Δεν χρειάστηκαν πάνω από έναν δίσκο (‘Kadavar’ – 2012) για να τραβήξουν τα βλέμματα της Nuclear Blast, που τους υπέγραψε χωρίς πολλά-πολλά, στα πλαίσια «παιδομαζώματος» που είχε κάνει τότε. Ο δεύτερος δίσκος τους (‘Abra Kadavar’ – 2013) κυκλοφόρησε απ’ αυτήν και οι μουσάτοι φίλοι μας από τη Γερμανία απολαμβάνουν έκτοτε αυξανόμενη απήχηση στον κόσμο, έχοντας κυκλοφορήσει ακόμα δύο δίσκους (‘Berlin’ – 2015 και ‘Rough Times’ – πριν λίγες μέρες).
Άλμπουμ υπ’ αριθμόν 4 λοιπόν για τους Kadavar, οι οποίοι απολαμβάνουν πλέον τον «τίτλο» ενός εκ των σημαντικότερων εκπροσώπων της psych rock/metal σκηνής, και δικαίως δηλαδή, αφού, οι πρότερες δουλειές τους και ποικιλία έχουν να επιδείξουν -σε ένα είδος μάλιστα όπου κραταιά δύναμη είναι ο τυφλοσούρτης «αντιγραφή/παραλλαγή Black Sabbath και δώστου»- αλλά και συνθετικό όγκο (4 άλμπουμ από το 2012).
Στο ‘Rough Times’, βέβαια, θα μπορούσε κανείς να πει ότι (τουλάχιστον) δίνουν συνέχεια στο μοτίβο αυτό της ποικιλομορφίας. Τα πλήκτρα να έχουν τον πρώτο λόγο στο ‘The Lost Child’, το ‘You Found the Best in Me’ αποτελεί μια γλυκιά, blues επιρροών μπαλάντα με τα γνωστά πιο heavy ξεσπάσματα των Kadavar να σου θυμίζουν σε ποιον δίσκο βρίσκεσαι και, τέλος, το ατμοσφαιρικό ‘A L’Ombre Du Temps’ είναι στα… Γαλλικά και ολοκληρώνει την 3άδα-ευχάριστη έκπληξη με την οποία τελειώνει ο δίσκος. Repeat και βρισκόμαστε πάλι στην αρχή.
Το ομώνυμο του δίσκου ‘Rough Times’ είναι ο ιδανικός οικοδεσπότης. Παραμορφωμένες κιθάρες, δυναμικά φωνητικά. Κάπου λίγο πριν τη μέση ακούμε ένα εκτεταμένο τζαμάρισμα και τα πράγματα σοβαρεύουν (και σκληραίνουν) επικίνδυνα. Είναι λες και χωρίζεται σε 3 κομμάτια το τραγούδι, αλλά το κάνουν πολύ καλά. Με κεκτημένη ταχύτητα και ακόμα περισσότερη παραμόρφωση, το ‘Into The Wormhole’ που έπεται εναλλάσσεται διαρκώς, χώνωντας μελωδικά διαλείμματα ανάμεσα σε μερικές από τις πιο αγριεμένες στιγμές του δίσκου. Πολύ headbang αυτό το κομμάτι, κομμένο και ραμμένο για συναυλίες και για ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Έχουμε ήδη βουτήξει μέσα στον δίσκο και τα βαλτώδη νερά των Kadavar και έρχεται ο MVP του δίσκου. ‘Skeleton Blues’ είναι ο τίτλος του τρίτου κομματιού. Θες παραμορφώσεις; Πάρτες. Θες χαομένα φωνητικά; Πάρτα. Θες σόλο; Και από αυτό έχουμε. Δεμένο σαν ναυτικός κόμπος, όπως και η μπάντα.
Η εισαγωγή του ‘Die Baby Die’ έρχεται ως φυσική συνέχεια και, με τον ενθουσιασμό ακόμα από το προηγούμενο, ακούγεται ιδανικό. Δυστυχώς στο ρεφρέν δεν είχαν και πολλή έμπνευση όμως, καθιστώντας το σημείο όπου περιμένεις την έκρηξη κάπως μονότονο.
Τα πράγματα φτιάχνουν αισθητά στο εκπληκτικά ρυθμικό ‘Vampires’. Από την αρχή μέχρι το τέλος του εξαιρετικό, με το κιθαριστικό σόλο να δίνει πάρα πολλούς πόντους, αλλά στο ‘Tribulation Nation’ που ακολουθεί, αισθάνομαι σαν να το χάνουν λίγο πάλι, όπως στο ‘Die Baby Die’ (αμφότερα μέρος του teasing για το ‘Rough Times’ – εμένα πάντως δεν με είχαν ψήσει).
Και πάλι, όμως, ακολουθεί ένα καταιγιστικό κομμάτι. Εν προκειμένω, ο λόγος για το ‘Words of Evil’, μάλλον το πιο Sabbath-ικό του δίσκου (αυτό το ‘Children of the Grave’ πόσα κομμάτια θα γεννήσει;). Αξιόλογο πάντως.
Από ‘κει και μετά, ο δίσκος κάνει μία στροφή, ξεκινώντας από το ‘The Lost Child’ που λέγαμε στην αρχή και συνεχίζοντας με τα δύο επόμενα. Στροφή σε λίγο πιο παλιακές ροκ μορφές, ακόμα και για τα retro δεδομένα τους, προσφέροντας μια άλλη υφή στον δίσκο, πιο απαλή, πιο ταξιδιάρικη και σίγουρα καλοδεχούμενη.
Μερικές αδύναμες στιγμές δεν μπορούν να στερήσουν τον χαρακτηρισμό «επιτυχημένο» από το νέο πόνημα των Kadavar, οι οποίοι προσπαθούν να φέρουν αέρα ανανέωσης στο υλικό τους και το καταφέρνουν αρκετά καλά. Οπότε, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να το ακούσετε:
