Οι Last Rizla είναι μια rock μπάντα από την Αθήνα, ενεργή από το 2008. Στις αρχές του μήνα κυκλοφόρησαν με τους Friend Of Gods, Rita Mosss και Sadhus ”The Smoking Community” ένα split βινύλιο το οποίο περιείχε ένα ολοκαίνουριο κομμάτι, ονόματι ‘Oporto’. Επίσης μέσα στον Ιούνιο η μπάντα ετοιμάζεται για ευρωπαϊκή της περιοδεία.
Με αφορμή λοιπόν το project που τρέχουμε αυτόν τον καιρό, θέλαμε να μάθουμε ποιοι πιστεύουν πως είναι οι 5 δίσκοι που δεν πρέπει να λείπουν από καμία δισκοθήκη, και δείτε τι μας απάντησαν:
Dup, ap, ap, pap, ut, dah, pap, pap, pap, pah, t-t-tah, tah, dup, ap, ap, pap, ut, dah, pap, pap, pap, pah, t-t-tah, tah, dup λατρεύουμε τις λίστες αλλά ήταν εξαιρετικά δύσκολο και χρονοβόρο να καταλήξουμε σε πέντε μόνο δίσκους οι οποίοι επηρέασαν τον ήχο μας *και* δεν πρέπει να λείπουν από τη δισκοθήκη σας.
The Mars Volta – De-Loused in the Comatorium (2003)
Για τα φρενήρη riffs και την ψυχεδελική κατά τα άλλα δυσαρμονία. Το ‘De-Loused in the Comatorium’ ήταν από τους κυριότερους δίσκους που ακούγαμε φανατικά όταν το γυρίσαμε σε Last Rizla – αν θυμόμαστε καλά, τζαμάραμε το ‘Cicatriz ESP’ μαζί με το ‘Gardenia’ στο ίδιο τύπου-medley στα πρώτα set. Σατανικό. Είναι το προσωπικό μας πανκ ‘Ummagumma‘. Ακολουθούσαμε πιστά τότε και τη σόλο δισκογραφία του Omar Rodríguez-López, τώρα δυσκόλεψε η κατάστα, και γενικά μέσω των TMV καταλήξαμε σε πολλές μπάντες και μουσικούς που γουστάρουμε (βλ. De Facto, Free Moral Agents, Deltron 3030, Juan Alderete, Jon Theodore).
Dub Trio – Another Sound is Dying (2008)
Ακούγαμε φανατικά Dub Trio από το ‘New Heavy’. Το ‘Another Sound is Dying’ ήταν αποκάλυψη. Ο τρόπος που στα live τους sampl-άρουν και loop-άρουν ο ένας το σήμα του άλλου είναι εξωπραγματικός και ο ήχος τους ρίχνει σαγόνια. Κατά μία έννοια, είναι η επιτομή του power trio, το οποίο μουσικά θαυμάζουμε. Εκτιμούμε δε ιδιαιτέρως σχεδόν όλη τη δουλειά τους σε άλλα project αλλά και ως session μουσικοί (βλ. Mobb Deep, Mos Def, 50Cent, Battle of Mice) εκτός από κάτι reggae… Κάπου τότε ξεκινήσαμε σοβαρά να ασχολούμαστε με γατόνια, σκύλους και μονταρίσματα.
Melvins – Houdini (1993)
“Meditate, masturbate, run around the block. Meditate, masturbate, run around the block. Meditate, masturbate, run around the block. Meditate, masturbate, run around the block.”
Το ‘Houdini’ είναι ο ακρογωνιαίος λίθος. Οι Melvins μας έμαθαν το ρυθμό, τον κυνισμό, το άβολο χιούμορ και τον sunn beta. Θα δίναμε το νεφρό μας για να έχουμε τον Kurt Cobain να κοιμάται ενώ ηχογραφούμε. Οι Melvins υπήρξαν το gateway drug για τους Unsane, Jesus Lizard, Harvey Milk, Shellac και φυσικά τους Big Business – όταν θέλησαν να μας ρίξουν στα βαρέα, μας κόψανε τους Melvins. Αλλά δε μασάμε, έτσα; Οι Melvins σε κάνουν φυτό.
Sleep – Dopesmoker (1999)
Έχουμε μάλλον ξαναπεί ότι ποτέ δεν ακούγαμε Black Sabbath (ιεροσυλία κ.λπ.). Το κενό κάλυψαν οι Sleep. Παραδόξως, η προσέγγιση του ‘Jerusalem/Dopesmoker’ πιθανώς να επηρέασε το τρόπο που στήνουμε τα κομμάτια, ιδιαίτερα την περίοδο που ήμασταν instrumental – επαναλαμβανόμενα μεν, διαδοχικά δε μέρη, χωρίς το τυπικό verse-chorus-bridge στήσιμο. Κατά τα άλλα, θα ήταν κλισέ να αναφέρουμε πόσες φορές έχουμε καταλήξει να το ακούμε ολόκληρο 7 η ώρα το πρωί ή 7 η ώρα το απόγευμα σε μπάρμπεκιου στο μπαλκόνι του Ζάχου. Ακόμα καταλήγουμε. Μας αρέσουν τα μπάρμπεκιου. Μαζί με τα ‘Blues for the Red Sun’ και ‘Use’ ήταν τα highlights της, βραχύβιας ευτυχώς, stoner περιόδου μας. Κάπου τότε ξεκινήσαμε σοβαρά να αγοράζουμε ενισχυτές και καμπίνες.
Red Hot Chili Peppers – Blood Sugar Sex Magik (1991)
Από το λεβητοστάσιο του 1ου Γυμνασίου Ερμούπολης, στους αμμόλοφους της Ελαφονήσου με τα JBL του Γρηγόρη, όπου, παρεμπιπτόντως, “μας την πέσανε”, στα ακουστικά σε όλα τα ταξίδια με το Blue Star, στο Sheffield με τον Dave και στο ξύλινο σαλόνι -φοβερή δουλειά- να λιώνουμε το ‘Funky Monks’, οι Peppers είναι μάλλον ο λόγος που κάναμε μπάντα… Το ‘Blood Sugar Sex Magik’ είναι ηχητικά ό,τι και όπως ζήσαμε την πρώτη περίοδο ως μπάντα και παρέα, τότε που κυκλοφορούσαμε με κάλτσες αντί για βρακιά. Ο τρόπος του John Frusciante καθόρισε τον ήχο μας, για αυτό ετοιμαστείτε για synthesizers. Ή ραπ.
Αυτά. Αλλά… Αν δεν αναφέρουμε να επόμενα θα πάθουμε σύγκρυο (βλ. Συμπτώματα OCD): Kylesa – ‘Time Will Fuse it’s Worth’, Old Man Gloom – ‘NO’, Amenra – ‘Mass III’, Neurosis – ‘Souls at Zero’, Korsikov – S/T, Red Fang – S/T, 5ive — ‘Hesperus’, System of a Down – ‘Mezmerize’, Ufomammut – ‘Eve’, Mogwai – ‘Young Team’, Red Sparrowes – ‘At the Soundless Dawn’, 63High – ‘Πρόβατα’.
Σε επόμενα επεισόδια: “Τα 5 πιο επιδραστικά live στα οποία έχουμε χεστεί πάνω μας”, “5 δίσκοι που δεν έχουμε ακούσει ποτέ – για φαντάσου!”, “5 ατμοσφαιρικά μέρη που έχει ξεράσει ο Choko”, “Σαρδάμ – Άπαντα του Σταύρου Π.”.
Στο κοντινό μέλλον θα συνεχίσουμε να ασχολούμαστε αποκλειστικά με τα κοινωνικά δίκτυα και να μην κυκλοφορούμε νέα μουσική.
Υ.Γ.: Συν τοις λίστες, λατρεύουμε τους συνειρμούς καθώς και την ελληνικότατη άκρως τηλεοπτική τραγική ειρωνεία, οπότε σκεφτείτε αυτό: Mr. Bungle → Mike Patton → Fantômas → Buzz Osborne/Dale Crover → Crystal Fairy → Omar Rodríguez-López → “Omar Rodriguez Lopez & John Frusciante” → John Frusciante (obvs) → Red Hot Chili Peppers, και τσακ δείτε αυτό:
Μοχοχο.
