Ο Joe Bonamassa μίλησε πρόσφατα για τους κιθαρίστες που δεν λαμβάνουν την αναγνώριση που τους αξίζει από τον κόσμο.
Για την ακρίβεια, ο Bonamassa, έφτιαξε μια λίστα με 10 αφανείς ήρωες της κιθάρας και για κάθε έναν προτείνει ένα αγαπημένο του κομμάτι.
Mike Bloomfield
Το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ ‘Super Session’ είναι ένα τέλειο παράδειγμα για τον Mike Bloomfield, ο οποίος έπαιζε με Les Paul και ήταν παραδοσιακός παίκτης των Chicago blues.
Ποτέ δεν αναφέρθηκε μαζί με με τον Beck, τον Page ή τον Clapton αλλά το παίξιμό του ήταν φανταστικό. Ο κόσμος λατρεύει το ‘Super Session’ αλλά τα πράγματα που έκανε με τον Buddy Miles στο ‘The Electric Flag’ είναι εξίσου απίστευτο.
Stephen Stills
Είναι εξαιρετικός συνθέτης, αλλά τείνει να είναι υποτιμημένος για το ταλέντο του ως κιθαρίστας. Είναι το αντίθετο του τύπου για τον οποίο μιλήσαμε πριν. Ο Stills είναι γνωστός ως ακουστικός κιθαρίστας,το οποίο τον υποτιμά.
Ο Stills και ο Bloomfield είναι και οι δύο στον δίσκο ‘Super Session’ αλλά δυστυχώς η Α πλευρά τυγχάνει περισσότερης προσοχής από την Β (στην οποία παίζει ο Stills).
Πέρσι το καλοκαίρι που έκανα ένα ακουστικό τουρ ήθελα η κιθάρα μου να ακούγεται σαν του Stephen Stills.
Robbie Robertson
Για κάποιους, ο Robbie Robertson των The Band, είναι πιο γνωστός ως συνθέτης, ακτιβιστής και μέλος του Rock And Roll Hall Of Fame, ενώ στην ουσία θα έπρεπε να επαινείται ως κιθαρίστας. ο Robbie έχει ένα πολύ όμορφο στυλ.
Είναι σχεδόν σαν μουσικός της soul. Αυτό που κάνει είναι παραπλανητικό – φαίνεται εύκολο αλλά περιέχει κάποιες δύσκολες συγχορδίες.
Tommy Bolin
Τον έμαθα μέσω του παιξίματός του με τον Billy Cobham. Αγόρασα το ‘Spectrum’ του Cobham και όταν άκουσα το ομώνυμο τραγούδι εντυπωσιάστηκα.
Για πολλούς λόγους, για τον Bolin δεν ήταν επικερδές το ότι αντικατέστησε τον Ritchie Blackmore στους Deep Purple. Μια τέτοια πρόκληση θα επισκίαζε σχεδόν οποιονδήποτε.
Bill Nelson
Ο Bill Nelson ξεκάθαρα έχει περάσει απαρατήρητος μεταξύ των κιθαριστών. Αυτό το τραγούδι που εμφανίζεται στο άλμπουμ των Be-Bop Deluxe, ‘Futurama’, είναι ένα από τα αγαπημένα μου.
Πέρασα πολύ χρόνο ψάχνοντας πλάνα από αυτό στο YouTube – αυτό συμβαίνει όταν με πιάνει ο ψυχαναγκασμός μου – και υπάρχει πολύ καλό υλικό από την μπάντα του The Gentlemen Rocketeers να παίζουν το ‘Sister Seagull’, αλλά πολύ λίγο των Be-Bop Deluxe.
Ry Cooder
Δε μπορείς να περιγράψεις τον Ry Cooder ως άγνωστο, αλλά δεν είναι και ένας από αυτούς τους τύπους που σου έρχονται στο μυαλό κατά τη διάρκεια εκείνων των συζητήσεων στις pub για τους σπουδαιότερους μουσικούς.
Όμως, μαζί με τον Rory Gallagher, ο Ry είναι ο αγαπημένος μου slide κιθαρίστας όλων των εποχών.
Για να καταλάβετε πόσο ελκυστικός είναι πρέπει να τον δείτε να παίζει το ‘Feelin’ Bad Blues’ σε μία σκηνή στο τέλος της ταινίας ‘Crossroads’, που παίζει ο Ralph Macchio.
Danny Gatton
Ο Danny Gatton πέθανε, δυστυχώς, αλλά ήταν πάντα ο τύπος με την πιο cool Telecaster. Ήρθε από την Washington DC και μπορούσε να παίξει blues, jazz, rock, country και rockabilly.
Το ‘Nitpickin’’ είναι από έναν δίσκο που ονομάζεται ‘Unfinished Business’ ο οποίος συνοψίζει το στυλ του ως παίκτη. Είχα την τύχη να είχα ως μέντορα τον Danny όταν ήμουν πολύ νεότερος μουσικός.
Chris Cain
Αυτός ο τύπος από το San Fransisco έχει την φωνή του BB King και τις ικανότητες του Albert King. Εγώ κατά κανόνα δεν πηγαίνω σε συναυλίες, πρόσφατα όμως έπαιξε σε ένα μικρό κλαμπ στο Los Angeles.
Μπήκαμε και σκέφτηκα: “Που είναι ο κόσμος;” Αλλά έπαιξε εξαιρετικά. Το βιμπράτο του είναι τέλειο και οι δίσκοι του είναι σταθερά καλοί – δεν είναι ότι έκανε έναν καλό δίσκο και μετά δεν μπόρεσε να το ακολουθήσει.
Δεν το καταλαβαίνω…
Sonny Landreth
Παίζω κιθάρα τα τελευταία 32 χρόνια. Δεν είμαι αυθεντικός παίκτης, αλλά ένα από τα ταλέντα μου είναι να βλέπω και να ακούω τους άλλους και να προσπαθώ να καταλάβω τι κάνουν.
Ο Sonny Landreth δεν έχω ιδέα τι κάνει. Είναι ένας ωραίος παίκτης και εξαιρετικός τραγουδιστής και το ‘South Of I-10’ είναι μια όμορφη μίξη αμερικανικής μουσικής και creole.
Chris Whitely
Το 2000, είχα ανοίξει συναυλία του Chris σε μια αίθουσα-τρύπα στην Indianapolis. Μέχρι τότε δεν τον είχα ακουστά. Έπαιζε ως σόλο καλλιτέχνης – μόνος του.
Εμείς τα πήγαμε αρκετά καλά με το power-trio μας μπροστά σε περίπου 80 άτομα, αλλά μετά βγήκε και το ισοπέδωσε το μέρος.
Ακουγόταν σαν να παίζουν τέσσερις τύποι… και αυτό πριν μπει στους στίχους, οι οποίοι έμοιαζαν σαν του Dylan. Έπαιξε για 75 λεπτά χωρίς να πει κουβέντα και έπειτα κατέβηκε από τη σκηνή. Δεν χρειαζόταν καν encore.
To ‘Indian Summer’ είναι από το άλμπουμ του ‘Dirt Floor’. Αλλά πρέπει να τον δείτε live.
World Guitar Day: Τα 100 κορυφαία riffs όλων των εποχών
Joe Bonamassa: «10 κιθαριστικά solos που με καθόρισαν»
Joe Bonamassa: «Ο καλύτερος ‘άγνωστος’ κιθαρίστας» [vid]
Joe Bonamassa: «Αυτός είναι ο καλύτερος ροκ κιθαρίστας όλων των εποχών»
