28/10/1981: Το ταξίδι των Metallica ξεκινά…
Στις 28 Οκτωβρίου 1981, πέντε μήνες μετά από μια αγγελία στην εφημερίδα The Recycler, ο ντράμερ Lars Ulrich είχε συγκεντρώσει γύρω του μια συμμορία αλιτήριων έτοιμων να τινάξουν στον αέρα τo Los Angeles.
Πέντε χρόνια αργότερα είχαν κατακτήσει τις ΗΠΑ. Σε μια δεκαετία ήταν ίσως η μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη. Και σήμερα, σχεδόν σαράντα χρόνια μετά, εξακολουθούν να είναι από τα σημαντικότερα ονόματα της μουσικής.
Φυσικά, όπως κάθε μεγάλο όνομα, έχουν προκαλέσει πολλές διαφωνίες γύρω από το ποιόν τους και έχουν κατηγορηθεί ή εξυμνηθεί για πολλά. Αναπόφευκτο. Δόξα σημαίνει να μιλάνε για σένα, και όταν πολλοί μιλούν δεν είναι δυνατό να μιλούν όλοι με καλά λόγια.
Η ηχηρή μειονότητα που διαφωνεί και κατηγορεί λοιπόν υπάρχει παντού γύρω από τα αγαπητά ονόματα, αλλά στην περίπτωση των Metallica είναι από τις ηχηρότερες και μεγαλύτερες, τουλάχιστον όσον αφορά τη metal μουσική και κοινότητα.
Έχω γράψει πολλά άρθρα για τους Metallica και φυσικά ειδήσεις για αυτούς. Μια μεγάλη μπάντα έχει εξέχουσα θέση στα καθημερινά μουσικά νέα. Το tag τους, αν δεν είναι το πιο συνηθισμένο στην αρθρογραφία μου, σίγουρα είναι στα τρία πιο συχνά εμφανιζόμενα.
Κοινός παρονομαστής στα σχόλια αυτών των άρθρων, καθώς επίσης και στις πολυάριθμες συζητήσεις με γνωστούς και φίλους σε καφετέριες και μπυραρίες και με άγνωστους και άκυρους σε μεταλάδικα και έξω από συναυλιακούς χώρους, είναι μια πολύ περισσότερο του αναμενομένου αντιπάθεια και συγκριτικά πολύ οξυμένη αντιπαράθεση.
Ο metal κόσμος απολαμβάνει το μίσος του προς τους Metallica.
Μίσος που συχνά οδηγεί σε μια πολύ λανθασμένη υποτίμηση της μπάντας και της αξίας της.
Να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν είμαι εδώ για να υποστηρίξω κάθε τι Metallica.
Μου αρέσει το συγκρότημα, και δεν το κρύβω. Αλλά η μουσική είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενική, και δεν περιμένω από τον καθένα να μοιράζεται τις προτιμήσεις μου.
Εξάλλου, ούτε εγώ θεωρώ ολόκληρη τη δισκογραφία της μπάντας ένα συνδυασμό αριστουργημάτων και υποτιμημένων δίσκων.
Βρίσκω το ‘Load’ μέτριο, το ‘Reload’ τόσο αδιάφορο ώστε αν δεν έγραφε Metallica στο εξώφυλλο κανείς δεν θα είχε ακούσει ποτέ για αυτό, το ‘St. Anger’ κακό και το ‘Death Magnetic’ ικανοποιητικό μόνο λόγω των προαναφερθέντων προκατόχων. Όσο για το ‘Hardwired…’, δεν χρειαζόταν να είναι διπλό.
Δεν είναι λοιπόν το ζητούμενο η ποιότητα του δεύτερου μισού της δισκογραφίας τους ή η ποιότητα του δεύτερου μισού της δεκαετίας του ’80.
Δεν είναι το αν ο Lars Ulrich ξέρει τελικά να παίζει ντραμς ή το αν ο Kirk Hammett γνωρίζει μόνο τρεις συγχορδίες και πως να χτυπάει εφετζίδικα πετάλια.
Δεν είναι καν ζητούμενο το αν έπρεπε ή όχι να αλλάξουν τον ήχο τους, αν πολλές από τις κυκλοφορίες τους ήταν υπαγορευμένες από οικονομικά συμφέροντα αντί για καλλιτεχνικά, αν σκοπός τους ήταν να μεγαλώσουν το κοινό τους ή αν απλά προσπαθούσαν να επιβιώσουν σε μια δύσκολη εποχή.
Το ζητούμενο είναι η τεράστια σημασία και επιρροή των Metallica σε κάθε πτυχή του metal των τελευταίων 35 χρόνων.
Σημασία και επιρροή που έχει επανειλημμένα αναφερθεί, και που επανειλημμένα οι πολλοί άνευ όρων εχθροί της μπάντας αγνοούν, μένοντας μόνο στις υποκειμενικές κατηγορίες και απόψεις παραπάνω.
Σημασία και επιρροή που, λόγω της χολής που χύνεται για τους Metallica, πολλοί νεότεροι ακροατές δεν συνειδητοποιούν ποτέ, καθώς από νωρίς μαθαίνουν τα χειρότερα για αυτήν την ξεπουλημένη, υποκριτική μπάντα.
Γιατί η μουσική δεν είναι μόνο υποκειμενική. Δεν είναι μόνο απόψεις και προτιμήσεις. Έχει και αυτή γεγονότα και πραγματικότητες.
Μπορεί να μην αρέσουν σε κάποιον οι Beatles, αλλά η δήλωση «Όλα τους τα τραγούδια είναι ίδια» είναι εξωφρενική.
Δεν είναι υποκειμενικό, αλλά λάθος το να επιμένει κανείς ότι μια από τις αδιαμφισβήτητα πιο επιδραστικές και πρωτοπόρες μπάντες της ιστορίας, που ενδεχομένως έχει σε μεγάλο βαθμό επηρεάσει τις δικές του αγαπημένες μπάντες, δεν είναι επιδραστική και πρωτοπόρα.
Μπορεί να μην αντέχει κάποιος τη φωνή του Ozzy Osbourne, αλλά δεν μπορεί να απολαμβάνει metal και να λέει ότι θεωρεί κακή τη μουσική των Black Sabbath γενικότερα, μουσική η οποία σχεδόν σίγουρα ενέπνευσε το αγαπημένο του υποείδος, αν δεν περιλαμβάνεται αυτούσια κατά μέρη σε πολλά τραγούδια.
Οι Metallica μπορεί να μην είναι Beatles ή Black Sabbath, αλλά είναι κοντά.
Είναι από τους πρωτοπόρους του thrash, της κυρίαρχης μορφής του metal του δεύτερου μισού της δεκαετίας του ’80.
Ηγήθηκαν ενός κινήματος που άφησε εποχή, που έφερε επανάσταση στη μουσική και που οδήγησε σε όλο και πιο ακραίους και ιδιαίτερους πειραματισμούς, μετατρέποντας τον extreme metal κλάδο σε ένα τεράστιο, αυτόνομο δέντρο. Ενέπνευσαν και εμπνέουν μουσικούς παντού.
Είναι η μπάντα που επιβίωσε των αλλαγών στον ήχο της, των πολλών σκαμπανεβασμάτων και κατηγοριών που πέρασε, που απέδειξε ότι δεν ήταν απλά μια περαστική μόδα και που τελικά έκανε ό,τι ήθελε, έπαιξε ό,τι ήθελε, αποφάσισε ό,τι ήθελε. Και πέτυχε.
Είναι επίσης η μπάντα που έφερε το metal στον πολύ κόσμο. Χωρίς ‘Master of Puppets’, χωρίς το ‘Metallica’, η μουσική αυτή θα ήταν σαφώς πιο περιορισμένη στο εύρος του κοινού της.
Υπάρχουν και άλλα σχήματα που έσπασαν τα στεγανά και έφεραν κάθε είδους ακροατές στον αποκλειστικό κύκλο των metal οπαδών, αλλά κανένα όπως οι Metallica. Και κανένα με την ίδια συνεχόμενη επιτυχία και αναγνώριση.
Πραγματικά, πόσοι καλλιτέχνες που το ζενίθ της καριέρας τους ήταν τρεις δεκαετίες πριν μπορούν σήμερα να καυχηθούν ότι σχεδόν όλοι τους έχουν ακουστά;
Τι θα πει «είναι mainstream», «είναι πολύ εμπορικοί», «δεν έμειναν πιστοί»; Για ποιο λόγο η κριτική ξεμένει στην απαρχαιωμένη, παιδική αντιμετώπιση «ή αυθεντικός ή poser»;
Δεν σας αρέσουν; Δικαίωμα σας. Μην κάνετε το λάθος να τους μειώνετε, να τους υποτιμάτε και να προσπαθείτε να πείσετε τον εαυτό σας και τους άλλους ότι είναι μια μπάντα χωρίς αξία, η οποία πέτυχε μόνο μέσα από εμπορικές αποφάσεις.
Metal χωρίς Metallica δεν νοείται. Σε αυτόν το χώρο το συγκρότημα είναι έμπνευση τόσο για τη μουσική, όσο και για την αναγνώριση. Είναι σημείο αναφοράς. Έχει αλλάξει τα δεδομένα. Έχει ανοίξει δρόμους.
Και για αυτό είναι από τις μεγαλύτερες μπάντες όλων των εποχών.
Όχι επειδή είναι οι καλύτεροι μουσικοί, όχι επειδή έχουν μεγάλες πωλήσεις ή κόβουν εκατοντάδες χιλιάδες εισιτήρια, αλλά επειδή είναι κάτι περισσότερο από ένα παροδικό μεγάλο όνομα, όπως τόσοι και τόσοι στη μουσική βιομηχανία.
Επειδή η ύπαρξή τους, η επιτυχία τους, δεν έχει μετρήσει μόνο για αυτούς, αλλά και για πολλούς άλλους.
Και η μουσική έχει αντικειμενικά μέρη. Και η μουσική έχει γεγονότα.
Οπότε μη χρησιμοποιείτε την υποκειμενικότητα ως δικαιολογία.
Μην υποτιμάτε τους Metallica. Γιατί κάποια πράγματα δεν είναι μόνο θέμα άποψης.
