Το ‘The Final Frontier’ των Iron Maiden είναι δίσκος αρκετά πρόσφατος, τόσο ώστε ακόμα και νεότερες μερίδες οπαδών να θυμούνται την κυκλοφορία του και τα όσα εκτυλίχθηκαν εκείνη την περίοδο.
Τεράστια εμπορική επιτυχία (πρώτο στα charts 28 χωρών, Μεγάλης Βρετανίας συμπεριλαμβανομένης, τέταρτο στις ΗΠΑ), κριτικές αν όχι διθυραμβικές, σίγουρα πολύ θετικές, Grammy Καλύτερης Εκτέλεσης για το ‘El Dorado’, αλλά και μια πιο ψυχρή αντίδραση τους επόμενους μήνες από αρκετούς οπαδούς, που δεν το είδαν με εξίσου ενθουσιώδη ματιά.
Μια δεκαετία μετά, το άλμπουμ εξακολουθεί να μην έχει πείσει κάποιους. Δεν είναι εύκολος δίσκος, ειδικά για τα δεδομένα της μπάντας.
Δεν είναι μόνο η μεγάλη του διάρκεια, αυτό εξάλλου ίσχυε και στα ‘Dance of Death’ και ‘A Matter of Life and Death’ που προηγήθηκαν, και πήγε ακόμα πιο μακριά στο ‘The Book of Souls’ του 2015.
Είναι και το ότι, από πολλές απόψεις, δεν ακούγεται Iron Maiden. Δεν έχει τους καλπασμούς και τις εξάρσεις που θα περίμενε κανείς, τουλάχιστον όχι σε μεγάλο βαθμό, δεν έχει τους γρήγορους ρύθμους και τις συναυλιακές υποσχέσεις.
Δεν του λείπουν με τον τρόπο που μπορεί να έλειπαν 15 χρόνια νωρίτερα από το ‘The X Factor’, αλλά μια έλλειψη υπάρχει.
Ταυτόχρονα, το μέγεθος ορισμένων κομματιών γίνεται ακόμα πιο αισθητό όταν συνδυάζεται με μια σαφή αύξηση της πολυπλοκότητας των συνθέσεων.
Στο ‘The Final Frontier’ οι Iron Maiden έχουν πλέον ασπαστεί πλήρως το νέο τους δόγμα για τον 21ο αιώνα, όπως είχε αρχίσει να διαφαίνεται στο ‘Dance of Death’, έχουν περάσει ξεκάθαρα σε πιο προοδευτικά μονοπάτια, μπορεί να πει κανείς ότι ανά σημεία θυμίζουν περισσότερο Dream Theater παρά το παρελθόν τους.
Θέλει μερικές προσπάθειες για να το εκτιμήσει κανείς, και μερικοί μάλλον δεν θα το καταφέρουν. Προσωπικά, ακόμα και μετά από επαναλαμβανόμενα ακούσματα, εξακολουθώ να μην μπορώ να το καταλάβω.
Δεν είναι ότι δεν αντέχεται, ότι είναι κακός, ότι γεράσανε και δεν το έχουν πια. Είναι ότι δυσκολεύομαι να διακρίνω το σκοπό, την ουσία κάποιων τραγουδιών.
Αλλά τελικά αυτός είναι ο δρόμος που έχουν επιλέξει οι Iron Maiden, όπως έδειξε και το ‘The Book of Souls’, όπως φαίνεται να προμηνύει το ‘Senjutsu’. Μεγάλη διάρκεια. Δυσκολότερες και τεχνικότερες συνθέσεις. Μια γενικότερα πιο προοδευτική προσέγγιση.
Το ερώτημα σε ό,τι ακολούθησε και σε ό,τι ενδεχομένως ακολουθήσει είναι τώρα το κατά πόσο έχουν τις ιδέες και την έμπνευση να υποστηρίξουν μια τέτοια προσέγγιση.
Αξίζει τον κόπο να το κάνουν; Κάποιες φορές φαίνεται να το καταφέρνουν, άλλες όχι. Η απάντηση παραμένει αμφιλεγόμενη.
Αλλά οι Iron Maiden του ‘The Final Frontier’ είναι, πέραν πάσης αμφιβολίας, οι Iron Maiden του σήμερα και πιθανότατα οι Iron Maiden του αύριο. Είναι η μορφή που έχει πάρει μια από τις μεγαλύτερες μπάντες όλων των εποχών. Και εξάλλου, τι τους μένει να αποδείξουν;
Αν μη τι άλλο, έστω και στα σημεία, μπορούν να πείσουν ότι πρόκειται για ένα πρόσωπο που τους ταιριάζει. Και έχουν σίγουρα κερδίσει το δικαίωμα να κινηθούν όπως θέλουν μουσικά.
Ακούγοντας το δίσκο λοιπόν δίνει στον κόσμο τους Iron Maiden. Δεν θα αρέσει σε όλους. Δεν θα μαγνητίσει με τον τρόπο που μαγνήτιζαν το κοινό οι δίσκοι του ’80.
Αλλά θα είναι ένα ειλικρινές άκουσμα. Όποιος θέλει μπορεί να συνεχίσει. Όποιος αποφασίσει ότι κάπου εδώ δεν έχει πλέον νόημα μπορεί να το κάνει δίχως τύψεις.
Εν τέλει, το αν το ‘The Final Frontier’ είναι το όριο, το τελευταίο σύνορο, είναι κάτι που θα αποφασίσει ο καθένας για τον εαυτό του.
Το Final Frontier, ολόκληρη η δισκογραφία των Iron Maiden και αφιερώματα για δίσκους, singles, εξώφυλλα και πολλά άλλα, στο σύνδεσμο που ακολουθεί: Iron Maiden – Μεγάλο αφιέρωμα
Iron Maiden – The Final Frontier
