«Ο Lars Ulrich δεν ξέρει να παίζει ντραμς.»
Η υποτιμητική αυτή δήλωση, μαζί με ατάκες τύπου «έμπορος, επιχειρηματίας, αλλά όχι μουσικός», είναι από τις πιο συνηθισμένες που θα ακούσει κανείς στο σπορ της Metallica κριτικής. Ο Δανός ντράμερ είναι από τις πιο γνωστές φυσιογνωμίες του σκληρού ήχου, αλλά είναι επίσης και αρκετά αμφιλεγόμενος.
Πρόκειται όντως για ένα μουσικά αδύναμο κρίκο; Έναν ψυχρό, υπολογιστικό άνθρωπο που το μόνο που έβλεπε και βλέπει είναι δολάρια; Θα ήταν καλύτεροι οι Metallica χωρίς αυτόν; Τι σημαίνει πραγματικά ο Lars Ulrich για την υπερεπιτυχημένη μπάντα του;
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή.
Εδώ δεν υπάρχουν οι κλασικές ιστορίες του αλήτη, του επαναστάτη, του φτωχού νέου που βρήκε διέξοδο στη μουσική. Δεν υπάρχει κάποια δύσκολη παιδική ηλικία. Υπάρχει μια εύπορη, ευκατάστατη οικογένεια, μια παράδοση στο τένις και μια συναυλία των Deep Purple.
Ο Einer Ulrich ήταν τενίστας. Ο Torben Ulrich ήταν τενίστας. Ο Lars Ulrich ήθελε και αυτός να γίνει τενίστας. Αλλά είχε επίσης σε μια άκρη του μυαλού του μια συναυλία των Deep Purple στην Κοπεγχάγη το 1973. Είχε το kit που του πήρε δώρο μερικά χρόνια αργότερα η γιαγιά του. Είχε και τη μουσική στο νου του.
Το 1980 βρέθηκε στην Καλιφόρνια. Δεν κατάφερε όμως να μπει στην ομάδα τένις του σχολείου του και οι προτεραιότητές του άρχισαν να αλλάζουν.
Είδε τους Y&T να παίζουν ζωντανά. Έμαθε τους Diamond Head και το ‘Lightning to the Nations’ και ταξίδεψε στο Λονδίνο για να τους δει. Μυήθηκε στο New Wave of British Heavy Metal. Αποφάσισε ότι θα έκανε καριέρα στη μουσική. Και έβαλε τη διάσημη πια αγγελία…
Ο Lars Ulrich δεν ήταν μαθημένος να μην περνά το δικό του. Το πείσμα του μπορούσε να γίνει εξοργιστικό, η γλώσσα του ήταν ασυγκράτητη, αλλά είχε ένα στόχο, ένα όραμα, και αρνήθηκε να σκεφτεί ότι ίσως δεν θα το κατάφερνε.
Αυτός έπεισε τον Brian Slagel της Metal Blade να κρατήσει μια θέση στη συλλογή ‘Metal Massacre’, ενώ πρακτικά δεν είχε καν μπάντα και υλικό να επιδείξει. Αυτός έπεισε ένα δύσπιστο James Hetfield να ενστερνιστεί το όραμα του νέου συγκροτήματος. Αυτός το ονόμασε, πείθοντας το φίλο του Ron Quintana να χρησιμοποιήσει το MetalMania ως όνομα περιοδικού και «κλέβοντας» το Metallica για το νέο του σχήμα.
Και είναι αυτός που, στο πέρασμα του χρόνου, πάντα πίστεψε στις δυνατότητες των Metallica, που άδραξε και δημιούργησε ευκαιρίες και που κατεύθυνε σε μεγάλο βαθμό τις τύχες της, ο ιθύνων νους πίσω από μια μπάντα-μεγαθήριο.
Σε όλες τις σημαντικές επιλογές, σε όλα τα κομβικά σημεία, σε κάθε περίπτωση που απαίτησε αποφασιστικότητα, το πιθανότερο είναι ότι ο δάκτυλος του Lars Ulrich έβαλε τα πράγματα στην τελική τους πορεία.
Το κέρδος αυτού φανερό. Οι Metallica έγιναν ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της ιστορίας και το ισχυρότερο όνομα που έβγαλε ποτέ ο metal χώρος.
Φυσικά, υπήρξε και κόστος. Γιατί σε κάθε λιγότερο δημοφιλή ή επιτυχημένη απόφαση διακρίνεται ξανά ο δάκτυλος του Lars Ulrich, με όλες τις κατηγορίες και ευθύνες που συνεπάγεται αυτό.
Η – ομολογουμένως αρκετά αγενής – έξοδος του Dave Mustaine, η παραγωγή του ‘…And Justice For All’, η απλοποίηση του στυλ και η στροφή σε έναν πιο «εμπορικό» ήχο, τα ντραμς του ‘St. Anger’ και φυσικά η υπόθεση Napster τοποθέτησαν στο πέρασμα του χρόνου τον Lars Ulrich στο στόχαστρο οπαδών και εχθρών της μπάντας. Η πλάστιγγα τείνει να γέρνει προς τα αρνητικά, και εδώ δεν υπήρξε εξαίρεση.
Αν πιστέψει κανείς μερικά μειωτικά αφηγήματα, στην επιτυχία των Metallica συνέβαλαν όλα τα μέλη, και ο Ulrich ενδεχομένως λιγότερο από άλλους. Στην αποτυχία, το ξεπούλημα, την κατρακύλα και όσα άλλα μπορεί να τους προσάψει κανείς μπορεί πάλι να έφταιξαν όλοι, αλλά αυτήν τη φορά το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης πέφτει σε αυτόν που βγαίνει και μιλά, σε αυτόν με το μεγάλο στόμα, στον άπληστο έμπορο, στον αδύναμο μουσικό.
Έτσι έχει δει ένα μέρος του κόσμου το θέμα Metallica, ξεχνώντας πολλές φορές τι έχουν καταφέρει και τι έχει προσφέρει ειδικά ο Lars Ulrich.
Ήθελε να κάνει καριέρα ως μουσικός. Να ζήσει από αυτό. Έφτιαξε μια μπάντα. Tην κράτησε ζωντανή μέσα από την απόλυση του Dave Mustaine, το θάνατο του Cliff Burton και τα ατελείωτα προβλήματα του James Hetfield.
Πεισματάρης και ξεροκέφαλος, τα «στύλωσε» με παραγωγούς και δισκογραφικές, ακολούθησε πάντα την πορεία που θεωρούσε καλύτερη για το μέλλον των Metallica (ναι, είναι και η πορεία με τα περισσότερα λεφτά), δεν δίστασε να αλλάξει τον ήχο και την προσέγγισή του και αυτόν του συγκροτήματος, είτε για να κρατήσει ή να προσελκύσει κοινό είτε γιατί απλά ήθελε να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό και ποτέ δεν άφησε κάτι να τον σταματήσει.
Το αποτέλεσμα; Έφτιαξε ένα σχήμα που, στη διάρκεια τεσσάρων δεκαετιών, έχει αναδειχθεί σε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής, που ακόμα και σήμερα γεμίζει χωρίς κανένα πρόβλημα στάδια, που τους ξέρουν και μπορούν να τους ευχαριστηθούν σχεδόν όλοι.
Ο Lars Ulrich οπότε πέτυχε το στόχο του και με το παραπάνω. Ζει από τη μουσική. Και έχει δημιουργήσει ένα εκ των εμβληματικότερων συγκροτημάτων που έχουν ποτέ ανέβει στο σανίδι.
Σίγουρα δεν έκανε πάντα τις δημοφιλέστερες επιλογές. Σίγουρα δεν έκανε τα πάντα σωστά. Και ο ίδιος και οι Metallica έχουν στραβοπατήσει.
Το ότι ποτέ δεν έμαθε να δέχεται το «όχι» ως απάντηση, το ότι πάντα ήθελε να κάνει το δικό του χωρίς να τον νοιάζει ο υπόλοιπος πλανήτης, τον έχει εξυπηρετήσει στο παρελθόν όσο τον έχει οδηγήσει σε λάθη.
Αλλά τελικά το οικοδόμημα στέκει ακόμα, και είναι ανθεκτικό. Το έχει θεμελιώσει, έχει χτίσει μεγάλο μέρος του και μπορεί να είναι περήφανος γι’αυτό.
Είναι όντως επιχειρηματίας, και πολύ επιτυχημένος. Αλλά αυτό δεν τον κάνει αυτόματα εγκληματία ή ξεπουλημένο προδότη. Δεν τον κάνει και ιδιαίτερα αγαπητό, μάλλον αχώνευτος είναι, αλλά οφείλει να του αναγνωρίσει κανείς τι έχει καταφέρει στο πέρασμα του χρόνου.
Ωστόσο, πέρα από διαχειριστικές και παραγωγικές ικανότητες, όραμα και υψηλούς στόχους, οι Metallica εξακολουθούν να είναι μουσικό συγκρότημα, και ο Lars Ulrich εξακολουθεί να είναι ο ντράμερ αυτού. Είναι μουσικός, όχι μόνο έμπορος και επιχειρηματίας, και κρίνεται και από αυτό.
Και ναι, ισχύει ότι δεν είναι και ο καλύτερος ντράμερ. Δεν είναι ούτε πολύ ακριβής, ούτε πολύ τεχνικός, ούτε πολύ πρωτότυπος. Η απόδοσή του δεν χτυπά κόκκινο στις συναυλίες, και με τον καιρό τα λάθη του αυξάνονται.
Πάντα είχε ένα αρκετά απλό και σταθερό στυλ, και στο πέρασμα του χρόνου το έχει απλοποιήσει ακόμα περισσότερο. Δεν κάνει θαύματα πίσω από τα τύμπανα, και ούτε έκανε ποτέ.
Όταν κάποιος μνημονεύει τραγούδια των Metallica και για ποιο λόγο μπορεί να του αρέσουν το παίξιμο του Lars Ulrich δεν θα είναι η αιτία. Δεν θα καταταχθεί ποτέ στους μεγάλους του είδους, και σίγουρα υπάρχουν πολλοί που θα μπορούσαν να παίξουν τα μέρη του άνετα.
Αλλά είναι ο ντράμερ των Metallica εδώ και σαράντα χρόνια. Δεν αλλάζει, και δεν μπορεί να αλλάξει, όχι χωρίς να αλλάξει ριζικά και η υπόλοιπη μπάντα.
Μαζί με τον James Hetfield ο Lars Ulrich υπογράφει τη συντριπτική πλειοψηφία των τραγουδιών των Metallica.
Είναι υπεύθυνος για την προσιτότητα του ήχου τους ακόμα και στις πιο thrash μέρες τους, την απλότητα αλλά και αμεσότητά του, την οικειότητα που δημιουργεί και την ευκολία με την οποία όχι μόνο ακούγεται, αλλά απολαμβάνεται, μαθαίνεται και παίζεται.
Τα ντραμς του, ακόμα και στις καλύτερες στιγμές των Metallica, δεν είναι εντυπωσιακά. Αλλά αφήνουν χώρο στα υπόλοιπα μέρη, υποστηρίζουν το παίξιμο όλης της μπάντας και δημιουργούν ένα σύνολο ικανό να προσελκύσει τον οποιονδήποτε.
Ο Lars Ulrich δεν είναι σε καμία περίπτωση Mike Portnoy, Gene Hoglan ή Dave Lombardo. Δεν είναι κάποιο έμφυτο ταλέντο, ούτε υπήρξε ποτέ από τους πιο εργατικούς και επιμελείς ντράμερ. Αλλά, όπως και σε πολλούς άλλους τομείς της ζωής του, είναι αυτό που χρειάζονται οι Metallica.
Αυτός είναι ο ευκολότερος τρόπος να συνοψίσει κανείς τον Lars Ulrich. Δεν είναι κορυφαίος ντράμερ. Δεν είναι άψογος παραγωγός. Δεν είναι διακριτικός και διπλωματικός στις δημόσιες σχέσεις του. Δεν είναι συμπαθής στον κόσμο και στους οπαδούς, συμπεριλαμβανομένου του γράφοντος.
Αλλά προσπαθεί πάντα να είναι και να κάνει αυτό που χρειάζονται οι Metallica. Ακόμα και αν είναι μόνος εναντίον όλων σε κάποιες επιλογές του.
Ο Lars Ulrich δεν είναι κάποιος γίγαντας του metal σύμπαντος. Η κληρονομιά του, η επιρροή του, η επιτυχία του, είναι οι Metallica. Πιθανότατα, οπουδήποτε αλλού, δεν θα είχε καταφέρει πολλά, ούτε θα τον ήξερε κανείς.
Αλλά για τους Metallica είναι αναντικατάστατος. Και οι Metallica είναι αδιαμφισβήτητα γίγαντες της μουσικής.
Μάλλον του αρκεί.
Διαβάστε ακόμα:
Lars Ulrich: «Πώς συνάντησα τον James Hetfield»
