Η ημέρα που οι Iron Maiden έγραψαν συναυλιακή ιστορία στην Ελλάδα…
Αφήνοντας πίσω μου τη σκόνη από την εμφάνιση των Volbeat, βρέθηκα αντιμέτωπος με μια πυκνή μάζα σωμάτων, πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που στεκόταν μιάμιση ώρα νωρίτερα επευφημώντας τον Mark Tremonti.
Καθώς άνοιγα δρόμο προς τον πύργο, με τον κόσμο γύρω μου να αυξάνεται ολοένα και περισσότερο μέχρι που οι συνθήκες δεν επέτρεπαν περαιτέρω μετακίνηση, όταν οπαδοί συνέχιζαν να καταφτάνουν και να γεμίζουν κάθε γωνιά και ύψωμα του Terra Vibe που από ώρα έδινε την εντύπωση ότι δεν χώραγε άλλους και παρ’όλα αυτά ολοένα φούσκωνε, είχα δύο σκέψεις στο μυαλό μου.
Η πρώτη ήταν ότι, επιτέλους, μετά από χρόνια αναμονής και αφότου δεν είχα καταφέρει να τους δω την τελευταία φορά στο Sonisphere, θα έβλεπα τους Iron Maiden ζωντανά.
Η δεύτερη ήταν ότι επρόκειτο σύντομα να γίνω μάρτυρας μιας πραγματικά μεγάλης στιγμής στην ελληνική συναυλιακή ιστορία.
Δικαιώθηκα και στα δύο.
Δεν ανήκω στους «παλιούς» οπαδούς της σκηνής. Η πρώτη συναυλία στην οποία παρευρέθηκα ήταν οι Haunted το 2011. Metallica, Black Sabbath, Iced Earth και το μυθικό πλέον Ρόδον είναι ιστορίες που έχω διαβάσει σε σελίδες εντύπων και ιστοτόπων και διηγήσεις που έχω ακούσει από μεγαλύτερους.
Τέτοιες πρωτιές δεν έχουν μείνει πια. Οι εποχές που η εμφάνιση ξένου σχήματος αποτελούσε προνόμιο και γεγονός της χρονιάς έχουν παρέλθει. Ακόμα και στα χρόνια της κρίσης η Ελλάδα είχε πολυάριθμα φεστιβάλ και συναυλίες, με σεβαστά αν όχι τρανταχτά ονόματα.
Θα περίμενε κανείς ότι, με τα σύγχρονα δεδομένα, το ένδοξο και ξετρελαμένο παρελθόν που διηγούνται οι βετεράνοι, «τότε που τα συγκροτήματα έλεγαν ότι ήμασταν το καλύτερο κοινό και το εννοούσαν», είναι κάτι που δεν γυρνά πίσω.
Συναυλίες όπως αυτή των Iron Maiden στη Μαλακάσα, στις 20 Ιουλίου 2018, διαψεύδουν περίτρανα τέτοιες μελαγχολικές σκέψεις και δείχνουν ότι μερικά πράγματα δεν ξεχνιούνται.
Οι Iron Maiden δεν είναι ξένοι στην ελληνική πραγματικότητα. Είναι από τις πρώτες μεγάλες metal μπάντες που εμφανίστηκαν, στο απόγειο τότε της δόξας τους, πίσω στο μακρινό 1988, και έκτοτε έχουν τιμήσει πολλές φορές τα εγχώρια φεστιβάλ. Μπορεί η χώρα να μην ήταν ετήσιος προορισμός τους, αλλά δεν μπορεί κανείς να παραπονεθεί ότι έλειψαν οι ευκαιρίες στους Έλληνες οπαδούς να δουν τους Iron Maiden.
Οπότε, ποιοι θα πήγαιναν να τους δουν εν έτει 2018; Οι πιο νέοι που δεν είχαν προλάβει ακόμα να τους δουν; Οι πιο πωρωμένοι παλιοί;
Και τι θα έπαιζε μια μπάντα μουσικών ανάμεσα στα τέλη της έκτης και την αρχή της έβδομης δεκαετίας της ζωής τους;
Πολλά είναι τα συγκροτήματα αυτής της ηλικίας που περιοδεύουν αξιοπρεπώς, αλλά άλλο πράγμα η τιμή του εισιτηρίου και οι προσδοκίες μιας εμφάνισης σε έναν κλειστό συναυλιακό χώρο με μερικές εκατοντάδες, άντε καναδυό χιλιάδες, κόσμου, και άλλο μια headline εμφάνιση σε ένα από τα σημαντικότερα καλοκαιρινά φεστιβάλ.
Ενδοιασμοί και ανησυχίες. Λογικό. Δικαιολογημένο. Και τελικά χωρίς κανένα απολύτως αντίκρισμα.
Γιατί ήδη από τις απογευματινές ώρες διέσχιζες την Αθήνα και έβλεπες γύρω σου αυτοκίνητα με κρεμασμένα Maiden σημαιάκια και παρέες μαυροντυμένων, ετοιμοπόλεμων παρά τη ζέστη του ελληνικού καλοκαιριού.
Γιατί η κίνηση στην Αθηνών-Λαμίας ήταν ήδη εντυπωσιακή πριν αρχίσει καν να πέφτει ο ήλιος, και μόνο εντάθηκε τις επόμενες ώρες. Γιατί έπρεπε να περπατήσουμε είκοσι λεπτά για να φτάσουμε στο Terra Vibe από το σημείο που παρκάραμε, και δεν είχαν ακόμα φτάσει ούτε οι μισοί θεατές.
Γιατί οι Iron Maiden εμφανίστηκαν τελικά μπροστά σε 40.000 αφηνιασμένους οπαδούς κάθε ηλικίας και φύλου, και έδωσαν κατά πολλούς την καλύτερη εμφάνισή τους επί ελληνικού εδάφους, παρά τα προαναφερθέντα εξήντα τους χρόνια και τον πρόσφατο καρκίνο του Bruce Dickinson.
Γιατί κοινό και μπάντα απλά γκρέμισαν κάθε υπόνοια μετριότητας και ανησυχία υποτονικότητας, ισοπέδωσαν το συναυλιακό χώρο, προκάλεσαν την κατάρρευση του τηλεφωνικού δικτύου και το μπλοκάρισμα του οδικού και έδωσαν μαθήματα συναυλιακής παραφροσύνης σε κάθε νέο και ελπιδοφόρο.
Γιατί επί δύο ώρες αυτό το τεράστιο πλήθος και το ακατάβλητο συγκρότημα επί σκηνής τραγούδησαν κάθε στίχο και νότα, δεν έχασαν ανάσα και συναγωνίζονταν ποιος θα χτυπηθεί περισσότερο και θα φωνάξει δυνατότερα, έτσι ώστε οι μόνοι που θα μπορούσαν να φύγουν δυσαρεστημένοι από το χώρο ήταν οι τυφλοί και οι κουφοί, οι νεκροί και οι άψυχοι.
Όσοι βρεθήκαμε εκείνο το βράδυ στη Μαλακάσα γίναμε μάρτυρες μίας εκ των μεγαλύτερων, σημαντικότερων, κορυφαίων συναυλιών στην ελληνική μουσική ιστορία, ανεξαρτήτως είδους και εποχής.
Γιατί τέτοιο είναι το όνομα των Iron Maiden, το μέγεθος και η ποιότητά τους, η αγάπη και η τρέλα των Ελλήνων οπαδών τους.
Σε μια χώρα έντεκα εκατομμυρίων, οικονομικών προβλημάτων και καυτού ήλιου, με το φτηνότερο εισιτήριο σχεδόν πενήντα ευρώ χωρίς να συνυπολογίσουμε έξοδα μεταφοράς και παραμονής και με το θερμόμετρο να πλησιάζει τους σαράντα βαθμούς, 40.000 άνθρωποι ξεκίνησαν από κάθε γωνία της Ελλάδας προκειμένου να παραστούν στη συναυλία ενός metal συγκροτήματος που ιδρύθηκε περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες πριν.
Και δεν κάθισαν σε ένα στάδιο να κουνήσουν κινητά και αναπτήρες, αλλά στήθηκαν όρθιοι επί ώρες για να χτυπηθούν και να φωνάξουν μέχρι τελικής πτώσεως.
Τις χρειαζόμαστε αυτές τις στιγμές. Έχουμε ανάγκη τέτοιες βραδιές. Συγκροτήματα όπως οι Iron Maiden θυμίζουν τι σημαίνει ελληνική συναυλία.
Ο ενθουσιασμός και η ενέργεια που εμφανίζονται σε μικρογραφία σε περιορισμένους, κλειστούς συναυλιακούς χώρους, όπου πυρήνες φανατικών οπαδών ζουν για κάθε νότα της αγαπημένης τους μπάντας, παίρνει διαστάσεις απίστευτες, απροσδόκητες για το μέγεθος της χώρας και της κοινότητας.
Οι αβέβαιοι, οι αδιάφοροι, οι αναποφάσιστοι βγήκαν από το σπίτι τους και πήγαν να βρουν τους φανατικούς, τους σκληροπυρηνικούς, τους βετεράνους και τους νεοαφιχθέντες.
Τρεις γενιές σε ένα χωράφι λίγο έξω από την Αθήνα. Ένα χωράφι που δεν τους χώραγε, δρόμοι που δεν τους άντεχαν.
Έγραψαν ένα νέο κεφάλαιο στον ελληνικό συναυλιακό θρύλο, βάζοντας φωτιά στην καλοκαιρινή νύχτα και μην έχοντας να ζηλέψουν τίποτα από Wacken ή Rock in Rio, τεράστια φεστιβάλ παγκοσμίου εμβέλειας.
Ναι, η διοργάνωση είχε μεγάλες ελλείψεις και παραλείψεις. Δεν είχε γίνει η απαραίτητη προετοιμασία για τόσο κόσμο. Κουραστήκαμε, βασανιστήκαμε, βρίσαμε την τύχη μας. Και παρ’όλα αυτά δεν πτοηθήκαμε.
Το επίπεδο της διοργάνωσης κάθε άλλο παρά αντίστοιχο των διεθνών ήταν. Αλλά το επίπεδο κοινού και συγκροτήματος, το δίπτυχο που τελικά κρίνει την αξία μιας συναυλίας, ήταν στα ύψη.
Γίνομαι συναισθηματικός, αλλά πιστεύω κάθε λέξη. Τέτοιες συναυλίες έχουν ψυχή. Πάνε πέρα από απλά καλή απόδοση του συγκροτήματος ή μεγάλο κοινό. Είναι εμπειρίες ζωής.
Αν το 2000 οι παλιοί έλεγαν ιστορίες από το Rory Gallagher και το 2020 από τους Iced Earth, το 2040, που θα έχουμε παλιώσει και εμείς με τη σειρά μας, θα λέμε για τους Iron Maiden στη Μαλακάσα. Συναυλία δεκαετίας, αιώνα, ολόκληρης της ιστορίας της σκηνής.
Iron Maiden’s gonna get you, no matter how far. Είπαμε, εμπειρία ζωής.
