Υπάρχει ένα πρόβλημα όταν μιλά κανείς για το ‘Keeper of the Seven Keys Part II’ των Helloween.
Το πρόβλημα αυτό δεν είναι άλλο από το διαχωρισμό του από το Part I του προηγούμενου χρόνου, το πως στέκονται το ένα απέναντι στο άλλο, τι καθιστά την κάθε κυκλοφορία μοναδική.
Οι βάσεις, από την άλλη, δεν θα μπορούσαν να είναι πιο άψογες και ξεκάθαρες. Όπως και ο συνονόματος προκάτοχός του, το ‘Keeper of the Seven Keys Part II’ αποτελεί θεμέλιο λίθο της ευρωπαϊκής power metal σκηνής.
Είναι ένας κλασικός και επιδραστικός δίσκος με όλη τη σημασία των λέξεων, πρότυπο και προσχέδιο για αμέτρητες κυκλοφορίες περισσότερων από τριών δεκαετιών.
Αν μια μπάντα παίζει ευρωπαϊκό power, τότε έχει πατήσει στους Helloween. Εξαιρέσεις, αν υπάρχουν, είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθούν.
Γιατί όμως και τα δύο ‘Keeper’; Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει δύο δίσκους που κυκλοφόρησαν τόσο κοντά μεταξύ τους, που έχουν μέχρι και το ίδιο όνομα, που κάποτε το συγκρότημα οραματιζόταν να κυκλοφορήσει μαζί ως διπλό άλμπουμ πριν οι πιέσεις του χρόνου και τις δισκογραφικής οδηγήσουν σε διάσπαση τα πλάνα τους;
Η ρίζα της υπόθεσης μπορεί να αναζητηθεί στον ιθύνοντα νου πίσω από τον εκάστοτε δίσκο. Ή, πιο συγκεκριμένα, που υπάρχει περισσότερος Kai Hansen και που υπερτερεί ο Michael Weikath.
Το ‘Keeper of the Seven Keys Part II’ φέρει εντονότερα την υπογραφή του δεύτερου, και μαζί με αυτή ορισμένες ιδιαιτερότητες που το διαφοροποιούν από το πρώτο μέρος.
Η προσέγγιση των Helloween γενικά διαφοροποιείται από τους μετέπειτα μιμητές τους όσον αφορά τη θεματολογία και το ύφος των κομματιών τους.
Λιγότερες μάχες και σπαθιά, λιγότεροι μάγοι και δράκοι, περισσότερη ελευθερία και όνειρα, μαζί με μια δόση χιούμορ.
Εκεί είναι που κάνει αισθητή την άποψή του ο Weikath, ο οποίος είναι το μυαλό πίσω από το μισό δίσκο, και βάζει μέσα αυτό το στυλ, το τόσο χαρακτηριστικό των Helloween.
Το ‘Eagle Fly Free’ είναι μια ξεκάθαρη έκφραση αυτής της πλευράς της μπάντας, ίσως η πιο άμεση της δισκογραφίας τους, και γράφει παντού Michael Weikath.
Όπως Weikath γράφουν και τα ‘Rise and Fall’ και ‘Dr. Stein’, και τα δύο ιδιαίτερα με τον τρόπο τους. Κοινό τους χαρακτηριστικό, ένα εκκεντρικό χιούμορ, που αρχικά μπορεί να ξενίσει αλλά που μετά από κάποια ακούσματα οδηγεί σε χαμόγελα, εν μέρει ίσως επειδή φαντάζει πραγματικά αταίριαστο εκ πρώτης ακροάσεως.
Εξάλλου, ποιος ακούει metal για να μάθει για τα περίεργα πλάσματα ενός τρελού επιστήμονα τα οποία γίνονται σπουδαίοι πολιτικοί;
Ναι, ξαναδιαβάζοντας την παραπάνω πρόταση, όντως είναι εντελώς παράταιρο. Αλλά είναι και εντελώς Helloween.
Και προσφέρει επίσης και πολύ περισσότερα από απόπειρες αστεϊσμού, ειδικά στην περίπτωση του ‘Dr. Stein’, το οποίο έχει εξαιρετική κιθάρα από κάθε άποψη, και πιθανότατα θα γινόταν ένα από τα πιο γνωστά κομμάτια του συγκροτήματος ανεξαρτήτως στίχων.
Αν η ελαφρύτερη, θετικότερη και χαλαρότερη πλευρά των Helloween πάντως δεν αποτελεί για κάποιους αιτία να ξεχωρίσουν το ‘Keeper of the Seven Keys Part II’ από το πρώτο μέρος, ο δίσκος μπορεί και πάλι να σταθεί μόνος του, προσφέροντας δισκογραφικές στιγμές τόσο άρρηκτα συνδεδεμένες με το συγκρότημα που πρακτικά έχουν γίνει συνώνυμές του.
Ο λόγος φυσικά για τα ‘I Want Out’ και το επικό ‘Keeper of the Seven Keys’.
Στο πρώτο η ταχύτητα, η κιθάρα, οι πιασάρικοι στίχοι, η ενέργεια και ο ρυθμός, η προσφορά του Kai Hansen μαζί με το πιο κλασικό από ηχητικής πλευράς ‘March of Time’.
Στο δεύτερο το ρεσιτάλ σε κάθε όργανο, επίδειξη τεχνικής σε μια πολύπλοκη σύνθεση σχεδόν δεκατεσσάρων λεπτών, με το κάθε ένα από αυτά να έχει να προσφέρει κάτι.
Η συνεισφορά του Michael Weikath στην πιο ηρωική πτυχή της μπάντας, το διζυγωτικό δίδυμο του ‘Halloween’ από τον προηγούμενο δίσκο, δύο πυλώνες της metal που μπορούν από μόνοι τους να εξασφαλίσουν υστεροφημία.
Το ‘Keeper of the Seven Keys Part II’ δεν είναι καλύτερο ή χειρότερο από τον προκάτοχό του. Είναι η φυσική του συνέχεια, η άλλη του πλευρά, εξίσου διαχρονική και εξίσου απαραίτητη για τον power λάτρη και όχι μόνο.
Είτε πρόκειται για την ιδιαίτερη προσέγγισή του, είτε για τα κλασικά τραγούδια του, το ‘Keeper of the Seven Keys Part II’ είναι αναπόσπαστο κομμάτι ενός από τα πιο αγαπητά metal υποείδη.
Δεν υπάρχει σύγκριση. Δεν υπάρχει σύγκρουση. Η κορυφή έχει χώρο για δύο. Και η κληρονομιά δεν γνωρίζει περιορισμούς.
Διαβάστε ακόμα:
