη χώρα. Με τη βοήθεια συμβατικού εξοπλισμού, η απαγορευμένη μουσική “εγγραφόταν” στις ακτινογραφίες και, στη συνέχεια, κοβόταν σε “δίσκους” με διάμετρο περίπου 25 εκατοστά, κάποιες φορές, μάλιστα, χρησιμοποιώντας ένα τσιγάρο για να δημιουργηθεί η κεντρική “οπή” τους.
Δείτε παρακάτω φωτογραφίες από τους παράνομους αυτούς δίσκους:
Αυτό κράτησε για περίπου 15 χρόνια και έγινε γνωστό με την ονομασία “roentgenizdat” (μία παρόμοια έννοια με το “samizdat” που αφορούσε τις “παράνομες” αυτο-εκδόσεις απαγορευμένης λογοτεχνίας στη Σοβιετική Ένωση). Ανακαλύφθηκε, μάλιστα, από τις αρχές, που το έκαναν παράνομο το 1958, οδηγώντας, μέσα στην επόμενη χρονιά, ακόμη και στη φυλακή κάποιους από τους επικεφαλής.
