Αφιέρωμα στο The Jester Race των In Flames
Δεκαετία του 1990.
Η grunge κυριαρχεί ενώ τα μεγάλα ονόματα της metal που σήκωσαν τον πήχη την ένδοξη δεκαετία του 80 περνάνε μια έντονη περίοδο κρίσης ταυτότητας.
Το γερό αυτό ταρακούνημα ήταν αρκετό για να ωθήσει τους νέους metal μουσικούς να διευρύνουν τα όριά τους, να προσπαθήσουν να φύγουν από τα μουσικά στερεώματα που θεσπίστηκαν στις δύο προηγούμενες δεκαετίες και να δημιουργήσουν καινούργια μονοπάτια που, όπως αποδείχτηκε από την εξέλιξη του ακραίου ήχου, θα κατέληγαν σε λεωφόρους.
Έτσι, βλέπουμε πολλαπλές μουσικές επαναστάσεις σε διάφορα μέρη του κόσμου. Ένα από αυτά είναι και το Gothenburg της Σουηδίας, όπου ανέπτυξε μουσική σκηνή αντάξια του Seattle και του San Francisco.
Πιο αναλυτικά:
Gothenburg: Η γέννηση της μελωδίας του θανάτου
At the Gates, Dark Tranquility, In Flames, Dissection, μπάντες σταθμοί για τον ακραίο ήχο ζουν και δουλεύουν μαζί, φτιάχνοντας το δικό τους μουσικό είδος.
Το 1995, ο τραγουδιστής των Dark Tranquility, Anders Friden, αποχωρεί για να ενωθεί με τους In Flames. Εκεί, μαζί με τους Jesper Strömblad, Björn Gelotte, Johan Larsson, Glenn Ljungström, θα άλλαζαν τον ακραίο ήχο μια για πάντα.
Οι At the Gates και οι Dark Tranquility έχουν βγάλει δύο τρομερούς δίσκους και τώρα έχει έρθει η σειρά των In Flames να απαντήσουν.
20 Φεβρουαρίου 1996.
Οι In Flames κυκλοφορούν το δεύτερο τους δίσκο, ‘The Jester Race’. Η melodic death metal έχει φτάσει στην κορυφή της. Οι In Flames άφησαν πίσω τους τις άλλες μπάντες και κοιτάζουν πλέον διαφορετικά επίπεδα επιτυχίας.
Το αριστούργημα αυτό θεωρείται από πολλούς ο καλύτερος δίσκος της melodic death σκηνής, και όχι άδικα.
Όταν η πλειονότητα της metal σκηνής κινούταν σε πιο ωμά, ακατέργαστα μονοπάτια, οι In Flames κατάφεραν να δέσουν αριστουργηματικά τα βαριά φωνητικά της death, με την ενέργεια της thrash και τη μελωδικότητα του New Wave of British Heavy Metal.
Καταιγιστικά riffs και blastbeats, πολλά μελωδικά interludes, καταπληκτικά φωνητικά, αλλά το πιο σημαντικό: Αρμονικές στις κιθάρες. Σχεδόν κάθε μελωδία που παίζει μια κιθάρα, υποστηρίζεται από άλλες δύο ή τρεις εναρμονισμένες μελωδίες από πίσω!
Το στυλ αυτό δεν άργησε να γίνει το χαρακτηριστικό γνώρισμα των In Flames, που έδειχναν τις έντονες επιρροές που είχαν από τους Iron Maiden.
Μάλιστα, έχουν δηλώσει πως εκείνον τον καιρό, για ένα κομμάτι ηχογραφούσαν περίπου έξι ή επτά διαφορετικές κιθάρες, για να τις ενώσουν μετά και να δημιουργήσουν το υπέροχο αποτέλεσμα.
Τη μουσική σύνθεση επιμελείται κυρίως ο Jesper, ο ιθύνων νους των In Flames, ενώ σε πολλά σημεία ακούμε τον Gelotte, που τότε εκτελούσε χρέη ντράμερ στη μπάντα, να ηχογραφεί την πρώτη κιθάρα.
Λίγα χρόνια μετά, το 1999, θα αναλάμβανε μάλιστα πλήρως χρέη κιθαρίστα και βρίσκεται στο line up μέχρι και σήμερα.
Μεγάλη έμφαση έχει δοθεί όμως και στους στίχους του ‘The Jester Race’. Ο Anders Friden μας δίνει μια πρώτη γεύση της στιχογραφικής ιδιοφυΐας του, με τη σημαντική συμβολή όμως του Nicklas Sundin.
Επειδή ο Anders δεν ήταν ακόμα εξοικειωμένος με τα αγγλικά, έγραφε τους στίχους στα σουηδικά και τα έδινε στον Sundlin, κιθαρίστα της πρώην μπάντας του Anders, Dark Tranquility, ώστε να τους μεταφράσει!
Σε αρκετές συνεντεύξεις του έχει δηλώσει πως οι στίχοι, όπως και στο επόμενο άλμπουμ ‘Whoracle’, μιλάνε για το πώς οι μηχανές τελικά καταστρέφουν τις ανθρώπινες σχέσεις και την κοινωνία μας.
Μια άλλη ερμηνεία είναι πως ο δίσκος αποτελεί concept album, που αφηγείται την ιστορία ενός Ανθρώπου (και πιθανότατα ολόκληρου του ανθρώπινου γένους) που παλεύει να βρει απαντήσεις στα αιώνια ερωτήματα της ζωής, κάτι που καταφέρνει όμως μόνο αφού πεθάνει.
Και αυτό είναι κάτι συναρπαστικό που συναντάμε στους In Flames. Οι στίχοι τους είναι τόσο προσεγμένοι αλλά παράλληλα τόσο αφηρημένοι και στοχεύουν να βγάλουν τη σκέψη του ακροατή έξω από κάθε κουτί και από κάθε συνηθισμένο τρόπο ερμηνείας στίχων.
Ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει με το δικό του τρόπο τον κάθε στίχο και να καταλήξει στο δικό του αποτέλεσμα.
Το μόνο σίγουρο; Το αποτέλεσμα αυτό, αλλά και το ταξίδι για να οδηγηθεί εκεί θα τον συνεπάρει.
Από το ‘Moonshield’, στο ‘Artifacts of the Black Rain’, τη δυάδα ‘Lord Hypnos’ και ‘Dead Eternity’, μέχρι το ‘Dead God in Me’, ο δίσκος δεν αφήνει στιγμή το γκάζι.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά για καθένα από τα δέκα κομμάτια του δίσκου, αλλά καλύτερα να τα ακούσετε για να καταλάβετε τι εννοώ.
Οι In Flames κατάφεραν να πατήσουν στους ώμους των At the Gates, Dark Tranquility και Dissection (άσχετα αν οι τελευταίοι ανήκουν στην black σκηνή, πέρα για πέρα μελωδικοί είναι) και να εξελίξουν τον ήχο του Gothenburg, δημιουργώντας το δικό τους, ιδιαίτερα ξεχωριστό ύφος, που επηρέασε δεκάδες νεότερες μπάντες, όπως τους Amon Amarth και Insomnium.
Το ‘The Jester Race’ υπήρξε πραγματικά τέλειος δίσκος και ο μόνος ανταγωνισμός που δέχεται από τη Σουηδική melodic death σκηνή, είναι από τους τρεις διαδόχους του, ‘Whoracle’, ‘Colony’, ‘Clayman’.
Bonus: Το 1997, οι In Flames έβγαλαν το EP ‘Black-Ash Inheritance’.
Μερικά από τα τραγούδια του υπάρχουν σε επόμενους δίσκους, όμως υπάρχει ένα κρυμμένο διαμάντι, το ‘Goliaths Disarm Their Davids’, τραγούδι που ταιριάζει απόλυτα με το κλίμα του ‘The Jester Race’.
