Νομίζω πως το Los Almiros Rockradio Festival δεν χρειάζεται πλέον ιδιαίτερα συστάσεις αλλά θα γράψω δυο-τρία λόγια, έτσι, για τα τυπικά…
Μιλάμε για ένα τριήμερο μουσικής και camping στο δάσος Κουρί του Αλμυρού Μαγνησίας, όπου κάθε αρχές Αυγούστου τα τελευταία 7 χρόνια μαζεύεται όλος ο καλός ο κόσμος για να κάνει διακοπές, για να περάσει καλά και για να ακούσει μουσική με φόντο τα καταπράσινα δέντρα. Σαν φεστιβαλικός χώρος είναι αρκετά όμορφος, με μια μικρή λιμνούλα να προσδίδει περαιτέρω ομορφιά και τις παλιές ράγες να χρησιμεύουν σαν υπαίθρια πυξίδα σε περίπτωση που χάσει κάποιος την σκηνή του ενώ η είσοδος παραμένει όλα αυτά τα χρόνια δωρεάν.
Φέτος το LAF έσβησε 7 κεράκια λοιπόν και το γιόρτασε με ένα χορταστικό line-up για όλα τα μουσικά γούστα, από indie rock και stoner μέχρι χιπ-χοπ και σκα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά τους αλλιώς θα χαθούμε:
Ημέρα 1η
Φτάσαμε στον χώρο του κάμπινγκ κατά τις 21:00 και αφού είχαμε αλλάξει δυο μεταφορικά μέσα για να μεταφερθούμε από την Λάρισα στον Αλμυρό. Προχωρήσαμε με γοργό βήμα προς τη μουσική, βράδυ ήταν εξάλλου, δεν υπήρχε χρόνος και διάθεση για ιδιαίτερο τουρισμό μέσα στο δάσος. Τη στιγμή που φτάσαμε έπαιζαν οι Κανών και Θύτης το οποίο σήμαινε πως είχαμε ήδη χάσει τα δυο πρώτα ονόματα της ημέρας ενώ είχε ανακοινωθεί νωρίτερα πως οι Sonic Jesus θα απουσίαζαν από το φεστιβάλ. Είναι η τρίτη συνεχόμενη χρονιά που πηγαίνω στο LAF και δίχως να είμαι σίγουρος για τον αριθμό των ατόμων, θα έλεγα πως κάθε χρόνο αυξάνεται. Δεν πρόκειται για κάποια τρομερή διαπίστωση αλλά δείχνει την δυναμική που έχει χτίσει το συγκεκριμένο φεστιβάλ το οποίο έχει καταφέρει το δύσκολο κομμάτι: να γίνει παράδοση.
Ο λαός είχε γεμίσει τον χώρο μπροστά από τη σκηνή ενώ και γύρω από αυτόν πηγαινοέρχονταν άνθρωποι για να πάρουν φαγητό ή κάποιο ποτό, όλα απαραίτητα σε τέτοιες περιπτώσεις εξάλλου. Τις πρώτες αναγνωριστικές ώρες τις πέρασα λίγο έξω από τον χαμό μέχρι να βρεθώ με φίλους και γνωστούς, οπότε τους Stoned Jesus τους άκουσα πλαγίως. Από εκεί που στεκόμουν φάνηκε να το απολαμβάνουν όλοι ενώ στο σετ τους ήρθε και το πρώτο αληθινό highlight του τριημέρου (ίσως και το καλύτερο) όταν προετοίμασαν το κοινό για ένα “song that you all know” για να εκτοξεύσουν στίχους γεμάτους Μαζωνάκη και αγνή καψούρα για χώρους μάλλον αρκετά διαφορετικούς από αυτόν που βρισκόμασταν. Αυτά είναι τα (πολύ) ωραία θα πω εγώ πάντως.
Αμέσως μετά πήραν θέση οι Panx Romana που επέστρεψαν δυο χρόνια μετά την εμφάνιση-έκπληξη που είχαν κάνει το 2016 και προκάλεσαν το πρώτο δυνατό ωστικό κύμα μιας και το κοινό φρόντισε να κάνει τη νύχτα μέρα ανοίγοντας δεκάδες καπνογόνα σε διάφορα χρονικά σημεία, ενώ το σπρωξίδι δεν σταμάτησε ποτέ για όσους βρισκόντουσαν μέχρι και 20 μέτρα μακριά από τη σκηνή. Εντυπωσιακή κατάσταση, πρώτο προσωπικό crowd surfing για το φετινό LAF.
Την πρώτη μέρα ήρθαν να κλείσουν οι The Last Drive, οι οποίοι έχουν όνομα και ιστορία για να στηρίξουν ένα τέτοιο γεγονός αλλά κάτι ίσως η κούραση από το ταξίδι για πολλούς, κάτι ότι ήταν αμέσως μετά τους Romana, μου φάνηκε πως ο κόσμος έσπασε σχετικά γρήγορα και η κατάσταση ήταν πολύ πιο ανθρώπινη δίπλα στο κάγκελο συγκριτικά με μία ώρα νωρίτερα. Κανένα παράπονο πάντως, φαντάζομαι από όσους έκατσαν να τους απολαύσουν, με την τελευταία τους νότα πήραμε κι εμείς ρότα για τη σκηνή και τον ύπνο την οποία βρήκαμε μετά από μισή ώρα αναζήτησης και αφού ακολουθήσαμε τις παλιές ράγες ανάμεσα στα χόρτα και στο πηχτό σκοτάδι.
Ημέρα 2η
Ξυπνήσαμε λίγο πριν της 10 από θόρυβο και όχι από ήλιο, όχι επειδή ήμασταν τυχεροί και είχαμε στήσει κάτω από σκιά, αλλά επειδή ο ήλιος δεν βγήκε ποτέ εκείνη την ημέρα. Επικρατούσε μία σχετικά ακίνδυνη συννεφιά που προσωπικά δεν μπορώ να πω πως με χάλασε ιδιαίτερα μιας και όποιος έχει περάσει τουλάχιστον ένα γεμάτο καλοκαίρι στην πόλη της Λάρισας γνωρίζει αρκετά καλή την εναλλακτική κατάσταση. Όλα αυτά δεν σας αφορούν καθόλου, αλλά κάπως πρέπει να γεμίσω και την παράγραφο για να κάνω σωστή μετάβαση στο απόγευμα και στην εκκίνηση των ζωντανών εμφανίσεων της δεύτερης ημέρας.
Κάνω την μετάβαση λοιπόν… κατά τις 19:30 και αφού άκουσα/δεν άκουσα τους Wish Upon a Star από μακριά, αποφάσισα να πλησιάσω για να παρακολουθήσω τους ΜΕΜΦΙΣ, τους οποίους γνώριζα σαν σχήμα αλλά δεν είχε τύχει ποτέ να τους δω από κοντά και μπορώ να πω πως ήταν από τις ευχάριστες εκπλήξεις, τουλάχιστον για μένα. Φάνηκε πως έχουν ένα κοινό, έχουν και τα τραγούδια για να κάνουν το κοινό αυτό να χτυπηθεί, να τραγουδήσει και να χορέψει και πιστεύω πως σε κάποια χρόνια θα κάνουν τις εμφανίσεις τους αφού πέσει ο ήλιος και με παραπάνω κόσμο από κάτω.
Απομακρύνθηκα λίγο πριν εμφανιστούν οι My Turn όχι γιατί έχω κάτι προσωπικό αλλά επειδή καλώς ή κακώς αυτό συμβαίνει όταν έχεις να ακούσεις 7 συγκρότημα κάθε μέρα για τρεις ημέρες, δύσκολα θα τα ακούσεις όλα, το θετικό είναι πάντως πως σε αντίθεση με μεγάλα φεστιβάλ τύπου Rockwave ή Ejekt που βάζουν τα ονόματα σε κάτι δολοφονικές ώρες μέσα στο κατακαλόκαιρο, στο LAF η ζωντανή μουσική ξεκινά αφού έχει πέσει λίγο ο ήλιος. Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος πως είναι διαφορετικές οι περιστάσεις και δε θα διαφωνήσω καθόλου αλλά όλα αυτά είναι περιττά μιας και ήταν η ώρα για τους Motorama.
Οι Motorama είναι ένα Ρωσικό συγκρότημα με indie και post-punk ήχο τους οποίους δεν μπορώ να πω πως ακούω αλλά τους συμπάθησα διότι το ύφος τους μου θυμίζει αρκετά αυτό των National και δεν μπορώ να πω όχι σε κάτι τέτοιο. Ήταν πάντως επαγγελματίες, υπέρμαχοι απ’ότι φάνηκε του κλασικού ‘hello-thank you-goodbye’, είχαν να πουν κάποια τραγούδια και αυτό ήταν, ούτε πολλές περιττές κουβέντες ούτε τίποτα. Σίγουρα ήταν περισσότερο στα γούστα μου από ό,τι άλλο άκουσα εκεί πέρα, δεν ξέρω αν ισχύει το ίδιο και για τον ευρύτερο πληθυσμό, κάτι που κρίνω από τη δυσκολία που έχει κάθε συγκρότημα στο να πλησιάσεις και να σταθείς στο κάγκελο. Στους Motorama δεν υπήρχε τέτοια δυσκολία.
Ακριβώς το αντίθετο ίσχυε στον ΛΕΞ που βγήκε αμέσως μετά και έφερε κοντά του ένα μεγάλο κύμα λαού. Εδώ δεν προσπάθησα να φτάσω κάγκελο, τόσο από προσωπικό γούστο όσο και από δυσκολία, ο ευρύτερος πληθυσμός πάντως που έλεγα σίγουρα τον χάρηκε.
Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά όταν ανέβηκαν οι Χατ-Τρικ όπου, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια και αυτιά, έγινε ο μεγαλύτερος χαμός με τον κόσμο επί μία ώρα να μη σταματά να χοροπηδά και να χαίρεται και να τραγουδά και να σηκώνει σκόνη. Τρελή χαρά, ένα σωρό crowd surfing, δυνατά κύματα που σε πήγαιναν από το κάγκελο μέχρι τη μέση της πλατείας, η live μουσική στα καλύτερά της.
Vodka Juniors για το καληνύχτα της δεύτερης ημέρας, αγαπητοί, αξιοπρεπέστατοι, ήταν νομίζω η τρίτη φορά που τους έβλεπα από κοντά, έχουν το κοινό τους, δεν είμαι ακριβώς κομμάτι αυτού αλλά μου αρέσει η ενέργεια που βγάζουν, δυστυχώς δεν κατάφερα να ανέβω σε μία από τις βάρκες που πέταξαν στο κοινό μιας και τα πόδια λύγιζαν, ίσως από το πολύ κολύμπι, κάτι που με έκανε να τους αφήσω λίγο πριν το encore. Ύπνος.
Ημέρα 3η
Καλημέρα. Θέλω να είμαι ειλικρινής μιας και άμα έχετε φτάσει ως εδώ αυτό σημαίνει πως διαβάσατε περίπου 1000 λέξεις οπότε έχει αναπτυχθεί μια κάποια σχέση η οποία είναι αδύνατον να διατηρηθεί με υπεκφυγές. Λοιπόν, το μισό line-up της τρίτης ημέρας το έχασα όχι επειδή βαριόμουνα ή κοιμόμουν αλλά επειδή έλειπα από τον χώρο του κάμπινγκ για να βρεθώ σε μία σχετικά κοντινή παραλία, πολύ όμορφη και ωραία και αυτό ουδόλως σας ενδιαφέρει αλλά έπρεπε κάπως να εξηγηθώ.
Στο Κουρί γυρίσαμε αφού είχε πέσει ο ήλιος ή είχε ανέβει το φεγγάρι ακριβώς πάνω στο σετ του 12ου Πίθηκου.
Αφού ακούστηκε και ο 10ος κανόνας (…) ήρθε η στιγμή των Oferta Special οι οποίοι προφανώς μου ήταν άγνωστοι (πάω τραγικά απροετοίμαστος σε κάτι τέτοια) αλλά με έκαναν φαν μέσα στα πρώτα δέκα λεπτά. Κραδαίνοντας πνευστά και κιθάρες και με κάθε μέλος του συγκροτήματος να χοροπηδά και να μη σταματά την κίνηση έδωσαν το πάτημα στο κοινό από κάτω να κάνει το ίδιο. Δυστυχώς είχε κάποια θεματάκια ο ήχος τους στο ξεκίνημα τα οποία όμως ξεπεράστηκαν ενώ έφεραν μαζί τους και μηνύματα αλληλεγγύης για τον λαό της Ελλάδας μιας και οι ίδιοι προέρχονται από την επίσης πληγωμένη οικονομικά Ισπανία. Η διασκευή του ‘Bella Ciao’ ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα.
Atomic Bitchwax το προ-τελευταίο όνομα για φέτος, με τον περιβόητο ευρύτερο πληθυσμό να μη συγκινείται ιδιαίτερα, με τους ίδιους όμως να κάνουν ό,τι μπορούν για να το ευχαριστηθούν όλοι και δεν θα τους κατηγορήσει κανείς για έλλειψη προσπάθειας. Όλα αυτά μας φέρνουν στους Villagers of Ioannina City, οι οποίοι κλήθηκαν να ρίξουν την αυλαία του φετινού LAF και τους οποίους δεν είχα κουράγια να ακούσω από το κάγκελο για παραπάνω από μισή ώρα οπότε το δεύτερο κομμάτι το απόλαυσα από μακριά και με μια σχετική ηρεμία. Πρώτη φορά που τους έβλεπα live, πήρε το αυτί μου κάποια παράπονα από μακροχρόνιους fans αλλά δεν βρίσκομαι σε θέση για να επιβεβαιώσω. Όσοι ήταν μπροστά πάντως δεν φαινόντουσαν ιδιαίτερα δυσαρεστημένοι ενώ έπαιξαν και ένα νέο κομμάτι από το επερχόμενο νέο τους άλμπουμ.
Έτσι κύλησε λοιπόν το 7ο Los Almiros Festival το οποίο χάρισε για ακόμη μία χρονιά λίγες ημέρες απόδρασης μετά μουσικής για τον φοιτητικό πληθυσμό (κατά κύριο λόγο) και απέδειξε αυτό που είναι μάλλον κάπως αυτονόητο, ότι τέτοιες δράσεις είναι απαραίτητες για τον κόσμο και για την καθημερινότητα. Μακάρι να μπορέσουν τα παιδιά να το συνεχίσουν διότι ο κόσμος σίγουρα θα ανταποκριθεί και θα ανταποκρίνεται όσο στήνονται ηχεία στο δάσος Κουρί, διότι δεν είναι πολλές οι φορές που μπορείς να βρίσκεσαι για κάποια ελάχιστα δευτερόλεπτα λίγο πιο ψηλά από όλους, εμπιστευόμενος τα χέρια μερικών δεκάδων αγνώστων ακούγοντας κιθάρες και ντραμς να μαλώνουν και κοιτώντας τον νυχτερινό ουρανό του Αλμυρού σκεπτόμενος πως η ζωή, μερικές φορές, είναι πιο ωραία απ’όσο θα περίμενες.
