27 Ιουλίου 2018. Ημέρα θανάτου του Mark Shelton, ενός ανθρώπου, που την πραγματική αξία του ίσως δεν αντιλήφθηκε ποτέ ο κόσμος της metal.
Ημέρα θανάτου ενός ανθρώπου, για τον οποίο έχουν ειπωθεί λίγα αλλά που άξιζε πολλά. Ημέρα θανάτου του Mark “The Shark” Shelton, ενός ανθρώπου που η διεθνής μουσική σκηνή ξέχασε, αλλά που κάποιοι από εμάς θα θυμούνται πάντα.
Αν και αναμενόμενο, είναι λίγο απογοητευτικό να ψάχνεις για το Shelton, να βλέπεις ότι σε μεγάλο βαθμό ο θάνατός του πέρασε στα ψιλά γράμματα, να συνειδητοποιείς πόσο λίγα γνωρίζεις γι’αυτόν και πόσο λιγότερα γνωρίζει ο κόσμος.
Αλλά είναι και συγκινητικό να βλέπεις ότι, τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα, δεν τον ξεχάσαμε. Η χώρα αγαπούσε πάντα το Mark Shelton και το σχήμα του, τους μεγάλους αγνώστους Manilla Road.
Την έχουμε στην Ελλάδα την αγάπη για το power και το επικό, και παρ’όλο που δεν ανήκω στο μεγάλο πλήθος που έχει ανάγει σχεδόν σε θεούς σχήματα αυτού του χώρου (όχι, δε μου αρέσουν οι Iced Earth και βρίσκω τους Sabaton πληκτικούς), για την περίπτωση Mark Shelton και Manilla Road είμαι ολόψυχα μαζί τους.
Και γιατί ειδικά εκεί; Τι έχει αυτή η μπάντα και ο ιδρυτής της; Μήπως παίζουν τόσο φοβερά riffs; Μήπως έχουν τόσο καλά φωνητικά; Μήπως έχουν τόσο επιβλητική ατμόσφαιρα;
Ναι σε όλα είναι η απάντηση, αλλά είναι και θα παραμείνει κάτι υποκειμενικό. Δε συμφωνεί ο καθένας.
Υπάρχει και κάτι ακόμα, κάτι που, χωρίς να είναι αδιαμφισβήτητο, είναι μάλλον πιο εύκολα αποδεκτό. Παίζανε όπως κανείς άλλος.
Μέσω των Manilla Road, ο Mark Shelton έδωσε ακούσματα μοναδικά στο είδος τους, που ελάχιστοι επιχείρησαν να ακολουθήσουν και ακόμα λιγότεροι κατόρθωσαν επιτυχώς να επαναλάβουν.
Όχι, ο Mark Shelton δεν εφηύρε την power metal.
Δεν εφηύρε ούτε την epic metal. Τις συνδύασε όπως κανένας άλλος, προσθέτοντας όπου αυτός επέλεγε doom, speed, thrash και ό,τι άλλο θεωρούσε ότι έδινε την απαιτούμενη ατμόσφαιρα, συνοδεύοντας το με το χαρακτηριστικό ήχο της κιθάρας του και την ιδιαίτερη φωνή του.
Φωνή που δεν είναι για όλους, αλλά που, αν τη συνηθίσεις, δεν μπορείς να φανταστείς τα κομμάτια των Manilla Road χωρίς αυτή.
Και μαζί με αυτόν το μοναδικό ήχο, αυτήν την προσωπική και αμίμητη epic metal, ο Mark Shelton έγραφε στίχους και ιστορίες με φαντασία αντάξια του Tolkien, με τον Conan the Barbarian και τους Παλαιούς του Lovecraft να μάχονται σε εξωπραγματικούς κόσμους, και με το τελικό αποτέλεσμα να είναι συνθέσεις απαράμιλλα και ασύγκριτα επιβλητικές και ατμοσφαιρικές.
Ακουγόταν λιγότερο «ηρωικός» ίσως, σε σύγκριση με άλλους εκπροσώπους του είδους. Αλλά τους ξεπερνούσε στη μεγαλοπρέπεια της περιγραφής.
Δεκαοκτώ δίσκοι φέρουν το όνομα Manilla Road στο εξώφυλλο, συνυπολογίζοντας το solo project ‘The Circus Maximus’.
Δεκαοκτώ δίσκοι που περιλαμβάνουν από αμφιλεγόμενους πειραματισμούς μέχρι κρυμμένα διαμάντια του χώρου, δεκαοκτώ δίσκοι που δεν είναι όλοι τέλειοι αλλά που κανείς δεν είναι κακός, δεκαοκτώ δίσκοι που άφησαν το δικό τους, αδιόρατο αλλά ανεξίτηλο, στίγμα στη metal.
Δεκαοκτώ δίσκοι, με το Mark Shelton να είναι η ψυχή καθενός από αυτούς.
Κορυφή φυσικά οι ‘Manilla Four’, η τετράδα ‘Crystal Logic’, ‘Open the Gates’, ‘The Deluge’ και ‘Mystification’, χωρίς να υποτιμάται βέβαια η ποιότητα νεότερων κυκλοφοριών όπως το ‘Spiral Castle’ ή το κύκνειο άσμα ‘To Kill a King’.
Εκπληκτικά riffs, πολύπλοκα περάσματα, μεγαλειώδης ατμόσφαιρα που πρακτικά ζωντανεύει τους μύθους που διηγούνται τα τραγούδια. ‘The Veils of Negative Existence’, ‘Astronomica’, ‘The Deluge’, ‘Masque of the Red Death’, ‘Flaming Metal Systems’ είναι μόνο η αρχή μιας τεράστιας λίστας εξαιρετικών κομματιών, που πολλοί αγνοούν και όλοι πρέπει να ακούσουν.
Αλλά δεν είναι μόνο η μουσική που κάνει τον «Καρχαρία» άνθρωπο με αξία. Δεκαοκτώ δίσκοι δείχνουν την αστείρευτη εργατικότητα και διάθεση ενός μουσικού που ούτε έγινε ποτέ ευρέως γνωστός, ούτε το κυνήγησε.
Ο Mark Shelton έμοιαζε αποκομμένος από το υπόλοιπο metal σύμπαν, γράφοντας και παίζοντας πάντα αυτό που ήθελε εκείνος, συνεχίζοντας ακάθεκτος παρά αλλαγές μελών, προβληματικές δισκογραφικές, προσωρινές διαλύσεις και έλλειψη διασημότητας. Γιατί αυτό του άρεσε. Γιατί για αυτό ζούσε.
«Τι θα έκανες αν δεν υπήρχε μουσική στον κόσμο;» «Θα την εφηύρα» ήταν η απάντηση του Shelton, και νομίζω ότι περαιτέρω λόγια είναι περιττά.
Αφοσιωμένος, ταλαντούχος μουσικός, αλλά και εξαιρετικός άνθρωπος. Ανοιχτόκαρδος, ευγενικός, απτόητος μπροστά στις αντιξοότητες.
Συχνά ξεχνάμε ή αγνοούμε το ποιόν του χαρακτήρα των αγαπημένων μας καλλιτεχνών. Αλλά όχι του Mark Shelton. Η προσωπικότητά του τον έκανε αυτόν που ήταν, για φίλους και οπαδούς.
Για όλα αυτά, αξίζει να θυμόμαστε το μεγάλο Mark Shelton. Για όλα αυτά τον μνημονεύουμε, με την ελπίδα και μετά από πενήντα χρόνια να μπορούμε να κάνουμε το ίδιο.
Όχι με θρήνους, αλλά με περηφάνεια. Όπως είπε και ο ίδιος στην κορυφαία ίσως σύνθεσή του, ‘Dreams of Eschaton’, “Before the gods of Hell sentence you to die/Remember well my friend, a warlord never cries”.
Δεν κλαίμε. Απλά βάζουμε να παίξει άλλη μια φορά ο δίσκος. Αυτό μας άφησε. Αυτή ήταν η ζωή του.
