Με την εισαγωγή του πρώτου, ομώνυμου με το άλμπουμ, κομματιού, να σε πιάνει ευθύς αμέσως από τα μούτρα, το να «καταπιείς» το ‘This World Turns’ είναι μονόδρομος. Το αποφασίζουν οι Hair of the Dog και εσύ απλά το δέχεσαι. Τόσο απλά. Πόσο μάλλον όταν βλέπεις και όνομα εμπνευσμένο από τους Nazareth και το ομότιτλο κομμάτι τους.
Δεν είχα στα υπόψην τη συγκεκριμένη μπάντα, ούτε είχα ακούσει ποτέ -ούτε κατά τύχη- τους δύο προηγούμενους δίσκους της, και δεν προβλέπεται να το κάνω και σύντομα, όσο ακούω το ‘This World Turns’ σε λούπα.
Ένας πολύ συμπαγής και καλοδουλεμένος δίσκος που μέσα από 6 μόλις κομμάτια και συνολική διάρκεια 41 λεπτών (!), σε παίρνει απ’ το χεράκι και σε ταξιδεύει στα μονοπάτια που χάραξαν οι Led Zeppelin και οι Black Sabbath, τα οποία, όμως, οι Hair of the Dog είχαν φροντίσει να… επισκεφθούν νωρίτερα και να τους ρίξουν ένα φρεσκάρισμα, τόσο όσο, ώστε να μην είναι ακόμα μία μπάντα που προσπαθεί να αναβιώσει -χωρίς έμπνευση- τα κεκτημένα των μύθων του παρελθόντος.
Το άλμπουμ ξεκινάει με το σχεδόν 10λεπτο title track ‘This World Turns’, το οποίο, βασισμένο σε ένα κολλητικό riffάκι, έχει φωνητικά μέχρι τα 3 περίπου λεπτά και μετά κλιμακώνεται με ένα κιθαριστικό παραλήρημα μέχρι το τέλος του. Ακούω λίγο ‘Children of the Grave’ και αυτό μόνο καλό σημάδι είναι.
Στο ίδιο στυλ και το επόμενο κομμάτι, ‘Keep Watch over the Night’, διαδέχεται ιδανικά το ‘This World Turns’ και φέρνει στο μυαλό τους προπάτορες του σκληρού ήχου, με μία αναζωογονητική πινελιά και δυναμικά φωνητικά.
Γκρουβάτο και σίγουρα πιο κοντινό στον σύγχρονο ήχο (το «λέει» κι ο τίτλος του άλλωστε), το ‘Ctrl-Alt-Delete’ μπαίνει σαν σίφουνας και ρολάρει ακούραστα, αυξομειώνοντας μαεστρικά την ένταση, παρέα με τα ελαφρώς παραμορφωμένα φωνητικά του.
Το ‘The Colours in Her Skin’ μπαίνει με τέρμα τα γκάζια και μίνι drum σόλο, κάπου στα 2:30 σκάει λίγο ‘War Pigs’, ενώ μετά τα 3:30 λεπτά αλλάζει αρκετά ύφος, με ένα επαναληπτικό κιθαριστικό σόλο να δίνει τον ρυθμό και τα πονεμένα φωνητικά να το συνοδεύουν σε μία ψυχεδελική στιγμή που δύσκολα θα φανταζόταν κάποιος ότι μπορεί να προσφέρει ο εν λόγω δίσκος.
Μία στροφή πριν το τέλος, το ‘In Death’s Hands’ δένει άψογα, κατεβάζοντας ακόμα περισσότερο το tempo, με την μπάντα να ρίχνει το βάρος στη μελωδία και να το πετυχαίνει αβίαστα. Ο vocalist βγάζει στα εσώψυχά του, αλλά εκεί που νομίζεις ότι έχει δώσει τα πάντα…
… σκάει το τελευταίο τραγούδι, με τίτλο ‘4am’. Κατά τη διάρκεια των 8 σχεδόν λεπτών του, οι Hair of the Dog ξεδιπλώνουν πολλές πτυχές του ταλέντου τους, κυμαινόμενοι σε χαλαρούς ρυθμούς, αφού για τα πιο γρήγορα tempos έχουν δώσει δείγμα προηγουμένως. Τι να πρωτοπείς γι’ αυτό το κομμάτι… Τα σόλο του; Τα φωνητικά που στο τέλος ειδικά είναι ανατριχιαστικά; Τις μαεστρικές αυξομειώσεις που διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον; Νομίζω πως μία φορά αρκεί για να πειστεί κάποιος.
Καλή ακρόαση:
