Ο Herman J. Mankiewicz γράφει σενάρια για να βγάζει το ψωμί του.
Όταν δεν γράφει, περνάει την ώρα του σε φανταχτερά δείπνα, δίπλα σε υψηλά στελέχη και λαμπερές ηθοποιούς, πάντα με αλκοόλ στο ένα χέρι.
Ξέρει να χρησιμοποιεί πολύ καλά τις λέξεις και φαίνεται να είναι πάντοτε οπλισμένος με μία ακόμα κοφτερή ατάκα. Μερικοί λατρεύουν αυτό το χαρακτηριστικό του, άλλοι πάλι το βρίσκουν εκνευριστικό.
Σε όποια πλευρά κι αν βρίσκεται κάποιος πάντως, ένα πράγμα που δεν μπορεί να αμφισβητήσει για τον άνθρωπο αυτό, είναι το συγγραφικό του ταλέντο. Δούλεψε σε πολλές εξαιρετικές ταινίες, καμία όμως δεν ήταν σπουδαιότερη από το ‘Citizen Kane’.
Το 1971, η Pauline Kael δημοσιεύει στην New Yorker το περίφημο άρθρο της ‘Raising Kane’, όπου αναφέρει σε γενικές γραμμές πως ο Orson Welles είχε πολύ μικρή συνεισφορά στο σενάριο της ταινίας.
Από αυτό το άρθρο γεννήθηκαν πάρα πολλές αντιπαραθέσεις και διαφωνίες, με ένα σωρό σημαντικούς ανθρώπους να υπερασπίζονται τον Welles.
Λίγες δεκαετίες μετά την δημοσίευση του άρθρου, ο Jack Fincher γράφει ένα σενάριο για τον Mankiewicz, την συνεργασία του με τον Welles αλλά και γενικότερο για το παλιό Hollywood.
Θα χρειαστεί να περάσουν άλλα 20-25 χρόνια περίπου για να μεταφερθεί η ιδέα στο σετ από τον γιο του, David, και από εκεί να φτάσει στις οθόνες μας.
To ‘Mank’ του David Fincher, είναι μια ταινία για μια ταινία. Είναι όμως και μια ταινία για μία ολόκληρη εποχή. Ακολουθεί την προσπάθεια του Mankiewicz (Gary Oldman) να γράψει το ‘Citizen Kane’, ενώ βρίσκεται καθηλωμένος στο κρεβάτι και παλεύει με τον αλκοολισμό του. Δεν μένουμε μόνο εκεί όμως.
Μέσα από διάφορα flashbacks, θα δούμε την ζωή του Mank στο Hollywood των 1930’s. Μία εποχή σπουδαία και φοβερή, γεμάτη φανταχτερούς σταρ και πάμφτωχους ηθοποιούς.
Ο Fincher επανέφερε οπτικοακουστικές τακτικές, ώστε η ταινία όχι μόνο να μοιάζει με αντίστοιχες της εποχής, αλλά να είναι λες και γυρίστηκε πριν 60-70 χρόνια.
Ο σκηνοθέτης κάνει μία βουτιά στο παρελθόν λοιπόν, τα νερά όμως δεν είναι τόσο καθαρά. Συνήθως τέτοιες ταινίες βγάζουν μία όμορφη, νοσταλγική αίσθηση για τα χρόνια τα περασμένα, τα χρυσά, που όλα ήταν καλύτερα, σίγουρα καλύτερα από το σήμερα.
Το σχεδόν παραμυθένιο και πάντα ηλιόλουστο Hollywood του Tarantino, φαινόταν να βγάζει ακριβώς μία τέτοια αίσθηση, ακόμα κι αν η ίδια η ταινία καταλάβαινε πως ήταν ένα ψέμα.
Το ‘Mank’ δεν είναι τέτοια ταινία όμως. Τα σκηνικά είναι όμορφα, ναι, φαίνεται όμως πως η βρώμα και η δολοπλοκία βρίσκονται λίγο δίπλα από το φως του προβολέα. Τα μεγάλα κεφάλια ξέρουν πως το σινεμά μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, γνωρίζουν όμως πολύ καλά και πώς να το χρησιμοποιούν προς δικό τους όφελος.
Γίνεται εμφανές λοιπόν, πως ο Fincher δεν γύρισε πίσω για να δει μόνο τα θετικά. Υπάρχει μία διάθεση για αποκαθήλωση, η κάμερα μας πηγαίνει σε μέρη που γίνονται άσχημα πράγματα. Οπότε η όλη υπόθεση με το ‘Citizen Kane’ και τον Orson Welles είναι το ένα κομμάτι.
Όπου και να επικεντρώνεται πάντως η ταινία, το κάνει με στυλ και με διαλόγους που απαιτούν την αμέριστη προσοχή σου για να ακολουθήσεις τα όσα γίνονται. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ποιότητα του κειμένου, ούτε την εξαιρετική δουλειά των ηθοποιών.
Ο Mank από την πλευρά του, είναι ένας πρωταγωνιστής έντονος, γεμάτος γνώσεις και έξυπνα αστεία. Ο Gary Oldman είναι αναμενόμενα εξαιρετικός στην ταινία, και η μουσική των Trent Reznor και Atticus Ross πετυχαίνει όλες τις σωστές νότες.
Το πρόβλημα που προκύπτει, είναι όταν αρχίζει κανείς να αναρωτιέται: για ποιον ακριβώς είναι αυτή η ταινία; Το ‘Mank’ αναφέρει πολλά ονόματα και πολλές καταστάσεις, με τέτοιον τρόπο όμως, που αν κάποιος δεν είναι εξοικειωμένος μαζί τους, είναι πολύ πιθανό να χαθεί στην πληροφοριακή θάλασσα όπου βρέθηκε.
Όσο το ‘Mank’ φτάνει προς το τέλος του, γίνεται λίγο πιο ξεκάθαρο το τι προσπαθεί να πει. Ένα άγαρμπο φινάλε όμως, δεν του επιτρέπει να φτάσει σε μια κορυφή, που βάση άλλων χαρακτηριστικών είναι σίγουρα ορατή.
Η 11η ταινία του David Fincher πάντως, παραμένει μία άξια προσθήκη στην υπέροχη φιλμογραφία του σκηνοθέτη. Είτε ως κινηματογραφική δημιουργία, είτε ως ερέθισμα για να ψαχτεί κανείς με την ιδιαίτερη αυτή εποχή, το ‘Mank’ αξίζει την προσοχή σας.
Mank – Trailer:
