Johnny Marr: «7 κορυφαία τραγούδια του Rory Gallagher και πώς με επηρέασαν»

Σε μία νέα συνέντευξή του για λογαριασμό του Teamrock, ο πρώην κιθαρίστας των The Smiths (και πληθώρας άλλων σημαντικών συγκροτημάτων) και νυν σόλο καλλιτέχνης, Johnny Marr, εξήγησε τον τρόπο με τον οποίο ο Rory Gallagher αποτέλεσε το πρώτο του ίνδαλμα και την πρωταρχική έμπνευση ώστε να ξεκινήσει να παίζει κιθάρα.

Από το 1975 που ήμουν 13 χρονών και άκουγα το ‘Deuce’ μέχρι και τον καιρό που ήμουν στους Smiths, αλλά και τη σόλο καριέρα μου, ο Rory Gallagher ήταν πολύ μεγάλη επιρροή για εμένα. Έμαθα πολλά πράγματα, τόσο για την τεχνική μου όσο και για την παρουσία μου επί σκηνής. Του χρωστάω.

Στη συνέχεια, επέλεξε 7 τραγούδια από τη μεγάλη καριέρα του Rory Gallagher και εξήγησε τι τον δίδαξε το κάθε ένα απ’ αυτά:

Crest Of A Wave (Deuce – 1971)

Είναι το πρώτο τραγούδι που ξεκίνησα να παίζω μόνος μου και, για να καταφέρω να το παίξω σωστά, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να κουρδίσω διαφορετικά την κιθάρα. Μου άνοιξε τα μάτια. […] Το ανορθόδοξο σόλο του ‘Crest Of A Wave’ είναι το δικό του είδος blues, Κέλτικο blues, έχει μια σκοτεινιά και είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον.

Who’s That Coming? (Irish Tour ’74 – 1974)

Το ‘Irish Tour ’74’ είναι πολύ καλός δίσκος, έχει πραγματικά ζωντανό ήχο, χωρίς να έχει πειραχτεί. Είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πώς είναι να έχει η κιθάρα ηγετικό ρόλο σε μία μπάντα. Όλη η μπάντα περιστρέφεται γύρω απ’ αυτόν, δεν είναι τα ντραμς που δίνουν τον ρυθμό.

‘Irish Tour ’74’: Ένα κειμήλιο του μεγαλείου του Rory Gallagher

Tattoo’d Lady (Tattoo – 1973)

Από την πρώτη φορά που άκουσα αυτό το κομμάτι, πάντα ανυπομονώ για την αλλαγή συγχορδίας που κάνει. Το χρησιμοποίησα και με τους Smiths, στο ‘Hand In Glove’. Είναι πραγματικά όμορφο και ειλικρινές. Είναι μια απ’ αυτές τις χαρούμενα και ταυτόχρονα λυπητερές στιγμές.

Rory Gallagher – Tattoo: Η ενσάρκωση της ατόφιας blues rock

Walk On Hot Coals (Irish Tour ’74 – 1974)

Ήταν ένας Καθολικός Ιρλανδός, αλλά υπάρχει ένας gothic, στοιχειωτικός παλμός στη μουσική του. Τα σόλο του είναι σαν μικρές συναυλίες, ποτέ δεν ξέρεις πώς θα καταλήξουν. Δεν αυτοσχεδιάζει ακριβώς, αλλά σε αυτήν τη version δείχνει ότι κανείς δεν μπορεί να παίξει σαν αυτόν, είναι εντελώς μοναδικός.

Sinner Boy (Rory Gallagher – 1971)

Δεν φοβήθηκε να διαλύσει τους Taste, την μπάντα που είχε στα ’60s, παρά το γεγονός ότι ο Τύπος τον κατέκρινε. Εκείνη την εποχή τους συνέκριναν με τους Cream και τους The Jimi Hendrix Experience, όμως ο Rory είχε πολλά περισσότερα να δώσει.

Craddle Rock (Irish Tour ’74 – 1974)

Έχει απίστευτο κιθαριστικό riff και δικαιολογεί απόλυτα το γιατί όταν ρώτησαν τον Jimi Hendrix «Πώς είναι το να είσαι ο καλύτερος κιθαρίστας του κόσμου;» εκείνος απάντησε «Ρωτήστε τον Rory Gallagher!».

I Take What I Want (Against The Grain – 1975)

Μέσα στη χρυσή εποχή της glam και της punk, υπήρχε μόνο ένα άτομο που ήταν αντι-star, δεν είχε 30 κιθάρες στηνή και λοιπά. Ήταν ο Rory Gallagher. Το 1975, στην εποχή που η progressive μουσική και τα εκτεταμένα σόλο κυριαρχούσαν, ο Rory πήγαινε κόντρα σε αυτό και έλεγε πως 3-4 λεπτά για ένα τραγούδι είναι υπεραρκετά, συμπεριλαμβανομένου και του σόλο. Ήταν πολύ διαφορετικός από οτιδήποτε έκαναν οι άλλοι.

Διαβάστε ακόμα: 

Ο Rory Gallagher ήταν ένας από εμάς

Rory Gallagher – Tattoo: Η ενσάρκωση της ατόφιας blues rock

‘Irish Tour ’74’: Ένα κειμήλιο του μεγαλείου του Rory Gallagher