jΝα’μαστε λοιπόν. Μετά από αλλεπάλληλες αναβολές και περίπου 1.5 χρόνο αργότερα από την προγραμματισμένη αρχική κυκλοφορία, ο James Bond επιτέλους επέστρεψε.
O Daniel Craig θα φορέσει για ακόμη μία φορά το χαρακτηριστικό σμόκιν κοστούμι του, θα πιει για μία τελευταία φορά του αγαπημένο του μαρτίνι, και θα αποχαιρετήσει τον ρόλο που κουβαλάει εδώ και 15 χρόνια. Είναι όμως το No Time To Die το αντίο που αρμόζει στον συγκεκριμένο Bond;
Λίγο καιρό μετά τα γεγονότα του Spectre (2015), ο James Bond ζει ήρεμα τη ζωή του, στο πλευρό της Madeleine Swan (Léa Seydoux).
Οι δυο τους φαίνεται πως είναι έτοιμοι να ζήσουν μια κανονική ζωή, μακριά από συνομωσίες, πισώπλατες μαχαιριές και ριψοκίνδυνες αποστολές. Στον δικό τους κόσμο όμως, ποτέ τίποτα δεν είναι τόσο απλό.
Μια απροσδόκητη εξέλιξη, θα πυροδοτήσει μία σειρά γεγονότων που θα τους αναγκάσει να χωρίσουν τους δρόμους τους, με τον Bond να απομακρύνεται και από την MI6.
Με αυτό το σημείο εκκίνησης, και αφού παρακολουθήσουμε τους όμορφους τίτλους αρχής που μουσικά αυτή τη φορά έντυσε η Billie Eilish, ο σκηνοθέτης Cory Fukunaga μεταφέρει τους πρωταγωνιστές του σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, για μια περιπέτεια που θα φέρει στο προσκήνιο παλιούς φίλους και νέους εχθρούς.
Αν και το No Time To Die ξεκινάει με έναν, μάλλον απροσδόκητο τρόπο, μιας και στα πρώτα του λεπτά επιλέγει μία πολύ διαφορετική προσέγγιση από αυτή που περιμένει κανείς από μία τέτοια ταινία, δεν αργεί να ανεβάσει ρυθμούς.
Ο Fukunaga γεμίζει την διάρκεια της ταινίας με ένα σωρό σκηνές δράσης, που πολύ συχνά είναι εντυπωσιακές παρά αδιάφορες, με ωραίες χορογραφίες και φυσικά ατσαλάκωτους πρωταγωνιστές.
Στο πρώτο μισό ξεχωρίζει και η παρουσία της Ana De Armas (Knives Out), η οποία είναι απολαυστική δίπλα στον Craig και σίγουρα θα μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον.
Δεν είναι μυστικό πως αυτή τη φορά την κωδική ονομασία 007 δεν την φέρει ο Bond, αλλά η Nomi (Lashana Lynch), ένας πρωτοεμφανιζόμενος χαρακτήρας.
Η επιλογή αυτή προκάλεσε πολλές συζητήσεις και διαφωνίες, μήνες πριν την κυκλοφορία της ταινίας και όπως γίνεται συχνά στις περιπτώσεις αυτές, το πράγμα σα να ξέφυγε λίγο.
Έχοντας δει όμως τον τρόπο που λειτουργεί ο συγκεκριμένος χαρακτήρας, είναι δύσκολο να διαφωνήσει κανείς με την σκοπιμότητά του.
Πέρα από αψιμαχίες που έχει με τον Bond, η παρουσία της στέκεται αφορμή για να γίνουν μερικές ενδιαφέρουσες συζητήσεις σχετικά με την πραγματική ουσία του να είσαι 007 και αν, στην τελική, έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία. Το κρίμα της υπόθεσης είναι βέβαια πως, ενώ υπάρχει έδαφος γι’αυτές τις συζητήσεις, παραμένουν επιφανειακές και χρησιμοποιούνται κυρίως για comic relief, παρά για οτιδήποτε άλλο.
Αν υπάρχει ένα μέρος της ταινίας όμως που χαραμίζει κάθε προοπτική, αυτό είναι του βασικού κακού.
Ο Rami Malek (Mr. Robot, Bohemian Rhapsody) κάνει ό,τι μπορεί με το υλικό του δίνεται, αλλά το υλικό αυτό είναι και λιτό, αλλά και γεμάτο κλισέ ατάκες, γραμμένες από πρωτάκια στο Δημοτικό Κακών (αλήθεια χρειάζεται να ακούσουμε ξανά πόσο ίδιοι είναι καταβάθος ο κακός με τον ήρωα;).
Όλα τα φώτα όμως είναι στραμμένα στον Daniel Craig και ο Fukunaga του δίνει χρόνο και χώρο να δείξει και την κουλ πλευρά του, αλλά και την συναισθηματική του.
Το No Time To Die εξάλλου δεν είναι απλώς μία ακόμα ταινία δράσης, αλλά και ένα αντίο σε έναν από τους πιο αγαπητούς Bond όλων των εποχών.
O Craig μπορεί να έχει εκφράσει επανειλημμένως την δυσαρέσκειά του για τον συγκεκριμένο ρόλο, εδώ όμως (ίσως ακριβώς επειδή είναι και η τελευταία του φορά ως James Bond) δίνει μια υπέροχη ερμηνεία που θα μείνει στο μυαλό όσων ακολούθησαν το ταξίδι του από το Casino Royale (2006), μέχρι και σήμερα.
James Bond: No Time To Die – Official Trailer
