Είδαμε το John Wick: Chapter 3 και μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας.
Α, οι ταινίες δράσης. Από τις πρώτες που είδαμε, από τις πρώτες που αγαπήσαμε, μάλλον και από τις πρώτες που ξεπεράσαμε. Αλλά μια γερή δόση αδρεναλίνης μέσα από ένα χείμαρρο εικόνων είναι πάντα κάτι που δύσκολα μπορούμε να αρνηθούμε.
Η δράση μπορεί πάντα να μας συγκινήσει. Ειδικά αν είναι εξαιρετικά χορογραφημένο πιστολίδι και πολεμικές τέχνες σε πολύ καλά σχεδιασμένο φόντο. Si vis pacem, para bellum. Αν θέλουμε ειρήνη, πρέπει να προετοιμαστούμε για πόλεμο.
Mad Max, John Wick, Kill Bill (για όσους αγαπούν Tarantino και έχουν μια μικρή διαστροφή, μαζί σας), ταινίες στις οποίες η απεικόνιση της βίας γίνεται τέχνη. Η υπόθεση δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, οι καταστάσεις δεν υπεραναλύονται, η υπερβολή δεν επικρίνεται. Το σημαντικό δεν είναι γιατί πολεμάμε, το σημαντικό είναι να πολεμάμε με στυλ.
John Wick 3 λοιπόν. Με τις δύο προηγούμενες ταινίες της σειράς να έχουν θέσει ψηλά τον πήχη του είδους, το τρίτο κεφάλαιο διατηρεί τη δοκιμασμένη και επιτυχημένη τους συνταγή, προσφέροντας λίγο παραπάνω από δύο ώρες γρήγορης αλλά και ευφάνταστης δράσης.
Ξεκινώντας από εκεί που τελείωσε ο προκάτοχός της, η ταινία μπαίνει κατευθείαν στο ψητό, καθώς ένας επικηρυγμένος από όλον τον πλανήτη John Wick παλεύει για τη ζωή του ενάντια σε ορδές επαγγελματιών δολοφόνων.
Και σίγουρα το κάνει εντυπωσιακά. Βιβλία, αντίκες, πιστόλια, σπαθιά, μαχαίρια, μοτοσυκλέτες, σκυλιά και άλογα, τα πάντα μετατρέπονται σε φονικά όπλα στα χέρια ενός λυσσασμένου Keanu Reeves, ο οποίος φαίνεται ότι έχει αποφασίσει να ξεκάνει ολόκληρη τη μυστική οργάνωση εκτελεστών που κινεί τα νήματα στον κόσμο του John Wick.
Οι σκηνές είναι άψογα σκηνοθετημένες, και σε σύγκριση με τις προηγούμενες ταινίες της σειράς τα πυροβόλα όπλα είναι λιγότερα και οι μάχες σώμα με σώμα περισσότερες, δίνοντας άλλη διάσταση στην έννοια της χορογραφίας.
Μεγάλη εξακολουθεί να είναι και η ποικιλία των χώρων και τοποθεσιών, με τα καλογυρισμένα πλάνα να περιλαμβάνουν από στάβλους μέχρι αραβική κάσμπα, δίνοντας ξεχωριστή ατμόσφαιρα σε κάθε αντιπαράθεση.
Κάθε φορά η μουσική συμπληρώνει αρμονικά το σύνολο.
Είναι η τέλεια ταινία δράσης; Μάλλον όχι.
Υπάρχουν σημεία στα οποία μπαίνει απότομα φρένο στους γρήγορους ρυθμούς της, και παρ’όλο που αυτό από μόνο του δεν είναι κακό – πόσο να αντέξει πια κανείς – συχνά αυτή η επιβράδυνση φαίνεται άκαιρη και άσκοπη.
Γενικά, το δεύτερο μισό της ταινίας δεν έχει την ένταση του πρώτου, με την ορμή που χάνεται στη μετάβαση να μην ανακτάται ποτέ πλήρως.
Μαζί με αυτό έρχονται και ορισμένες σεναριακές υπερβολές. Κανείς δεν βλέπει τέτοιες ταινίες για την υπόθεση, αυτό ήδη καλύφθηκε νωρίτερα, αλλά κάποια όρια χρειάζονται προκειμένου η ταινία να μη γίνει… Transformers.
Όρια με τα οποία το John Wick 3 φλερτάρει επικίνδυνα σε μερικές περιπτώσεις.
Διαφαίνεται συχνά η προσπάθεια να δοθεί μεγαλύτερο βάθος και πολυπλοκότητα στο σύμπαν της ιστορίας, βάθος και πολυπλοκότητα που δεν χρειάζονται και που καταλήγουν να μην προσφέρουν τίποτα πέρα από αμήχανες στιγμές και κυκλικές, χωρίς νόημα μεταβολές χαρακτήρων οι οποίοι σύντομα επιστρέφουν ακριβώς εκεί που βρίσκονταν, με μόνη αλλαγή αυτή των λεπτών στο ρολόι.
Η υπόθεση δεν είναι πια απλά για κάποιον που ζητάει εκδίκηση για το αυτοκίνητο και το σκύλο του, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι καλύτερη, και σίγουρα έχει λιγότερο γέλιο.
Προσωπικά, θεωρώ ότι η ταινία δεν είναι εφάμιλλη των δύο προηγούμενων.
Η σκηνή στο νυχτερινό κλαμπ από την πρώτη ταινία ή η σκηνή στην έκθεση με τους καθρέφτες από τη δεύτερη δεν βρίσκουν ισάξιές τους στο Parabellum (εκτός ίσως από τα εξαιρετικά εκπαιδευμένα σκυλιά, δείτε και κρίνετε), ενώ τα προαναφερθέντα ελαττώματα που είναι απόντα ή εμφανίζονται ελάχιστα στο παρελθόν εδώ κάνουν πιο αλγεινή εντύπωση.
Δεν είναι αρκετά για να χαλάσουν τη συνολική εικόνα όμως. Το John Wick 3 εξακολουθεί να έχει τα στοιχεία που έχουν κάνει τη σειρά τόσο απολαυστική και αγαπητή στο κοινό, και στα 131 λεπτά του δίνει στο θεατή όσα ζητάει από μια τέτοια ταινία και ακόμα περισσότερα.
Δεν βαριέσαι παρακολουθώντας την. Γελάς, ενθουσιάζεσαι, περιμένεις με αγωνία την επόμενη μάχη.
Ο John Wick τελειώνει αισίως την τρίτη του περιπέτεια, και το γεγονός ότι μιλάμε για επιτυχημένο sequel σε ένα είδος που πολύ συχνά οι δεύτερες, πόσω μάλλον οι τρίτες ταινίες καταλήγουν να είναι απογοητευτικές προσπάθειες με προφανή στόχο την εκμετάλλευση του ονόματος λέει πολλά από μόνο του.
Ωστόσο, δεν μπορώ να μη σκέφτομαι ότι το οικοδόμημα έχει αρχίσει να εμφανίζει μερικές ρωγμές. Και με την τέταρτη ταινία να έχει ήδη ανακοινωθεί, το μέλλον της σειράς έχει ίσως μερικές σκιές…
Χρειάζεται συνέχεια;
Μήπως αυτή θα έπρεπε να είναι η στιγμή που ο John αποσύρεται με άθικτη την αξιοπρέπειά του; Δύσκολα ερωτήματα, που μόνο μετά την επόμενη κυκλοφορία θα απαντηθούν.
Αλλά για να επιστρέψουμε στο παρόν, το John Wick: Chapter 3 – Parabellum κάνει καλά τη δουλειά του.
Ή, για να το θέσω πιο ποιητικά, είναι μια θαυμάσια χορογραφημένη έκρηξη αδρεναλίνης.
