Mastodon – Emperor of Sand: Παρουσίαση δίσκου

Ακούσαμε το ‘Emperor of Sand’ των Mastodon και μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας.

17 χρόνια και 7 -πλέον- δίσκους από το ξεκίνημά τους, οι Mastodon είναι μία απ’ τις κορυφαίες metal μπάντες του σύγχρονου μουσικού στερεώματος, αν όχι η πιο σημαντική όπως είχε γράψει κάποτε το Rolling Stone.

Παρουσιάζοντας κάτι διαφορετικό σε κάθε δίσκο τους και έχοντας ωθήσει τον sludge χαρακτήρα τους σε πιο proggy μονοπάτια, οι Mastodon δικαιούνται να περηφανεύονται ότι ο ήχος τους είναι τόσο χαρακτηριστικός όσο και «ευμετάβλητος» ανάλογα με τις προθέσεις τους.

Βασικό τους μέλημα, εξάλλου, είναι να παίζουν για τη δική τους ευχαρίστηση και βάσει των δικών τους αναγκών, κάτι που έγινε αντιληπτό και στο ‘Once More ‘Round The Sun’, που είχε ξενίσει πολλούς όσον αφορά τη μουσική κατεύθυνση που θα ακολουθούσε η μπάντα στην πορεία της.

Τρία χρόνια μετά, επανέρχονται με το ‘Emperor of Sand’, που κινείται σε αρκετά διαφορετικές φόρμες.

Ξεκινάει rock ‘n’ roll-ικά, συνεχίζει με όλο και πιο σκληρές διαθέσεις, αλλά μέσα σε όλα αυτά είναι διαποτισμένο με μία μαυρίλα που δεν έχουμε συναντήσει σε άλλο άλμπουμ τους και όλα αυτά εξαιτίας του concept του, το οποίο είναι εμπνευσμένο από τον θάνατο της μητέρας του Bill Kelliher το 2016 από καρκίνο στον εγκέφαλο.

Κάτι που διόλου πρωτόγνωρο δεν είναι για τους Mastodon.

Μιλώντας για τον τίτλο του νέου τους concept album, ο drummer/vocalist τους, Brann Dailor, είχε πει:

Η άμμος (sand) αντιπροσωπεύει τον χρόνο.

Όταν γίνει διάγνωση σε κάποιον ότι θα πεθάνει, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι ο χρόνος. Απευθείας ρωτάς είναι «Πόσος χρόνος του μένει;».

Η ιστορία που εκτυλίσσεται έχει ως εξής. Ένας άνθρωπος καταδικάζεται σε θανατική ποινή από έναν Σουλτάνο και, προσπαθώντας να ξεφύγει, χάνεται μέσα στην έρημο και ο ήλιος του ρουφάει την ενέργεια, όπως κάνουν και οι ακτινοβολίες.

Έτσι λοιπόν, ο ήρωάς μας, περιπλανώμενος στην έρημο, έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του.

Έρχεται face to face με την έννοια του θανάτου, η οποία αποτελεί για πολλοστή φορά πηγή έμπνευσης για τους Mastodon. Και, αν και αυτό δεν ισχύει για όλους, για τον γράφοντα αυτές είναι πολλές φορές και οι πινελιές που ξεχωρίζουν ένα καλό άλμπουμ από ένα πολύ καλό…

Όσο για το μουσικό κομμάτι, η τετράδα των Mastodon είναι και πάλι σε μεγάλα κέφια, χαρίζοντάς μας έναν δίσκο που από την πρώτη ακρόαση σου δίνει την εντύπωση ότι η λέξη «κοιλιά» τους είναι άγνωστη.

Ρέει ακούραστα, σε πολλά σημεία τόσο γκρουβάτα που αναρωτιέσαι πόσο γρήγορα τελείωσε (πάλι).

Στην πιο ώριμη στιγμή της καριέρας τους, ακούγονται απόλυτα δεμένοι και συνυφασμένοι με την ιδέα ότι παίζουν όλοι για να καλύψουν τις ανάγκες των συμπαιχτών τους. Ο ήχος τους πολύ γεμάτος, άλλοτε γκρουβάτος (π.χ. ‘Show Yourself’, ‘Precious Stones’), proggy (π.χ. ‘Jaguar Son’, ‘Roots Remain’), ή και τα δύο μαζί (π.χ. ‘Clandestiny‘).

Η παραγωγή είναι για σεμινάριο, ενώ δεν λείπουν και οι μικρές εκπλήξεις, όπως το κλείσμο με πιάνο στο ‘Precious Stones’ ή τα παλιακά synths και τα κρουστά του ‘Clandestiny’.

Η μπάντα έλεγε από τα teasers του δίσκου ότι η κιθαριστική δουλειά του Kelliher ήταν καθοριστική, κάτι που ισχύει στο έπακρο, ενώ ο Brann Dailor είναι ο MVP, όχι για το drumming που αποτελεί σταθερή αξία, αλλά για τη συνεχώς αυξανόμενη συμβολή του στα φωνητικά (έφτασε μέχρι και να τραγουδάει ολόκληρο σχεδόν κομμάτι, το ‘Steambreather’).

Το teasing, ωστόσο, -αν εξαιρέσει κανείς το απαραίτητο hype- νομίζω πως έκανε κακό στον δίσκο αυτόν καθ’ αυτόν. Από τη μία, το ‘Emperor of Sand’ είναι ο ορισμός του δίσκου που πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ολότητα και όχι ως μεμονωμένες συνθέσεις.

H σειρά των κομματιών είναι υποδειγματική και το ένα φέρνει το άλλο, χτίζοντάς το.

Από την άλλη, τα δύο απ’ τα τρία κομμάτια που επιλέχθηκαν για το teasing δεν ανήκουν στο πρώτο «ράφι» του δίσκου, αν και η «δικαιολογία» είναι ότι το ‘Sultan’s Curse’ μαρτύρησε την ‘Crack The Skye’-άζουσα ατμόσφαιρά του, ενώ το ‘Show Yourself’ είναι τρομερά catchy (χωρίς όμως να μπορεί να συμπεριληφθεί στα highlights).

Το ‘Andromeda’ είναι μια άλλη κουβέντα, αφού ναι μεν απέσπασε θετικότατες αντιδράσεις, αλλά όταν το ακούς έπειτα από τα άλλα 9 ανεβαίνει πολλές σκάλες.

Το ‘Emperor of Sand’ είναι μια ανανέωση για τους Mastodon. Περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία των εμβληματικών προηγούμενων δίσκων τους, αλλά καταφέρνει να ακούγεται φρέσκο και ταυτόχρονα εμποτισμένο με σκοτεινιά που παρουσιάζει την μπάντα πιο ευάλωτη και ευαίσθητη από ποτέ.

Το τέρας των Mastodon βρυχάται ξανά, αλλά αυτή τη φορά όχι από θυμό μα από πόνο.

*Αν, παρόλα αυτά, αναγκαζόμουν να διαλέξω το highlight, αυτό θα ήταν το ‘Jaguar Son’. Ή το ‘Clandestiny’. Βασικά τα highlights.

Η τετράδα από την Atlanta μας έδωσε έναν ακόμα λόγο να πίνουμε νερό στο όνομά της και ιδού οι αποδείξεις.

Mastodon – Emperor of Sand: