Δεσμεύομαι ότι τα παρακάτω δεν θα γραφτούν λόγω ενθουσιασμού επειδή άκουσα τον νέο δίσκο των Planet of Zeus πριν κυκλοφορήσει επίσημα ή, μάλλον, επειδή ξέρω ήδη τι θα γράψω, ορκίζομαι ότι τα παρακάτω δεν γράφονται λόγω ενθουσιασμού.
Όπως ξέρετε, λοιπόν, οι Planet είναι μία απ’ τις μεγαλύτερες μπάντες της συνεχώς ενισχυόμενης εγχώριας σκηνής σκληρού ήχου και ο ντόρος που δημιουργήθηκε από τις αρχές του περασμένου Φλεβάρη, όταν και μοιράστηκαν την πρώτη τους φωτογραφία από το στούντιο, ήταν μεγάλος, με το κοινό τους να αδημονεί για τον διάδοχο του εξαιρετικά επιτυχημένου ‘Vigilante’ (2014).
Οι “πρωτοδισκάκιδες”-παρελθοντολάγνοι είναι (καταρχάς το “πρωτοδισκάκιδες” είναι μια λέξη που διάβασα αλλού και λάτρεψα – οπότε thanks) η κατηγορία αυτών των τύπων που ακούνε τον πρώτο δίσκο μιας μπάντας, τους αρέσει, και μετά οτιδήποτε διαφορετικού προσανατολισμού τους ξενίζει, με αποτέλεσμα να αναπολούν με πάθος το “ένδοξο” παρελθόν και να κατηγορούν την ανά περίπτωση μπάντα για εμπορικότητα, αλλαγή ύφους και τα λοιπά μίζερα.
Ε, αυτούς, το ‘Loyal to the Pack’ θα τους ξενίσει. Όλα αυτά, χωρίς να αποκλείω, προφανώς, την περίπτωση σε κάποιον αντικειμενικά να μην αρέσει κάτι καινούριο, αλλά όπως καταλαβαίνετε μιλάμε για μια πολύ συγκεκριμένη κατηγορία ατόμων.
Πάμε τώρα στα του δίσκου. Η νέα δουλειά των Planet of Zeus είναι η τέταρτη της μπάντας και δίνει την αίσθηση ενός πολύ καλοδουλεμένου δίσκου, με το συγκρότημα να επιχειρεί να δείξει μια (ή μάλλον πολλές) διαφορετική πλευρά του, χωρίς ταυτόχρονα να απαρνιέται την αρχική, σκληρή φύση του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Με το πρώτο, ομώνυμο με το δίσκο, τραγούδι που κυκλοφόρησε χθες επίσημα, συνεχίζουν από ‘κει που μας άφησαν, με ένα χαρακτηριστικό Planet of Zeus κομμάτι και τα φωνητικά του Μπάμπη σε μεγάλη φόρμα.
Ώρα να γίνεις μέρος της αγέλης που περιγράφεται στο κομμάτι και να ακούσεις με τέρμα τα ηχεία το νέο εγχείρημα της μπάντας. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως οι στίχοι έχουν κάπως μεγαλύτερο βάθος (και αρκετή επανάσταση) απ’ αυτό που μόλις περιέγραψε ένας απλός τύπος που τους γουστάρει πολύ.
Ακούγοντας την εισαγωγή του επόμενου κομματιού, ‘Devil Calls My Name’, η Planet-of-Zeus-αίσθηση δεν φεύγει, μέχρι να ακουστούν τα πρώτα φωνητικά και ορισμένες εξαιρετικές μελωδίες κιθάρας στο background, πολύ ρυθμικές και με έντονη groovα. Εντυπωσιακό κομμάτι, τα φωνητικά του Μπάμπη πιο καθαρά από ποτέ και το πάρτυ μόλις ξεκίνησε.
Στο τρίτο κομμάτι είναι που απλά παίρνεις απόφαση ότι τώρα ακούς κάτι διαφορετικό.
Το ‘Them Nights’, σε σαφείς επιρροές από Night Knight (το side-project του ντράμερ Σεραφείμ Γιαννακόπουλου), θα μπορούσε κάλλιστα να παίξει στο ‘God Is A Motherfucker’ και είναι σίγουρα ένα από τα highlights του δίσκου, με τους Planet να δείχνουν ότι δεν είναι μόνο ‘Macho Libre’ και ‘Vigilante’.
Ένα κομμάτι που μπορεί να ακούσει άνετα ακόμα κι ένας μη-fan του είδους και να το απολαύσει εξίσου (πάρτε popcorn, κάπου εδώ κάνουν την εμφάνισή τους οι πρωτοδισκάκιδες).
Επόμενη στάση και κάνει την εμφάνισή του το ‘Little Deceiver’, που, αν και όχι πολύ βαρύ, είναι μια μίνι επιστροφή στις ρίζες και κάτι μου λέει ότι θα πέσει πολύ ξύλο στα live υπό το άκουσμά του.
Ο Στέλιος τραβάει τη χορδή και… ΜΠΟΥΜ! Ο Σεραφείμ χτυπάει δαιμονισμένα, το ριφάκι της κιθάρας είναι εξαιρετικά ρυθμικό και με ένα ‘Vanity Suit’ στα καπάκια θα γίνει χαμόόόόόός. Όπα, λάθος δίσκος.
Ακολουθεί το ‘Your Love Makes Me Wanna Hurt Myself’. Βαρύ τόσο όσο για να μπορεί να παίζει στα ραδιόφωνα 24/7. Φωτιά σε όποιον δεν το αναπαράγει. Δεν έχω να πω κάτι άλλο. Α, έχω. Είχαν αρχίσει να μας λείπουν τα ξεσκισμένα φωνητικά του Μπάμπη. Win. Με μία blues εισαγωγή και ανάλογη εισαγωγή έρχεται η μπαλάντα του δίσκου, το ‘Retreat’. Ωραία πράγματα, πολύ ωραία πράγματα. Η συνέχεια της υπέροχης ατμόσφαιρας που διαμορφώνεται, δίνεται με το ‘Sea Bastards’, ένα σχετικά ήρεμο τραγούδι, μάλλον ιδανικό για ξεκίνημα συναυλίας (και πολύ ωραίο μπασάκι).
Και τώρα… το ελαφρώς Mastodon-ικό ‘White Stroud’ έρχεται για να κορυφωθεί ο δίσκος. Οι Planet επισημοποιούν πως δεν είναι απλά μια εγχώρια μπάντα με τεράστια επιτυχία και εκρήγνυνται με ένα επιβλητικό κομμάτι. Για ανεβάσουν ακόμα περισσότερο την ένταση με το αρρωστημένο riff του ‘Scum Alive’ που ακολουθεί. Πολλές μελανιές θα προκληθούν στο ανυπεράσπιστο κορμί σου όταν μπεις στο pit, αλλά εγώ στα λέω τώρα για να τα ξέρεις.
Καθώς πλησιάζουμε στο τέλος του δίσκου, προτελευταίο κομμάτι είναι το ‘Indian Red’, μια αρκετά ατμοσφαιρική μπαλάντα με το απαραίτητο “βάρος” Planet of Zeus. Για να φτάσουμε στο τέλος με το ‘Athens’.
Οι Planet συστήνονται εκ νέου με ένα καθαρά ηλεκτρονικό κομμάτι που θα μπορούσε, όπως και το ‘Them Nights’, να βρίσκεται στο δίσκο των Night Knight. Επίλογος, λοιπόν, με instrumental κομμάτι που μάλλον κανείς δεν περίμενε να ακούσει στο δίσκο των Planet of Zeus, αλλά περιγράφει χωρίς λόγια την αίσθησή σου όταν περπατάς μόνος, κάπου στο κέντρο της Αθήνας, μια καλοκαιρινή βραδιά (ίσως). Εντάξει, πολύ γλαφυρός έγινα. Ας επανορθώσω με ένα «ΣΕΞ ΚΑΙ ΒΙΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΔΙΑ»!
Αντί επιλόγου, θα πω ότι οι Planet of Zeus, με αυτόν το δίσκο είναι μάλλον σε κατάσταση «κοιτάξτε τι μπορούμε να κάνουμε».
Συστήνονται εκ νέου στο κοινό τους, με έναν δίσκο που ναι μεν έχει κομμάτια-άξιους συνεχιστές της μέχρι τώρα πορείας τους, αλλά προσθέτουν ηλεκτρονικό στοιχείο, έχουν instrumental κομμάτι που δεν θα αναγνώριζες πως είναι δικό τους, έχουν και μια λίγο πιο blues αίσθηση. Η κυριαρχία τους στον ελληνικό χώρο είναι δεδομένη, αλλά δεν μένουν στα τετριμμένα.
Ναι, δεν είμαι αυτός που τους ήξερε από το 2008. Ναι, τους έμαθα όταν άρχισαν να γίνονται πιο mainstream. Αλλά το να μένεις στο παρελθόν μόνο να σε βλάψει μπορεί και οι Planet το ξέρουν. Χαρά στο κουράγιο τους να παρουσιάζουν κάτι τόσο διαφορετικό, βάζοντάς τα με τους πρωτοδισκάκιδες (δεν μπορώ, την λατρεύω αυτή τη λέξη). Γιατί ακόμα κι αν ακολουθούσαν την πεπατημένη, δεν θα έπαυαν να γεμίζουν με άνεση την Ιερά Οδό, αν θέλετε αυτό θα ήταν και πιο εύκολο. Δεν το έκαναν όμως και οφείλουμε να το εκτιμήσουμε.
