Metallica – For Whom The Bell Tolls: Αφιέρωμα

31 Αυγούστου 1985: Ένα περίπου χρόνο μετά την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου των Metallica, ανεβαίνει στα ράφια των δισκοπωλείων το δεύτερο single του. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Οι Metallica σε αυτόν τον δίσκο μεγάλωσαν απότομα. Δεν ήταν μόνο η ωμή, θρας επιθετικότητα του πρώτου δίσκου. Αυτός εδώ δεν είχε μόνο θρας, δεν είχε μόνο ‘Seek and Destroy’ και ‘Metal Militia’.

Το αλήτικο στυλ του ντεμπούτου τους υποχωρεί για λίγο, το ‘Ride The Lightning’ είναι πιο διαβασμένο, πιο πολύπλοκο και πιο εσωτερικό.

Δεν έχει μόνο τις τσιρίδες του πιτσιρικά Hetfield, έχει Ernest Hemingway και φανταστικά τέρατα βγαλμένα από τον μαγικό κόσμο του Lovecraft.

Tα ‘Creeping Death’, ‘Fight Fire With Fire’, ‘Trapped Under Ice’ και το ομώνυμο είναι επιθετικά, τα riffs των Metallica είναι εκεί ξανά, πιο δουλεμένα και πιο σύνθετα. Το ‘Call of Kthulu’ αναδεικνύει τη μελωδικότητα και το μυστήριο στην ατμόσφαιρα.

Το ‘Fade to Black’ είναι η μπαλάντα εκείνη που δείχνει να ατενίζει το μέλλον.

Είναι το κομμάτι εκείνο που κλείνει το μάτι σε όσα θα ακολουθήσουν κάποια χρόνια αργότερα, η ένδειξη ότι το συγκρότημα θα ξεφύγει από το τσούρμο της Δυτικής Ακτής και είναι φτιαγμένη για να κατακτήσει τον κόσμο.

Κατά την προσωπική μου, όμως, άποψη, η κορυφή του δίσκου – τόσο συνθετικά όσο και από την άποψη των συναισθημάτων που ένα τραγούδι μεταφέρει με ένα μαγικό τρόπο στον ακροατή – είναι το ‘For Whom The Bell Tolls’!

Μια metal καμπανοκρουσία που γράφτηκε για να αντηχεί δυνατά στην αιωνιότητα…

Ένα πόνημα που αναδεικνύει το μοναδικό ταλέντο του Cliff Burton και που όταν το ακούς ξανά και ξανά αναρωτιέσαι το που θα έφταναν, συνθετικά, αν ζούσε μέχρι σήμερα.

Το μπάσο βροντάει από τις πρώτες νότες, ο Cliff σολάρει και απορείς συνεχώς αν αυτή η παραμόρφωση που ακούς είναι όντως μπάσο…

Η σκηνή από τη συναυλία τους στο Oakland το 1985 κατά την περιοδεία προώθησης του ‘Master of Puppets’ είναι αποτυπωμένη οπτικά στην μνήμη όλων μας, και κατά την προσωπική μου άποψη μια από τις καλύτερες εκτελέσεις live του τραγουδιού.

Η εικόνα του Burton με το τζιν μπουφάν μέσα στο λιοπύρι, το σόλο στο μπάσο στην αρχή με τα δάχτυλα και το μπλουζάκι των Misfits είναι χαρακτηριστική:

Η δομή του είναι τέτοια που σε πιάνει από τα μούτρα χωρίς να είναι ένα γρήγορο κομμάτι.

Η πολυπλοκότητα στη δομή του, το μπάσο και η πνιγηρή ατμόσφαιρα των στίχων, η ερμηνεία του Hetfield και η φωνή του που είναι ακόμα αρκετά ακατέργαστη και οι καμπάνες στην έναρξη προσφέρουν μια μοναδική εμπειρία σε όποιον το ακούσει για πρώτη φορά.

Κλείνουμε με τον καλύτερο επίλογο: 24 Ιουνίου 2010, τοποθεσία Μαλακάσα. Οι Anthrax, Slayer, Megadeth έχουν ξεσηκώσει το χωράφι, τα mosh pits έχουν αρχίσει από νωρίς το απόγευμα, με τους Metallica να βγαίνουν τελευταίοι για να κλείσουν μια επική συναυλιακή ημέρα.

Οι ουρανοί ανοίγουν, η βροχή πέφτει ασταμάτητα και όλοι φοβούνται την ακύρωση. Ο James Hetfield ρωτάει δια μικροφώνου «Is the Metallica family of Athens here? Are you with us?», οι πρώτες νότες του ‘For Whom The Bell Tolls’ σκίζουν τον αέρα και όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Ένα ποτάμι κόσμου χοροπηδάει στη βροχή, τραγουδάει τους στίχους με όλη του τη δύναμη, ανάβουν καπνογόνα και οι Metallica δείχνουν να το απολαμβάνουν.

Take a look to the sky, just before you die,

It’s the last time you will…

Metallica – …And Justice for All: Τα όρια ενός θρύλου