Αφιέρωμα στον Ian Gillan
Μιλάμε συχνά για μεγάλους, καλλιτέχνες που άλλαξαν τα μουσικά δρώμενα, που το ταλέντο τους φαντάζει εξωπραγματικό. Ο Ian Gillan δεν κατατάσσεται σε αυτούς.
Ο Ian Gillan έρχεται πριν από αυτούς. Από τους πρώτους, τους αυθεντικούς, αυτούς που οι μεγάλοι μνημονεύουν.
Από τα χρόνια που έχουν περάσει από τις 19 Αυγούστου 1945, τα 50 είναι χρόνια μουσικής. 50 χρόνια καριέρας.
Μια από τις πιο απίστευτες φωνές του προηγούμενου αιώνα. Φωνή ικανή να ραγίσει καρδιές σε αργές μπαλάντες ή να ραγίσει τζάμια φτάνοντας σε απόκοσμα ύψη.
Ο χρόνος την έχει φθείρει, αλλά το παρελθόν ζωντανεύει κάθε φορά που μπαίνει ένα βινύλιο, ένα CD, ένα βίντεο…
Hard Lovin’ Man
Κάπως έτσι γράφεται μουσική ιστορία. Με ένα «Oh, oh, Aaaaahhh».
Η φωνή του Gillan γεμίζει γήπεδο και ακούγεται για χιλιόμετρα, και όσο για τις υπερηχητικές τσιρίδες, τι να πει κανείς;
Ολόκληρο το ‘Deep Purple In Rock’ δικαιώνει, ξανά και ξανά, την επιλογή των Deep Purple να προσλάβουν αυτόν τον εξωπραγματικό τραγουδιστή.
Το ‘Hard Lovin’ Man’ είναι το κλείσιμο που την επισφραγίζει.
Demon’s Eye
Το ‘Fireball’ συχνά ξεχνιέται, εγκλωβισμένο ανάμεσα στις συμπληγάδες του ‘In Rock’ και του ‘Machine Head’, με το ‘Strange Kind of Woman’ να είναι για κάποιους η μόνη επαφή με το δίσκο, αλλά για όποιον το θυμάται η ακρόαση αξίζει.
Στοιχειωτικό το ‘Demon’s Eye’, με έναν Gillan που μπορεί να μην επιχειρεί να πιάσει συχνότητες άγνωστες στον άνθρωπο, αλλά που δείχνει και ότι δεν το χρειάζεται προκειμένου να δώσει την απαιτούμενη ατμόσφαιρα σε ένα τραγούδι.
When A Blind Man Cries
Όταν ένας τυφλός άντρας κλαίει, όλοι σκουπίζουμε ένα δάκρυ. Γιατί τέτοια είναι η συναισθηματικότητα που βγάζει ο Ian Gillan σε αυτό το τραγούδι. Λίγοι και απλοί στίχοι. Αλλά υπεραρκετοί. Δεν χρειάζεται περισσότερο.
Woman From Tokyo
Το ‘Who Do We Think We Are’ έχει χαρακτηριστεί κουρασμένο, η απόδοση της μπάντας σε αυτό μέτρια, η ενέργειά του λειψή.
Τουλάχιστον η Γυναίκα από το Τόκιο τιμήθηκε δεόντως. Όποιος πει ότι ο Ian Gillan δεν βγάζει ενέργεια εδώ μάλλον είχε ξεχάσει τον ήχο πολύ χαμηλά και δεν κατάλαβε γιατί δεν ακουγόταν καλά το τραγούδι.
Αν υπήρχε κάπου ένας χώρος όπου φυλάσσονταν πρότυπα για το πως πρέπει να ακούγονται διάφορα μουσικά είδη, το ‘Woman From Tokyo’ θα μπορούσε άνετα να είναι το δείγμα του hard rock.
Δεν είναι θέμα ιδιαιτερότητας εδώ. Απλά το τραγούδι ακούγεται σωστό. Ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι.
Perfect Strangers
Όλη η νοσταλγία, όλη η ομορφιά της παλιάς εποχής, σε ένα τραγούδι. Στην επανένωση της Mk II σύνθεσης ο Ian Gillan έχει μια από τις πιο συναισθηματικές στιγμές του.
Στο ‘Perfect Strangers’ ακούγεται πιο ευάλωτος και θλιμμένος, καθώς αναπολεί ένα παρελθόν που δεν θα επιστρέψει, αλλά και δεν θα ξεχαστεί.
Fighting Man
Η σόλο καριέρα του δεν πέτυχε μόνο λόγω ονόματος. Κομμάτια σαν το ‘Fighting Man’ δείχνουν την πληρότητα του τραγουδιστή, τόσο σε εύρος όσο και σε δύναμη.
Αντάξιο του, μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τις στιγμές του στους Deep Purple. Και αυτό λέει πολλά.
Mr. Universe
Παθιασμένο και δυναμικό.
Ένας προκλητικός και μαχητικός Ian Gillan.
Η φωνή του είχε αρχίσει ήδη να έχει προβλήματα (γιατί τόσα τσιγάρα, γαμώτο), αλλά σε τραγούδια όπως το ‘Mr. Universe’, ποιος το θυμάται…
Disturbing the Priest
Η συνεργασία Black Sabbath και Ian Gillan ήταν μάλλον καταδικασμένη εξαρχής, και σχεδόν κανείς, συμπεριλαμβανομένων των μουσικών, δεν στενοχωρήθηκε που κράτησε τόσο λίγο. Αλλά μιλάμε για τεράστιους μουσικούς.
Το ‘Born Again’ δεν είναι καλός δίσκος, αλλά υπάρχουν και στιγμές που αξίζει να θυμάται κανείς. Όπως το ‘Disturbing the Priest’.
Ο πιο τρομακτικός που έχει ποτέ ακουστεί. Ανατριχιαστική εκτέλεση, και φυσικά οι υψιφωνίες κάνουν τα πάντα καλύτερα.
Concerto for Group and Orchestra
Πρώτη με τους Deep Purple. Ένα project του Jon Lord για το οποίο κανείς δεν ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδης.
Αλλά και ένας Gillan απίθανος. Απλά σε δικό του επίπεδο.
Πριν ξεκινήσει η συναυλία, η Φιλαρμονική του Λονδίνου τους σνόμπαρε. Όταν τελείωσε, μάλλον σκέφτονταν τη σύνταξη.
Child In Time
Το αποκορύφωμα. Όλη η ουσία, όλο το ταλέντο του, σε δέκα λεπτά. Τα πιο συναισθηματικά και θλιμμένα του περάσματα.
Τα πιο καταπληκτικά, δυσθεώρητα ύψη. Τραγούδια όπως το ‘Child In Time’ κάνουν το χρόνο να σταματάει.
Υπάρχουν σε μια δική τους διάσταση. Μια διάσταση στην οποία είναι πάντα 1969, στην οποία ο Ian Gillan στέκεται αιωνίως στο Royal Albert Hall για το προαναφερθέν κονσέρτο ή στο στούντιο για την ηχογράφηση του ‘In Rock’. Και απλά τραγουδάει το ‘Child In Time’. Όπως ποτέ δεν θα τραγουδηθεί ξανά.
Από τα βάθη του χρόνου, τις απαρχές της σκληρής μουσικής, αντηχεί ακόμα η φωνή του. Και θα συνεχίσει να αντηχεί. Έχει τη δύναμη να αψηφήσει όχι δεκαετίες, αλλά αιώνες.
