Προτού μιλήσουμε αποκλειστικά για τον νέο δίσκο των Metallica, ας ξεκινήσουμε με τα βασικά. Οι Metallica είναι ένα φαινόμενο της σύγχρονης pop κουλτούρας και αυτό είναι μία κάθε άλλο παρά fanboy-ική διαπίστωση.
Αρκεί να δει κανείς τον παροξυσμό που επικράτησε -και ακόμα επικρατεί- στα media σχετικά με το ‘Hardwired… To Self-Destruct’, με το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης να πηγαίνει στην ίδια την μπάντα, που το tease-αρε σεμιναριακά και εν τέλει το κυκλοφόρησε με επίσημα clips για κάθε κομμάτι (!) ένα 24ωρο πριν ανέβει και επίσημα στα ράφια.
Το πρώτο πράγμα που αναρωτιέται κανείς όταν έχει -επιτέλους- μπροστά του τον νέο δίσκο των Metallica έτοιμο για «κατανάλωση», είναι αν αυτός ο δίσκος άξιζε τα 8 χρόνια αναμονής από το αμφιλεγόμενο ‘Death Magnetic’ του 2008, εξαιρώντας φυσικά το ‘Lulu’ του 2011 σε συνεργασία με τον Lou Reed που είναι ένα ξεχωριστό, και αρκετά «μαύρο» κεφάλαιο τόσο για την μπάντα όσο και για τους fans της.
Και η απάντηση είναι ναι, γιατί θαρρώ πως οι Metallica, απαλλαγμένοι από συνθετικά «πρέπει», μας πάσαραν έναν δίσκο ποικιλόμορφο, ρυθμικό, ορεξάτο.
Εκτός, βέβαια, κι αν είσαι απ’ αυτούς που περιμένουν από μία μπάντα να φέρει τη μουσική επανάσταση μετά από 3.5 δεκαετίες καριέρας και έναν μεγάλο αριθμό δίσκων που δεδομένα άλλαξαν τον κόσμο της μέταλ και όχι μόνο.
Με τον Greg Fidelman να διαδέχεται τον Rick Rubin στη θέση του παραγωγού και να λαμβάνει βοήθεια και από τους κουμανταδόρους της μπάντας, James Hetfield και Lars Ulrich, από την αρχή καταλαβαίνεις ότι έχεις έναν δίσκο λιγότερο «μπουκώμενο» από τον προκάτοχό του. Οι Metallica ακούγονται πιο επιθετικοί, πιο ορεξάτοι, πιο δημιουργικοί και αυτό είναι το μεγάλο συν του ‘Hardwired… To Self-Destruct’.
Η αρχή δίνεται με το ‘Hardwired’, που ήταν και το πρώτο νέο κομμάτι που ακούσαμε, έτσι ξαφνικά, ένα βράδυ που αποφάσισαν να βάλουν τέλος στο ερώτημα «πότε θα κυκλοφορήσετε νέο άλμπουμ;».
Thrashy και οργισμένο, σε βάζει στο κλίμα ακόμα κι αν δεν είναι ένα από τα highlights του δίσκου, με τον James να φωνάζει «We’re so fucked / Shit outta luck / Hardwired to self-destruct» και να δίνει το σύνθημα για έναν δίσκο που έχει να κάνει (και) με την ανθρώπινη ύπαρξη και την εσφαλμένη αντίληψη που έχει σχετικά με την ύπαρξή της στον πλανήτη Γη.
Thrashy αισθητική και στο ‘Atlas, Rise!’ που ακολουθεί, λουσμένη με Iron Maiden (‘Hallowed Be Thy Name’) επιρροή, ή για την ακρίβεια το ανάποδο, σε ένα κομμάτι που λογικά θα αποτελέσει συναυλιακό highlight, ενώ σειρά έχει το πρώτο non-teased κομμάτι, το ‘Now That We’re Dead’, μία κλεφτή ματιά των Metallica στην ‘Load’–‘Reload’ εποχή.
Υπομονετικό, στρωτό και γεμάτο, αποτελεί τον ιδανικό προπομπό για το εκπληκτικό ‘Moth Into Flame’ που είναι το πιο πολυδιάστατο κομμάτι του δίσκου, και είχε έρθει ως το δεύτερο μέρος του teasing για να εκτοξεύσει την προσμονή στα ύψη.
Λίγο ‘Sad But True’ δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Ούτε και το ‘Dream No More’ που ακολουθεί αμέσως μετά, με την αναφορά στον Cthulhu, μία μορφή από τα βιβλία του H.P. Lovercraft στην οποία έχουν ξαναναφερθεί στα ‘Master Of Puppets’ και ‘Ride The Lightning’, να προκαλεί μόνο γλυκιά νοσταλγία στους hardcore fans της μπάντας, ενώ για τη συνέχεια η μπάντα μας επιφυλάσσει το ‘Halo On Fire’.
Το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου είναι κι αυτό που προσφέρει τις μεγαλύτερες συγκινήσεις.
Στα 8+ λεπτά του, αλλού είναι αργό και συναισθηματικό, αλλού επιθετικό, αλλού «bluesy» – σου δίνει την αίσθηση πως χτίζεται και γκρεμίζεται για να ξαναχτιστεί απ’ την αρχή. Υπέροχες εναλλαγές και χίλια μακάρι να το παίξουν και στα live τους.
Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά ο δίσκος μέχρι στιγμής ρέει «νεράκι» που λέμε.
Ακολουθεί το ‘Confusion’ που μετά από 1 λεπτό υπομονετικής εισαγωγής, εν τέλει εξελίσσεται σε κάτι αρκετά διαφορετικό απ’ ό,τι νομίζει κανείς και μας προσφέρει μια απ’ τις πιο παθιασμένες ερμηνείες του Hetfield στον δίσκο.
Ο Lars είχε πει πως δεν θα υπάρχει μπαλάντα στο ‘Hardwired… To Self-Destruct’ και… πάνω που πας να τον βγάλεις ψεύτη στα πρώτα δευτερόλεπτα του ‘ManUNkind’, μπαίνει με δυνατά drums και μετά αναλαμβάνουν οι άλλοι.
Πρόκειται για το μοναδικό κομμάτι με συνθετικά credits στον Robert Trujillo (όλα τα άλλα είναι πιστωμένα μόνο στους Hetfield και Ulrich), ξεκινάει δυνατά, κάπου χάνει τον προσανατολισμό του, αλλά επανέρχεται με ένα δυναμικό solo από τον Kirk που για «δημόσιος υπάλληλος» μια χαρά τα δικαιολογεί τα λεφτά του. Λογικά θα ήταν αρκετά καλύτερο αν είχε 1-2 λεπτά μικρότερη διάρκεια.
Στο ‘Here Comes Revenge’ που ακολουθεί, υπάρχει το -προσωπικά- εθιστικότερο riff του δίσκου.
Οι συνεχείς αυξομειώσεις της έντασης του προσθέτουν πολλούς πόντους, το «Here comes revenge» του ρεφραίν θα κλείσει πολλές φωνές, αλλά πάντα θα έχω την απορία του πόσο πολύ θα μπορούσαν να το απογειώσουν αν το πετσόκοβαν στα 3-4 λεπτά και αφαιρούσαν όλα τα ήρεμα parts.
Το κούρδισμα και τα παιχνιδάκια του Hammett στο ‘Am I Savage?’ βγάζουν έντονη Sabbath-ίλα, ενώ στο ‘Murder One’ που ακολουθεί, οι Metallica αποτίουν φόρο τιμής στον Lemmy που έφυγε έναν περίπου χρόνο πριν.
Αρκετή αλητεία, αναφορά για «aces» και «iron horses» στους στίχους, όχι πολλή εφευρετικότητα συνθετικά, αλλά το κλιπ της χρονιάς με μία σχεδόν 6λεπτη αναδρομή στη ζωή της επιτομής του rocker.
Και αν σας έλειψαν οι εκκωφαντικοί Metallica από τα τελευταία κομμάτια, έρχεται το ‘Spit Out The Bone’ στο τέλος του δίσκου.
Ιδανική εξιλέωση για τους thrashάδες, ο Lars παίζει παπάδες (με το καλό και στα live), ο Hetfield ακούγεται πιο τσαντισμένος και παθιασμένος από ποτέ, η κιθάρα και το μπάσο απλά κάνουν αυτό που πρέπει και σε πολλούς θα ξυπνήσει νοσταλγία της ‘Kill ‘Em All’ εποχής.
Εθιστικά επαναληπτικό, σε αφήνει πολλές φορές με την ελπίδα πως θα κάνει γύρισμα, μα φροντίζει να την καταπιεί, κάνοντάς σε να πεις «ευχαριστώ» που δεν έγινε. Ευχή όλων να αποδοθεί στα live με αυτήν την ένταση. Τίποτα άλλο.
Συμπερασματικά, καταλήγουμε σε αυτό που είπαμε στην αρχή. Η αναμονή άξιζε. Το ‘Hardwired… To Self-Destruct’ είναι πραγματικά ό,τι καλύτερο μπορούσαν να κάνουν οι Metallica τη δεδομένη στιγμή και, εντάξει, αυτό τους πήρε 8 χρόνια και το ‘Master Of Puppets’ μόλις 8 μήνες, αλλά τι να κάνουμε.
Είναι αναζωογονητικά φρέσκο, ποικιλόμορφο, βαρύ μα προσβάσιμο ακόμα και σε πιο soft ακροατές και, πάνω απ’ όλα, ορεξάτο.
Είναι χαλαροί, ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν να κάνουν και το κάνουν καλά. Σίγουρα κάνει μία μικρή “κοιλιά”, αλλά αρκετά κομμάτια πιστεύω πως έχουν καβατζώσει από τώρα μια θέση στα live τους για πολλά χρόνια.
Προς το παρόν, οι Metallica και η φρενίτιδα που δημιούργησαν για το νέο τους άλμπουμ, απλά απέδειξαν πως αυτή τη στιγμή είναι η πιο δημοφιλής μπάντα του πλανήτη.
Και μην ξεχνάτε πως, κατά δήλωσή τους, ακόμα δεν έχουν βγάλει τον καλύτερο δίσκο τους (αν και δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε είναι η αλήθεια).
Ακούστε ολόκληρο τον δίσκο:
Metallica – Hardwired… To Self-Destruct / Εξώφυλλο
