Όταν υπάρχει η λέξη “κριτική” στον τίτλο του άρθρου με αγχώνει, δεν σας κρύβω. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται να “κρίνω” τη δουλειά ενός τόσο μεγάλου καλλιτέχνη όσο ο Sivert Høyem. Ο Νορβηγός που τόσα χρόνια μας συνεπαίρνει με την αισθαντική του φωνή, αρχικά μέσω των Madrugada κι ύστερα ως σόλο καλλιτέχνης, πραγματοποίησε τη δισκογραφική του επιστροφή προ λίγων ημερών (29/1) και κατάφερε να μας ταξιδέψει ξανά σε περίεργα μονοπάτια, δύο χρόνια μετά τον προκάτοχο του ‘Lioness’, ‘Endless Love’.
Ο 40χρονος Sivert έχει καταφέρει μέσα σε αυτά τα χρόνια να δημιουργήσει φανατικό κοινό, με τη χώρα μας να διαθέτει τεράστιο πυρήνα αυτού, και τώρα, με τον νέο του δίσκο να είναι στα ράφια των δισκοπωλείων, μας επισκέπτεται ξανά, για μια μίνι-περιοδεία που θα περιλαμβάνει 4 σταθμούς και 4 διαφαινόμενα sold-out, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι στην Αθήνα έχουν ήδη εξαντληθεί τα πρώτα εισιτήρια των 18€.
Στην ορολογία της κλασικής μουσικής η nocturne (νυχτερινό) είναι μια μουσική σύνθεση που προσπαθεί να απεικονίσει τη νύχτα ή εμπνέεται από αυτήν. Το ‘Lioness’ είναι από πολλές απόψεις ένα nocturnal album και ο Sivert δεν θα μπορούσε να μην συνδυάσει αυτήν την αίσθηση με τα κομμάτια του. Έτσι, λοιπόν, αυτός ο δίσκος μιλάει για τους μοναχικούς, με τα κομμάτια να αποτελούν συνθέσεις του ίδιου.
Ένα ασυγκράτητο κύμα θλίψης σε χτυπάει με το πρώτο “Play”, καθώς ο έκδηλος ρομαντισμός του εναρκτήριου -και κορυφαίου- κομματιού του δίσκου, ‘Sleepwalking Man’, ξεκινά. Στίχοι-λεπίδες για μια -καθώς φαίνεται- χαμένη αγάπη, αλλά και υπέροχη σύνθεση, με τα ντραμς να δίνουν το σύνθημα της έναρξης και το πιάνο να παίρνει τη σκυτάλη, αλλά τα έγχοδρα να κλέβουν την παράσταση. Για το κομμάτι κυκλοφόρησε και ένα υπέροχο videoclip, που μάλλον μας πήγε αρκετά χρόνια πίσω…
Ακολουθεί το ‘Fool To Your Crown’. Εδώ ο Sivert, μετά το σκοτεινό ‘Sleepwalking Man’, “αφήνει το φως να μπει”, με ένα ελαφρώς πιο χαρούμενο κομμάτι. Εδώ μπορούμε να ακούσουμε λίγο ηλεκτρονικό στοιχείο, το οποίο απουσιάζει κατά κύριο λόγο από τον δίσκο, ενώ ο Høyem μας παρουσιάζει μερικές όχι και τόσο συνηθισμένες -για τον ίδιο- δυνατότητες της φωνής του. Δυστυχώς, από εδώ και μέχρι το τέλος, δεν υπάρχουν επίσημα βίντεο στο YouTube, οπότε συνεχίζουμε με Spotify και links σε βίντεο ανεβασμένα από χρήστες.
[YouTube]
Κάπου εδώ φτάνουμε και στο κομμάτι που έδωσε το όνομά του στο δίσκο, ‘Lioness’. “You are, you are my lioness / And I am truly blessed to be your willing plaything” τραγουδάει ο Sivert, με ελαφρώς παιχνιδιάρικη αλλά και πονεμένη φωνή. Ένας πικραμένος άντρας παραπονιέται μιλώντας στην αγαπημένη του για τη χαμένη τους αγάπη, απολογείται, δίνει εξηγήσεις και στο τέλος ρωτάει “You wanna blow my mind? / Ooh this is the right time”.
[YouTube]
Καθώς προχωράει ο δίσκος συναντάμε μια βελούδινη, μαύρη μπαλάντα, το ‘It Belongs To Me’, που μάλλον μας βυθίζει ξανά στη θλίψη, για να ακολουθήσει το ντουέτο με την Marie Munroe, ‘My Thieving Heart’, ένα κομμάτι σαν ξύπνημα από βαρύ ύπνο, με τους στίχους “Walking up too soon / The pale blue light of your hotel room” να δίνουν συνέχεια στο θλιμμένο τοπίο του δίσκου.
[YouTube]
[YouTube]
Ακολουθεί το ‘V – O – I – D’, ένα ατμοσφαιρικό κομμάτι με κάτι από David Bowie για να φτάσουμε το ‘The Boss Bossa Nova’, ίσως το πιο σκοτεινό κομμάτι του δίσκου, που, σύμφωνα με τον Høyem, είναι μια αναφορά στον Bruce Springsteen και την επιρροή που του ασκούν οι Suicide, η οποία είναι εμφανής και από την ενορχήστρωση του κομματιού που χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενες κιθάρες, rhythm box και έγχορδα.
[YouTube]
[YouTube]
Τρεις θέσεις πριν το τέλος του δίσκου, συναντάμε το ‘Oh, Spider’, ένα πολύ ατμοσφαιρικό κομμάτι στο οποίο ο Høyem μας “παρουσιάζει” μερικές πτυχές της φωνής του που δεν ακούμε συχνά. Το διαδέχεται το ‘The Riviera Of Hades’, ένα κομμάτι-μυθοπλασία, που χρωστάει τον τίτλο του σε μια αναφορά του Winston Churchill στα θέρετρα της Σοβιετικής Ένωσης στη Μαύρη Θάλασσα, τα οποία, μετατράπηκαν σε αιματοβαμμένα πεδία μάχης, καθώς ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του. Σήμερα, θα έλεγε κανείς πως αυτό το σκηνικό βρίσκει την εφαρμογή του στα παράλια της Μεσογείου.
Κάπως έτσι, φτάνουμε στο τέλος του δίσκου, για να ακούσουμε το ‘Silences’ και να αφεθούμε για πολλοστή φορά, με τη μαγευτική χροιά του Sivert Høyem και τα υπέροχα πνευστά και έγχορδα να κάνουν άψογα τη δουλειά τους. Το κομμάτι αυτό, επιβεβαιώνει αυτό που είπαμε στην αρχή, ότι το ‘Lioness’ είναι ένας δίσκος “αφιερωμένος” στα συναισθήματα που δημιουργεί η μοναξιά, αυτά που ξεπηδούν κυρίως τη νύχτα.
[YouTube]
Μετά το τέλος του ‘Silences’, ένα πράγμα είναι σίγουρο, ότι θα πατήσεις το “Play” ξανά, για να ξαναταξιδέψεις μαζί με τον Νορβηγό και τα τραγούδια του. Ο ήχος είναι πιο φυσικός σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του, με πολύ περιορισμένη χρήση ηλεκτρονικών και synthesizer και την έμφαση να δίνεται στους μουσικούς, στην ακουστική κιθάρα και, φυσικά, στην μελωδικότατη φωνή του Høyem.
Ένας δίσκος κάπως διαφορετικός από τους άλλους, αλλά εξίσου μαγικός.
