Ξεπηδώντας από τη μουσική σκηνή της Νορβηγίας, οι Leprous μετρούν ήδη 16 χρόνια από την ίδρυσή τους και 8 χρόνια δισκογραφίας, κυκλοφορώντας συνεπέστατα ένα άλμπουμ κάθε δύο χρόνια από το 2009. Έτσι φτάσαμε στο ‘Malina’, που κυκλοφόρησε πριν από περίπου έναν μήνα, ως το πέμπτο τους δισκογραφικό πόνημα, σε μία περίοδο που απολαμβάνουν τη μέγιστη δημοσιότητά τους μέχρι στιγμής.
Από τις απαρχές της καριέρας τους μέχρι σήμερα, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Αρκετά μέλη του line-up έχουν αντικατασταθεί, συντελώντας στη διαφοροποίηση που έχει υποστεί ο ήχος τους από τότε ως τώρα. Έτσι, μπορεί κάποτε να θεωρούνταν ένα progressive metal συγκρότημα, όμως πλέον ο ήχος τους φλερτάρει περισσότερο με progressive rock και experimental στοιχεία. Μία επιλογή που φυσικά δείχνει να τους βγήκε σε καλό, μιας και καμία από τις δουλειές που έχουν παρουσιάσει δεν δείχνει σημάδια κόπωσης, έλλειψης έμπνευσης ή εμπιστοσύνης στον εαυτό τους, γεγονός που όχι μόνο διατηρεί το υπάρχον κοινό τους, αλλά καταφέρνει να προσεγγίσει και νέους ακροατές.
Στο ‘Malina’, λοιπόν, οι Leprous «γυαλίζουν» τον ήχο τους ακόμα περισσότερο σε σχέση με το αμέσως προηγούμενο ‘The Congregation’, είτε αυτό έχει την έννοια του «πιο pop» είτε την έννοια του απλά «πιο soft». Όπως και να το πάρει κανείς, είναι κάτι που πετυχαίνουν με απόλυτη επιτυχία.
Μπορεί τα πράγματα στο ‘Malina’ να ακούγονται πιο προσιτά και εύπεπτα, όμως αυτό δεν σημαίνει πως μιλάμε για έναν λιγότερο προσεγμένο δίσκο-αρπαχτή. Τα βασικά αναγνωριστικά στοιχεία της μπάντας δεν λείπουν, τα ηλεκτρονικά στοιχεία, που έχουν και αυξημένη παρουσία (βλ. το εναρκτήριο ‘Bonneville’), εναρμονίζονται άψογα μέσα στις συνθέσεις, ενώ η συνήθης πολυπλοκότητα του ήχου τους είναι φυσικά παρούσα. Η love it or hate it φωνή του Einar Solberg εξακολουθεί να είναι το σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος, ενώ ο Baard Kolstad στα ντραμς είναι μάλλον ο αφανής ήρωάς τους, αφού το groovy παίξιμό του γεμίζει -και διογκώνει ενίοτε- αριστοτεχνικά τον ήχο τους.
Σίγουρα μέσα στο ‘Malina’ θα ακούσει κανείς μερικά από τα πιο catchy κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ οι Leprous. Το ‘Stuck’ είναι ακριβώς αυτό που αποκαλούμε earworm, τα ‘Illuminate’ και ‘From The Flame’ έχουν εξαιρετικά ρεφρέν, ενώ το ‘Mirage’ καταφέρνει να κολλήσει μέσα στο κεφάλι σου, παρά τα όσα ανορθόδοξα παρατηρούνται κατά την ακρόασή του.
Το ομώνυμο του δίσκου, ‘Malina’, είναι μία απ’ τις πιο χαλαρές στιγμές του, στο επίσης ήρεμο ‘Leashes’ ο Solberg κάνει επίδειξη δυνατοτήτων, ενώ στο τελευταίο κομμάτι, ‘The Last Milestone’, ακούμε μέχρι και τσέλο, γεγονός που ολοκληρώνει το άλμπουμ ατμοσφαιρικά (και εμφατικά).
Από ‘κει και πέρα, στα ‘Captive’, ‘Coma’ και ‘The Weight Of Disaster’ συναντάει κανείς περισσότερα στοιχεία από το παρελθόν των Leprous. Πιο ζόρικα κομμάτια. Στο ‘Captive’ ακούμε τα πιο σκληρά φωνητικά του Solberg την ώρα που ο Kolstad διαλύει τα τύμπανα (ειδικά στο intro), στο ‘Coma’ ακούμε μία στρωτή, σφιχτή σύνθεση που όλο και κορυφώνεται (υπάρχει και εδώ τσέλο), ενώ στο ‘The Weight Of Disaster’ οι αυξομειώσεις της έντασης, σε όλα τα επίπεδα, είναι σχεδόν αποσβολωτικές, με μία εκπληκτική μπασογραμμή να δείχνει τον δρόμο και ένα φορτισμένο ρεφρέν-ξέσπαμα που ακολουθείται από μικρά instrumental μέρη. Από συνθετικής άποψης, τολμώ να πω ότι είναι και το highlight του δίσκου.
Οι Leprous δείχνουν να έχουν βρει τον ήχο που τους εκφράζει περισσότερο. Πατώντας στα πεπραγμένα του ‘The Congregation’, εξελίσσουν τον ήχο τους (πάλι), στρεφόμενοι σε λιγότερο σκληρές και φαινομενικά απλούστερες φόρμες, όμως η έμπνευση είναι κάτι που δεν λείπει επ’ ουδενί από τις συνθέσεις τους. Έτσι, το ‘Malina’, εκτός από ένα ακόμα πολύ καλό δείγμα γραφής των Νορβηγών, εμπλουτίζει ακόμα περισσότερο το μουσικό τους background, αλλά και δικαιολογεί το γιατί μιλάμε για ένα από τα πιο ανερχόμενα ονόματα του χώρου.
