Πώς θα σας φαινόταν αν ανακαλύπτατε ένα συγκρότημα, που παρέα με τις progressive και power μέταλ συνθέσεις του, θα σας επέτρεπε όταν κλείνετε τα μάτια, να ταξιδεύετε σε χώρες τις ανατολής; Σε αυτά τα μαγικά μέρη της Αραβίας, κάπου στο Μεσαίωνα, εκεί που διασταυρώνονταν πολιτισμοί και το καλλιτεχνικό τους πάντρεμα, έφερνε ανώτερες μορφές τέχνης; Κι όμως αυτό το συγκρότημα υπάρχει, λέγεται Myrath, έρχεται από την Τυνησία και μάλιστα είναι ενεργό από το 2006. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν το νέο τους δίσκο, που τιτλοφορείται ‘Legacy’, και αποτελεί μια από τις πιο ξεχωριστές μουσικές προσπάθειες της χρονιάς που διανύουμε και που κακά τα ψέματα, στο χώρο της μέταλ μουσικής τουλάχιστον, δεν έχει δείξει σημαντικά δείγματα γραφής μέχρι τώρα. Ας δούμε όμως τα πράγματα αναλυτικά…
Το ‘Legacy’ δε χάνει χρόνο και πετώντας τον ακροατή κατευθείαν στα βαθιά, ανοίγει με το εξαιρετικό ‘Jasmin’, εισαγωγικό ορχηστρικό κομμάτι, διάρκειας κάτω των δύο λεπτών, απόλυτα ενδεικτικό του τι πρόκειται να ακολουθήσει στη συνέχεια. Ο δίσκος δε θα μπορούσε να ανοίγει πιο εύστοχα:
Από το φινάλε του ‘Jasmin’ περνάμε στο ‘Believer’ που είναι και το μοναδικό ως τώρα οπτικοποιημένο κομμάτι του δίσκου. Ξεχωρίζει για την επική του ατμόσφαιρα, η οποία ειδικά σε συνδυασμό με την εικόνα, ταξιδεύει σε δευτερόλεπτα τον ακροατή στα στενά της Τυνησίας του Μεσαίωνα, εκεί όπου όλα μπορούσαν να συμβούν. Τα λόγια είναι περιττά, απλά δείτε και ακούστε:
Κάπου εδώ, ή θα έχετε λατρέψει τους Myrath, ή θα έχετε κλείσει τη σελίδα. Για τους τολμηρούς πρώτους, η συνέχεια φέρνει μόνο δικαίωση. Η μπάντα συνεχίζει δυναμικά και στο ίδιο μοτίβο με το ‘Get Your Freedom Back’. Ένα από τα πιο δυνατά τραγούδια του δίσκου, με ταχύτητα και ένα εξαιρετικό σόλο μπάσου που ξεκινά λίγο μετά το 1:55.
Ακολουθεί το ‘Nobody’s Lives’, το τραγούδι στο οποίο συμπυκνώνεται καλύτερα το μεγάλο ταλέντο αυτού του συγκροτήματος να παντρεύει ιδανικά τη δυτική μουσική με ήχους της ανατολής. Εδώ θα συναντήσετε τα πάντα, μέταλ σόλο, ηλεκτρικές κιθάρες, αμανέδες, κρουστά και ρυθμούς που παραπέμπουν σε αραβικό τσιφτετέλι. Προσέξτε όμως, καθώς ενώ όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να καταλήξουν άνετα σε μεγάλο μπάχαλο, εντούτοις συνδυάζονται αρμονικά και το αποτέλεσμα είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου:
Και προχωράμε στο ‘The Needle’, με εισαγωγή που θυμίζει Dream Theater -με σαφώς καλύτερη φωνή- και μόνο την παρουσία κρουστών να διατηρεί το ανατολίτικο στίγμα εδώ. “Πιασάρικο” ρεφρέν, ενδιαφέρουσα σύνθεση και πλήκτρα που κάνουν τη διαφορά:
Συνεχίζοντας, μας περιμένει το ‘Through Your Eyes’, που ξεκινά με απόλυτα επικό τόνο, συνεχίζει όμως κάπως υποτονικά. Για κάποιον που θα αποφασίσει να ακούσει ολόκληρο το δίσκο, το εν λόγω κομμάτι, αποτελεί ίσως τις πιο αδύναμες στιγμές του:
Κατηφορίζοντας προς το φινάλε, συναντάμε στο νούμερο εφτά το ‘The Unburnt’. Χωρίς να είναι κακό το συγκεκριμένο τραγούδι, όπως και το προηγούμενο, δεν καταφέρνουν να ξεχωρίσουν ιδιαίτερα. Φαίνεται πως το ‘Legacy’ κάπου εδώ κάνει μια κοιλιά:
Η προαναφερθείσα κοιλιά δεν κρατάει πολύ βέβαια, καθώς τη σκυτάλη παίρνει μια εξαιρετική μέταλ μπαλάντα με τίτλο ‘I Want To Die’. Με εναλλαγή ήρεμου κουπλέ και δυναμικού ρεφρέν, τονίζει τη συνθετική δύναμη των Myrath στο έπακρο:
Σε παρόμοιο μοτίβο και το ‘Duat’ που ακολουθεί, με παρόμοιο στυλ και ύφος, ίσως περισσότερο ανατολίτικο. Όμορφα δεύτερα και χορωδιακά φωνητικά συνοδεύουν εδώ την πρώτη φωνή και είναι κάτι που αξίζει να αναφερθεί, όπως επίσης και το ενορχηστρωτικό τμήμα του τραγουδιού, που είναι ιδιαίτερα προσεγμένο:
Ένα παράξενο σόλο πιάνου ανοίγει το ‘Endure The Silence’, που είναι και το προτελευταίο τραγούδι του δίσκου. Το ταξίδι στους ήχους και τις γειτονιές της Τυνησίας, διαρκεί ακόμα μερικές νότες. Δεν έχει όμως πλέον την πρωτοτυπία που είχε στην αρχή του:
Και ο δίσκος κλείνει με το ‘Storm Of Lies’ και, ευτυχώς για την κληρονομιά του ‘Legacy’, είναι ένα κομμάτι που δικαιώνει τις προσδοκίες που δημιούργησε η μπάντα στην αρχή του. Δυνατό και αξιομνημόνευτο, με πιο δυτικό ύφος αυτή τη φορά και πολύ εντυπωσιακά σόλο κιθάρας σε όλη τη διάρκεια του, μακράν τα καλύτερα που συναντά κανείς στο άλμπουμ:
Κάνοντας μια αποτίμηση του ‘Legacy’ πρέπει κανείς να σταθεί στον επιδέξιο και αριστοτεχνικό συνδυασμό, δύο τελείως ξένων μεταξύ τους, μουσικών ειδών. Σε αυτόν τον τομέα, αξίζουν μόνο μπράβο στους Myrath. Εκεί που το άλμπουμ χωλαίνει είναι η διάρκεια. Ωραίο το ταξίδι στην ανατολή, αλλά δυστυχώς, κάπου προς το τέλος, ο ταξιδιώτης πιθανότατα θα κουραστεί. Θα μπορούσαν άνετα να υπάρχουν δύο ή τρία κομμάτια λιγότερα, τα οποία θα έπρεπε να λείπουν από το δεύτερο μισό του δίσκου. Παρόλα αυτά, το πρόσημο παραμένει θετικό και μάλιστα πολύ και όσοι αποφασίσετε να κάνετε κτήμα σας το ‘Legacy’ δεν θα μετανιώσετε, ειδικά σε μια χρονιά, που όπως τονίσαμε και στην εισαγωγή, ο χώρος της μέταλ δεν έχει να πει και πολλά μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές…
