Mastodon: 10 κομμάτια – απόδειξη ότι είναι κορυφαίοι

Γράφει ο αναγνώστης μας, Χρήστος Blacktrouble

Δεν χωράει για μένα καμία αμφιβολία ότι οι Mastodon είναι η σπουδαιότερη heavy metal μπάντα της τελευταίας 15ετίας (ή και 20ετίας). Κρατώντας ψηλά τον πήχη σε κάθε νέα τους δουλειά και εισάγοντας ταυτόχρονα καινούρια στοιχεία στον ήχο τους, συνεχίζουν να γράφουν κομματάρες και εγώ θα μπω στην δύσκολη διαδικασία να επιλέξω τα δέκα αγαπημένα μου αυτόν τον καιρό από την δισκογραφία τους.

Αυτή η λίστα θα βοηθήσει σίγουρα κάποιον αρχάριο με τη μουσική τους να καταλάβει περί τίνος πρόκειται και θα ενισχύσει ακόμη περισσότερο την αρχική μου δήλωση (χεχε!)

[divider]Tread Lightly[/divider]

Το κομμάτι που ανοίγει το τελευταίο τους άλμπουμ ‘Once More ‘Round The Sun’, ξεκινάει με μια ψυχεδελική εισαγωγή όπου ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες μπλέκονται μαζί για μισό λεπτό περίπου, μέχρι να μπούμε σε έναν καλπασμό και τον Troy Sanders να ξεκινάει με τα επικά φωνητικά: “Thru the ages. All the weary and the blind…”. Αγαπημένο σημείο ύστερα, όπου τραγουδάει “Off the venom. The center of our lives…” και αργότερα, “Recede your eyes. Sulk in disgust”.

Ακολουθούν τα επίσης επικά μέρη όπου τραγουδάει μαζί με τον Brann Dailor για να μπει η καταπληκτική ριφάρα στο 3:27, περίπου, που θα οδηγήσει το κομμάτι ξανά στα κοινά μέρη των Dailor και Sanders, για να πάμε στο outro και το μικρό σόλο του Brent Hinds. Σαν να ζαλίστηκα…

[divider]Dry Bone Valley[/divider]

Από το ‘The Hunter’ του 2011, αυτός εδώ ο κόμματος έχει και αυτός μια ψυχεδελοεισαγωγή, μέχρι να μπει η κύρια μελωδία του κομματιού, παιγμένη από τις κιθάρες, με τον Dailor να χτίζει σιγά σιγά το κομμάτι για να μπει με τα καθαρά φωνητικά του. Στην πορεία θα τα αφήσει στον Sanders και θα τα αναλάβει ξανά, στο ”Where have I come to be…”, καταλήγοντας στο “I wish I was still there”. Α, και ένα πολύ ωραίο wah-wah σόλο από τον Hinds:

[divider]March of the Fire Ants[/divider]

Κάποτε οι Mastodon (στο ‘Remission’ του 2002) έπαιζαν με περισσότερη παραμόρφωση, χωρίς καθαρά φωνητικά, και είχαν και πιο περίεργες δομές κομματιών. Πολλοί θα πουν ότι χάλασαν και εμπορευματοποίησαν τον ήχο τους… Αηδίες! Απλά η μουσική τους ήταν πιο δύσπεπτη και όσο πιο δύσπεπτη, άλλο τόσο πιο συναρπαστική.

[divider]The Motherload[/divider]

Η hitάρα των Mastodon! Δεν παίζει να χει βγει καλύτερο metal hit από τότε που οι Slipknot ήταν στα καλά τους. Με το περίφημο πλέον βίντεο κλιπ, με τα ultra πιασάρικα riffs, με την μελωδία που σου κολλάει κατευθείαν στο μυαλό, τραγουδισμένη από τον Dailor (imho όταν τραγουδάει η μπάντα γράφει τα καλύτερά της κομμάτια) και η ρεφρενάρα ”this time, this time. Things will work out just fine”. Δεν θα ξαναμιλήσω για σολάρα του Hinds, θα γίνω γραφικός:

[divider]Sleeping Giant[/divider]

Από το ‘Blood Mountain’ του 2006, αυτό εδώ το κομμάτι έχει ένα καταπληκτικό χτίσιμο, μέχρι να μπουν τα cool κιθαριστικά μέρη στο 1:30 από τον Bill Kelliher. Μόνο αυτή η εισαγωγή έφτανε για να είναι άξιο αναφοράς το κομμάτι, αλλά οι Mastodon ποτέ δεν σταματούν και μας προμηνύουν το ξύπνημα του γίγαντα, με τα φωνητικά των Sanders και Hinds.

Το καταπληκτικό μέρος του Kelliher ξαναγυρνάει λίγο πριν το 3ο λεπτό και αφού τελειώνουμε με τα φωνητικά, μπαίνουμε σ’ ένα section που θυμίζει κάτι από alt metal των 90’s, ανάμεσα στο οποίο παρεμβάλλεται ακόμη ένα μέρος με τις κιθάρες να οργιάζουν ξανά, και το κομμάτι είναι μόλις 5:36…

[divider]Mother Puncher[/divider]

Το ‘Mother Puncher’ ξεκινάει και νομίζεις ότι θα ακούσεις κάποια stonerιά, αλλά κάτι συμβαίνει, αυτό που ακούς δεν είναι stoner, είναι κάτι άλλο, και ξαφνικά γίνεται progressive metal με τον Dailor να ακολουθεί με τα drums τις κιθάρες των Hinds και Kelliher που έχουν παρανοήσει. Κάπου στο 1:50, σε ανύποπτο χρόνο, μπαίνουν τα βρώμικα φωνητικά του Sanders. Groove, Stoner, Progressive, Sludge, τα μισά υποείδη της metal σ’ αυτό το κομμάτι και οι Mastodon τα αποδομούν όλα! Γι’ αυτό είναι οι καλύτεροι, γι’ αυτό τους αγαπάμε!

[divider]Oblivion[/divider]

Αρχικά σκεφτόμουν να μην βάλω κάτι από το ‘Crack The Skye’, γιατί θα κατέληγε μία λίστα μόνο με κομμάτια από αυτό το άλμπουμ, αλλά τελικά θα βάλω τα αγαπημένα, κατόπιν αυστηρής επιλογής. Ξεκινάμε με το εναρκτήριο του άλμπουμ, το ‘Oblivion’, που ξεκινάει μ’ ένα πολύ απλό (και τόσο αποτελεσματικό) ριφάκι, και το απαραίτητο χτίσιμο μας οδηγεί στα κουπλέ, όπου τη σκυτάλη παίρνει ο Dailor με τα φωνητικά του και μια progressive rock αύρα μπαίνει στο κομμάτι. Ο Dailor την παραδίδει στον Sanders για το pre-chorus και αυτός με τη σειρά του στον Hinds, όπου τραγουδάει ένα από τα καλύτερα ρεφρέν των Mastodon.

Η τριπλή επίθεση τους επαναλαμβάνεται (cause we want more!) και ακολουθεί ένα από τα καλύτερα σόλο του Hinds, το οποίο παίζει με δύο κιθάρες, η μια σκάει στο αριστερό ηχείο και η άλλη στο δεξί (να που έγινα γραφικός τελικά)… Και μετά πάλι αυτό το απίστευτο ρεφρέν (“Falling from grace. Cause I’ve been away too long…”). Τέτοια έμπνευση σε σύγχρονο συγκρότημα δύσκολα βρίσκεις…

[divider]Crack The Skye[/divider]

Από το ομότιτλο άλμπουμ, ξεκινάει με ένα επικό αρπέζ, μπαίνουν και τα ντραμς του Dailor, περνάμε σε άλλο ριφάκι με κιθαριστικές αρμονίες και κατ’ ευθείαν στο κουπλέ “Blessed Visionary…” από τον Sanders που εναλλάσσεται με τα πιο μελωδικό ”Deep within this endless void” από τον Dailor. Έχουμε και ένα τρίτο μελωδικό μέρος τραγουδισμένο από τον Scott Kelly των Neurosis (που συμμετέχει σε κάθε δίσκο τους), σόλο πάνω από παραμορφωμένα φωνητικά, ψυχεδελική ατμόσφαιρα, μέσα από αρπέζ και πλέον οι Mastodon είναι (πάντα ήταν!) σε άλλο επίπεδο.

[divider]The Czar[/divider]

Λοιπόν, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα επικό 11λεπτο κομμάτι! Είδαμε πόσα πράγματα μπορούν να χωρέσουν σε 5 λεπτά… Aν τους δώσεις και παραπάνω, πολύ απλά απόλαυσε τη διαδρομή γιατί θα είναι πλούσια και γεμάτη εκπλήξεις. Τα αγαπημένα μου σημεία είναι όλη η εισαγωγή, κυρίως τα πλήκτρα στην αρχή που παίζουν την μελωδία – βασικό μοτίβο του κομματιού (”Don’t stay run away. He has ordered assasination”), η παραλλαγή στο κουπλέ (”It’s your own fault. This is what you wanted”), το ριφφ που σκάει στο 3:45 γιατί πολύ χαλαρά ήταν τα πράγματα ως τώρα, το σχεδόν funky μέρος με τον Sanders στα φωνητικά που ακολουθεί…

Πφφ, νομίζω πως πάλι περιγράφω όλο το κομμάτι! Ξεχάστε τα αγαπημένα σημεία, είναι ένα αψεγάδιαστο αριστούργημα! Α! Ξέχασα το καλύτερο ριφφ των Mastodon στο 7:27!

[divider]The Last Baron[/divider]

Μπλέξαμε με τσάρους και βαρόνους στο ‘Crack The Skye’, και οι Mastodon είναι στα καλύτερά τους. Αυτό εδώ είναι ακόμη μεγαλύτερο σε διάρκεια από το προηγούμενο (13 λεπτά παρακαλώ) και βάζουν δυο επικά κομμάτια στον ίδιο δίσκο γιατί απλά μπορούν. Τώρα εδώ τι να περιγράψω; Εδώ γίνεται χαμός.

Καταπληκτικές μελωδίες, ριφάρες, μέρη που έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις, πολύ ωραίο το μελαγχολικό feeling που δίνουν οι ακουστικές κιθάρες, μέχρι που ακούς σε κάποια στιγμή μέχρι και κάτι μεταξύ Zappa και Rush, σχεδόν jazz-rock στο 5:57! Τρέλα!

Υ.Γ. Όχι, δεν βάζω κάτι από το ‘Leviathan’ δεν έχω καταφέρει να το εκτιμήσω ακόμα. Ίσως στο μέλλον ακολουθήσει και άλλη λίστα, χαλαρά μπορώ να βάλω άλλη μια ντουζίνα…