Τα ωδεία δεν είναι συνηθισμένοι χώροι για rock συναυλίες. Αλλά ούτε και οι Jethro Tull είναι συνηθισμένη rock μπάντα. Είναι από τα πιο επιδραστικά και εκκεντρικά σχήματα στον πλανήτη, και γιορτάζουν πενήντα χρόνια ύπαρξης, οπότε το να βρεθούν στη σκιά του Ιερού Βράχου είναι μάλλον ταιριαστό.
Έτσι, λίγο μετά τις 9, το κατάμεστο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού υποδέχτηκε τον Ian Anderson και την μπάντα του, για μια βραδιά νοσταλγικής μουσικής και αναμνήσεων.
Δεν μπορεί να κρίνει κάποιος μια τέτοια συναυλία. Οι Jethro Tull έχουν αλλάξει πολλές φορές τη σύνθεσή τους στη μακρόχρονη πορεία τους, η χαρακτηριστική φωνή του εμβληματικού frontman τους έχει φθίνει, τα χρυσά τους χρόνια έχουν περάσει.
Αλλά και τι με αυτό; Τίποτα από τα παραπάνω δεν εμπόδισε συγκρότημα και κοινό από το να απολαύσουν κάθε λεπτό και κάθε νότα.
Ναι, ο Ian Anderson έχει χάσει εδώ και πολύ καιρό τη φωνή που ακούμε στους δίσκους της δεκαετίας του ’70. Η απόδοσή του σε κομμάτια όπως το ‘Sweet Dream’, το ‘My God’ ή το ‘Heavy Horses’ δεν είναι σε καμία περίπτωση εφάμιλλη του παρελθόντος, και συχνά υπήρχαν ηχογραφημένα φωνητικά για να καλύψουν τα πιο απαιτητικά σημεία. Αλλά σε όλους τους άλλους τομείς ο αειθαλής μουσικός απέδωσε και με το παραπάνω.
Το φλάουτο, σήμα κατατεθέν του, είναι ακόμα το όργανο που κανείς άλλος δεν θα μπορέσει ποτέ να παίξει όπως αυτός, και στη σκηνή είναι πάντα χαρισματικός και δυναμικός. Χόρεψε, έκανε χιούμορ, έτρεξε, σόλαρε, έπαιξε κιθάρα και φυσαρμόνικα και ξεσήκωσε τον κόσμο, ο ενθουσιασμός του οποίου ήταν απτός παρά την «πολιτισμένη» ατμόσφαιρα του χώρου. Από τους πιο cool εβδομηντάρηδες που έχουν ακόμα τα κότσια να παίζουν.
Όσο για τους μουσικούς που έχει μαζί του, είναι όλοι ταλαντούχοι και το απέδειξαν με την εξαιρετική τους απόδοση στα σίγουρα όχι εύκολα κομμάτια των Jethro Tull. Έδειξαν πάθος και διάθεση, συνοδεύοντας ιδανικά τον Ian Anderson όλη τη βραδιά.
Στην περίπου μιάμιση ώρα που έπαιξε το συγκρότημα ο κόσμος είχε την ευκαιρία να ακούσει κομμάτια από πολλούς δίσκους, κυρίως της πρώτης περιόδου της μπάντας, με το ντεμπούτο τους ‘This Was’ να έχει την τιμητική του, χωρίς να παραλείπονται κλασικά αγαπημένα, συχνά με μικρές εισαγωγές και περιγραφές από παλιά μέλη των Jethro Tull, βίντεο των οποίων προβάλλονταν στις αψίδες του ωδείου.
‘Love Story’, ‘Dharma for One’ (φοβερός ο Scott Hammond στο drum solo), ‘Thick as a Brick’, τα προαναφερθέντα ‘Sweet Dream’, ‘My God’ και ‘Heavy Horses’, ‘Too Old to Rock ‘n’ Roll, Too Young to Die’ και φυσικά το κλασικό δίδυμο ‘Aqualung’ και ‘Locomotive Breath’ (από τις αντιδράσεις του κόσμου στα τελευταία, πιστεύω ότι το μόνο που εμπόδισε παράκρουση ήταν η ατμόσφαιρα και η τάξη του αρχαίου ωδείου) και η λίστα συνεχίζεται.
Και όλα αυτά μπροστά σε ένα πραγματικά ετερόκλητο κοινό. Από τύπους με metal μπλουζάκια (δεν πιστεύω να έχω ξαναδεί άτομο να φοράει Cirith Ungol), μέχρι καθωσπρέπει ηλικιωμένα ζευγάρια, άντρες και γυναίκες, παιδιά και ενήλικες, Έλληνες και ξένοι, όλοι αντιπροσωπεύτηκαν στο Ηρώδειο, όλοι εκεί για να δουν τους Jethro Tull.
Εκεί έγκειται κατά τη γνώμη μου και η πραγματική αξία της συναυλίας. Όχι στην καλή ή κακή απόδοση των τραγουδιών. Όχι στο αν μπορεί να τραγουδήσει ακόμα ο Ian Anderson. Αλλά στο ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι, τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους στα μουσικά τους γούστα και τις συνήθειές τους, βρέθηκαν στον ίδιο χώρο για να ακούσουν ένα συγκρότημα που κλείνει μισό αιώνα ζωής.
Εκεί είναι η μαγεία των Jethro Tull και της επετειακής τους συναυλίας στο Ηρώδειο. Έπαιξαν καλά, τίμησαν τη μεγάλη πορεία τους, αλλά κυρίως έδειξαν ότι, δεκαετίες μετά, η κληρονομιά τους δεν ξεχνιέται. Κληρονομιά που άλλαξε ολόκληρη τη μουσική, κληρονομιά που συνεχίζει και που φέρνει κοντά τους πιο ασύνδετους ανθρώπους. Στη σκιά της Ακρόπολης, κάτω από το καλοκαιρινό φεγγάρι, γράφτηκε ακόμα ένα κεφάλαιο στην ιστορία ενός θρύλου.
You’re never too old to rock ‘n’ roll if you’re too young to die. Και οι Jethro Tull δεν το τραγούδησαν απλώς. Το έδειξαν.
Setlist:
- My Sunday Feeling
- Love Story
- A Song for Jeffrey
- Some Day the Sun Won’t Shine for You
- Dharma for One
- Beggar’s Farm
- Bourrée
- Sweet Dream
- My God
- Thick as a Brick
- Too Old to Rock ‘n’ Roll, Too Young to Die
- Pastime With Good Company
- Songs From the Wood
- Heavy Horses
- Ring Out, Solstice Bells
- Farm on the Freeway
- Aqualung
- Locomotive Breath
