Το ‘The X Factor’ σίγουρα δεν κατέχει περίβλεπτη θέση στη δισκογραφία των Iron Maiden.
Υπάρχουν αυτοί που εκτιμούν την περίοδο της μπάντας με τον Blaze Bayley, ακόμα και κάποιοι που τοποθετούν το δίσκο και το ‘Virtual XI’ που ακολούθησε σε εφάμιλλο επίπεδο με αυτούς της πρώτης δεκαετίας της μπάντας, αλλά για το μεγαλύτερο μέρος των οπαδών του συγκροτήματος πρόκειται, αν όχι για τις χειρότερες κυκλοφορίες των Iron Maiden, τουλάχιστον από τις πιο αδύναμες.
Αλλά το ‘The X Factor’ χρειαζόταν, έστω και αν τελικά δεν έκανε τη δουλειά με τον πιο πειστικό τρόπο.
Το 1981 οι Iron Maiden έκαναν αυτό που αποδείχθηκε η μεταγραφή της δεκαετίας, αντικαθιστώντας τον Paul Di’Anno με τον Bruce Dickinson και ενώ φαίνονταν να βρίσκονται σε μια σταθερά ανοδική πορεία, με πετυχημένες συνθέσεις και ορκισμένους οπαδούς.
Η αρχική δυσπιστία μετετράπη σε ενθουσιασμό με την κυκλοφορία του ‘The Number of the Beast’, και ακολούθησαν χρυσά χρόνια , υπερεπιτυχημένοι δίσκοι, αναγνώριση και εδραίωση ως ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του metal χώρου. Τα γνωστά.
Τι κάνει λοιπόν μια μπάντα, και ιδίως μια μπάντα με τον Steve Harris να κρατά τα ηνία, όταν αρχίζει να στραβοπατά; Όταν κυκλοφορεί πιο αδιάφορους ή πιο ασταθείς δίσκους;
Όταν το φοβερό κιθαριστικό της δίδυμο σπάει; Όταν η μεγάλη μεταγραφή αποφασίζει τελικά να αποχωρήσει;
Δύσκολες συνθήκες, και ακόμα και ο Harris παραλίγο να λυγίσει. Αλλά η πορεία έπρεπε να συνεχιστεί. Οι Iron Maiden δεν θα διαλύονταν έτσι.
Νέος τραγουδιστής λοιπόν, και νέος δίσκος. Ο Blaze Bayley και το ‘The X Factor’ επωμίστηκαν το αδιανόητο.
Να αποδείξουν σε εκατομμύρια κόσμου, μετά και τις εντάσεις και τα προβλήματα των προηγούμενων χρόνων και με τη δημοφιλία της metal μουσικής να βρίσκεται σε ύφεση, ότι οι Iron Maiden όχι μόνο δεν είχαν καταρρεύσει, αλλά μπορούσαν και υπό αυτές τις συνθήκες να λειτουργήσουν και να αποδείξουν την αξία τους.
Από μιας άποψης, η προσπάθεια αυτή ήταν καταδικασμένη από την αρχή.
Το μέγεθος της μπάντας, η επιτυχία που είχαν για πολλά χρόνια, η ποιότητα του Bruce Dickinson, όλα αυτά είχαν συντελέσει σε μια άρρηκτη, στο μυαλό του κοινού, σύνδεση τραγουδιστή και μπάντας.
Όσο καλό και αν ήταν το ‘The X Factor’ η αποδοχή του ως Iron Maiden δίσκου που του αρμόζει να τοποθετηθεί στο ράφι δίπλα στο ‘The Number of the Beast’, το ‘Powerslave’ ή το ‘Seventh Son of a Seventh Son’ θα ήταν κάτι που θα έπαιρνε χρόνο, στην καλύτερη περίπτωση.
Το γεγονός ότι οι ίδιοι οι Iron Maiden έμοιαζαν να έχουν χάσει μέρος της έμπνευσής τους δεν βοήθησε τα πράγματα, αν και μέρος της κατηγορίας τελικά έπεσε πάλι στον τραγουδιστή.
Μάλλον άδικα, γιατί ο Blaze Bayley δεν έκανε κάτι λάθος. Το μεγαλύτερο «ελάττωμά» του ήταν πως δεν λεγόταν Bruce Dickinson, και σε αυτό ούτε έφταιγε ούτε μπορούσε να κάνει κάτι.
Από μιας άλλης άποψης ωστόσο και μόνο το γεγονός ότι το ‘The X Factor’ κυκλοφόρησε ήταν μια νίκη. Η μπάντα έσφιξε τα δόντια, έκανε το βήμα, προχώρησε σε πείσμα των περιστάσεων και συνέχισε την πορεία της.
Μπορεί να μην το έκανε με τον πλέον πειστικό τρόπο, αλλά, όπως προειπώθηκε, ρεαλιστικά η νίκη ήταν σχεδόν αδύνατη. Προτεραιότητα είχε η επιβίωση.
Το ‘The X Factor’ λοιπόν ήταν απαραίτητο. Αλλά προφανώς παραμένει δίσκος μουσικής, και μάλιστα Iron Maiden. Ακόμα και από τους πιο ανοιχτόμυαλους αυτήν την κριτική πρέπει να την περάσει.
Είναι ίσως λίγο ειρωνικό, αλλά ο δίσκος μοιάζει να πάσχει από ανάλογα προβλήματα που μπορεί να καταδείξει κάποιος στις κυκλοφορίες του 21ου αιώνα, μετά την επανασύνδεση.
Δεν φαίνεται να μπορεί να υποστηρίξει τα εβδομήντα λεπτά της διάρκειάς του.
Τραγούδια του φαίνεται να τραβάνε και να επαναλαμβάνονται, χωρίς να υπάρχει από πίσω διάθεση και έμπνευση. Είπαμε, δεν ήταν σε καμία περίπτωση από τις πιο χαρωπές περιόδους της μπάντας. Και φαίνεται. Το μέσο του ‘The X Factor’ είναι σχεδόν άψυχο.
Είναι συνολικά ένας βαρύς δίσκος, από το φρικιαστικό εξώφυλλο μέχρι τη μαυρίλα του ‘2 A.M.’, χωρίς τους υψηλών τόνων καλπασμούς και τις εφόδους που είχαν συνηθίσει και αγαπούσαν οι οπαδοί, και αυτή η έλλειψη αντίθεσης κάνει κάποια από τα πιο αργόσυρτα κομμάτια να φαίνονται πραγματικά ατελείωτα.
Στην προσπάθειά τους να πείσουν ότι ακόμα το είχαν, παρά τους πιο αμφιλεγόμενους τελευταίους δίσκους και την αλλαγή πίσω από το μικρόφωνο, οι Iron Maiden μάλλον το παρακάνανε, καταλήγοντας σε κάτι μεγαλύτερο από ότι τους επέτρεπε η τότε έμπνευσή τους και το υλικό τους.
Καλά τραγούδια όμως εξακολουθούν να υπάρχουν στο ‘The X Factor’.
Η εναρκτήρια τριάδα επιβίωσε και παίχτηκε και μετά την επιστροφή του Bruce Dickinson, έχοντας δύο πειστικά singles και το μνημειώδες ‘The Sign of the Cross’, από τα πιο ατμοσφαιρικά και επικά κομμάτια στην ιστορία της μπάντας.
Μπορεί προς το μέσο να κάνει κοιλιά αλλά τραγούδια όπως το ‘Blood on the World’s Hands’ και το ‘The Edge of Darkness’ σώζουν την παρτίδα εκεί που μπορεί κανείς να είναι έτοιμος να τα παρατήσει.
Και αν η μπάντα συνολικά δεν φαίνεται να είναι και στην καλύτερη φόρμα, δεν ισχύει το ίδιο για τον Blaze Bayley, ο οποίος πραγματικά δίνει τον καλύτερο εαυτό του σχεδόν σε όλο το δίσκο.
Του ταιριάζει η πιο βαριά και κατηφής ατμόσφαιρα, αλλά και αυτός δεν κάνει εκπτώσεις. Δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για την απόδοσή του στο ‘The X Factor’. Σε αρκετά σημεία αυτός είναι που του δίνει ώθηση.
Στο πέρασμα του χρόνου και μετά από πολλές ακροάσεις, αυτή η απόδοση του Bayley και οι καθόλου αμελητέες καλές στιγμές του άλμπουμ έχουν αρχίσει, αν όχι να δικαιώνουν, τουλάχιστον να γίνονται πιο αποδεκτά από μεγαλύτερη μερίδα οπαδών.
Το ‘The X Factor’ πιθανότατα δεν θα αποκτήσει ποτέ τη φήμη κλασικού δίσκου, και δύσκολα μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι είναι. Αλλά τελικά, έστω και με το ζόρι, πέτυχε το σκοπό του. Οι Iron Maiden συνέχισαν και συνεχίζουν ακόμα.
Αποστολή εξετελέσθη λοιπόν.
Iron Maiden – The X Factor
