Madcool Festival
Ήταν καλοκαίρι 2021 όταν ήρθε στη δημοσιότητα η είδηση πως οι Metallica θα συμπεριλάβουν και την Ευρώπη στην περιοδεία τους, γνωστή ως The Return of The European Summer Vacation.
Χωρίς κανέναν δισταγμό και χωρίς να περιμένω να δω την Αθήνα σε μια απ’ τις στάσεις, αποφάσισα να κλείσω μια θέση στον ήλιο, πιο συγκεκριμένα, ένα εισιτήριο για την συναυλία τους στη Μαδρίτη.
Το εξέχον μέλος των Big 4 θα εμφανιζόταν την Τετάρτη 6 Ιουλίου 2022 σε μια απ’ τις πολλές σκηνές του Madcool Festival, ανάμεσα σε ακόμα 24 καλλιτέχνες. Να αναφερθεί πως, γενικά, απ’ τις σκηνές του πενθήμερου φεστιβάλ πέρασαν συνολικά 125 μουσικά σχήματα, με 3 headliners ανά μέρα.
Το απλό ημερήσιο εισιτήριο κόστισε περίπου 80€, χωριστά το απαραίτητο wristband αξίας 10€, δηλαδή τιμές που δεν ξεφεύγουν από τα δεδομένα της χώρας μας.
Το ημερήσιο vip ανερχόταν στα 150. Μετέπειτα, κατά τη διάρκεια του έτους, η διοργάνωση ανακοίνωσε έκπτωση έως και 20% στα εισιτήρια της, ωστόσο όσοι οπαδοί των Metallica το διακινδύνευσαν σίγουρα έμειναν εκτός.
Madcool Festival x Metallica: Τα προεόρτια
Πλην των εκπτώσεων, οι διοργανωτές του Madcool Festival φρόντιζαν να διατηρούν την επικοινωνία τους με το κοινό μέσα στο έτος, καθώς, ήδη ένα μήνα πριν την έναρξη της φιέστας, άρχισαν να μας προμήθευσαν με πληθώρα πληροφοριών.
Ειδικότερα, το κοινό ενημερώθηκε, αρκετές μέρες πριν τη μεγάλη στιγμή, για το τελικό lineup, την κάτοψη του χώρου, τη διάταξη των σκηνών, τις ακριβείς ώρες εμφάνισης της κάθε μπάντας on stage.
Είχε δε λεπτομερείς οδηγίες σχετικά με τις συγκοινωνίες προς και από το φεστιβάλ καθώς και με έναν χάρτη όπου διαφαινόταν με ευκρίνεια η διαδρομή από το τη στάση Feria de Madrid του metro έως την είσοδο του Madcool Festival.
Η διαδρομή ήταν τουλάχιστον 20 λεπτών, γεγονός που κάποιος έπρεπε να το έχει υπόψη του αν θέλει να πάρει εγκαίρως τον συρμό της επιστροφής.
Προφανώς, οι υπεύθυνοι φρόντισαν να γίνει και μια μικρή επέκταση ωραρίου των δρομολογίων του metro μέχρι τις 2 τα ξημερώματα, ενώ φυσικά υπήρχε και η επιλογή νυχτερινών λεωφορείων.
Σε αυτό το σημείο, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως η τοποθεσία που επιλέχθηκε από τους διοργανωτές ήταν η πλέον κατάλληλη αφού ήταν σχεδόν στο κέντρο της Μαδρίτης και είχε πρόσβαση από παντού.
Οι Metallica στην κεντρική σκηνή (σκηνή 1)
Κατεβαίνοντας στο Feria de Madrid, το πρώτο πράγμα που θα διαπίστωνε κάποιος ήταν το πόσο ετερόκλητο ήταν το κοινό. Ενωμένοι ως Metallica Family, κατευθυνθήκαμε προς τις πύλες που είχαν ανοίξει ήδη από τις 17:00.
Οι Metallica μοιράζονταν τη σκηνή με τους Seasick Steve και τον Yungblud και έβγαιναν τελευταίοι για ένα δίωρο (21:30 με 23:30). Προς έκπληξη μου, όμως, η τελευταία φωνή που θα ακουγόταν αυτή τη μέρα δεν θα ήταν του Papa Het αλλά του Tyler Joseph των Twenty One Pilots, που θα έπαιζαν μέχρι τη μία.
Αφού σκανάραμε τα wristbands μας και περάσαμε την είσοδο του πάρκου, υψώθηκαν μπροστά μας όλες οι σκηνές, μουσικές και μη.
Δεξιά και αριστερά υπήρχαν κάποιες σκηνές, πάγκοι με τα merch, τα σημεία φόρτισης του wristband, αφού όλες οι συναλλαγές μέσα στο πάρκο γίνονταν μέσω αυτού, stands διαφόρων χορηγών (όπως της Seat – που διέθετε και parking στα vip μέλη) καθώς και ένα υπερμεγέθες σημείο φόρτισης κινητών και λοιπών ηλεκτρονικών συσκευών.
Διάσπαρτες στη μεγάλη αυτή έκταση στέκονταν οι διαφορές καντίνες, ακόμα και για όσους διαθέτουν απαιτητικούς γευστικούς κάλυκες, χώρια τα stands για μπύρες και λοιπά snack.
Δεν γνωρίζω τι budget χρειαζόταν κάποιος για να φάει καλά, ωστόσο μια μικρή μπύρα χρειαζόταν 5.5€, τιμή παρόμοια με αυτές στην Ελλάδα.
Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά και στο merch των Metallica, που μοιραζόταν τον ίδιο πάγκο με αυτό των Placebo (γιατί εμφανίζονταν σε γειτονικές σκηνές), παρατήρησα πως ξεκινούσε στα 35€, τιμή πιο προσιτή απ’ αυτές των Placebo.
Οι Metallica δεν άφησαν το κοινό να περιμένει
Για όσους πέρασαν τις πύλες του Madcool Festival από πιο νωρίς, ήδη γνώριζαν πως το πρόγραμμα και το ωράριο τηρείται με ευλάβεια. Δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς, βέβαια, μιας και για να στηθεί όλο αυτό χρειάζεται ευρυθμία και συντονισμό.
Ήδη, λοιπόν, απ’ το encore των Placebo στη γειτονική σκηνή, κόσμος έρεε προς το stage 1 για να συναντήσει την, από ώρα, γεμάτη αρένα, περιμένοντας να φτάσει ο λεπτοδείκτης στο 6 για να πάρει φωτιά η βραδιά. Και πράγματι έτσι έγινε…
Ωστόσο, ήταν αναπόφευκτο, λόγω δομής του festival, να χωριστεί το κοινό σε προνομιούχους και μη. Δεν αναφέρομαι μόνο στο απολύτως αποδεκτό γεγονός πως αν ήσουν από αυτούς που επέλεξαν να πάνε από σκηνή σε σκηνή, δεν υπήρχε ελπίδα να βρεθείς πλάι στην πρώτη γραμμή, μήτε να κερδίσεις μια τίμια θέση στο κέντρο.
Μιλάω για το διαχωρισμό του κοινού σε vip και μη, στους άνωθεν και στους κάτωθεν. Όσο κι αν η διοργάνωση προσπάθησε να κρατήσει τα ημερήσια εισιτήρια σε προσιτή τιμή (ακόμα και για τα vip), όσοι διέθεταν τριήμερο vip πάσο τους παραχωρούσαν μια θέση σε ένα ξεχωριστό on-site σημείο. Επίσης, είχαν πρόσβαση σε ιδιωτικές οθόνες, κάτι που διευκόλυνε απίστευτα τη θέαση και πρόσφερε μια μοναδική εμπειρία.
Στο μέσο κοινό παραχωρήθηκαν δύο γιγαντο0θόνες εκατέρωθεν της σκηνής, που δεν ήταν ορατές από κάθε σημείο στην γύρω περιοχή. Όμως, όσοι βρέθηκαν στο χώρο, έστω και στην έναρξη της συναυλίας, μπόρεσαν να έχουν οπτικοακουστική επαφή.
The golden hour
Όλοι νομίζω αναγνωρίζουμε το ‘Ecstasy of Gold’ του Morricone τη στιγμή που θα ακουστούν οι πρώτες συγχορδίες. Αυτό το κομμάτι (κατόπιν του ‘It’s a Long Way to the Top’ των AC/DC) επέλεξαν οι Metallica για να τους προϋπαντήσει και να προετοιμάσει το κοινό για το ‘Whiplash’.
Στα αυτιά πολλών ήχησε ως το ύστατο κάλεσμα, ως την τελευταία προειδοποίηση, κι έτσι έτρεξαν στην αρένα ακόμα και οι πιο αργοπορημένοι.
Το ‘Whiplash’ βρήκε το κοινό ακόμα ανοργάνωτο, αν και μας δόθηκε δεκάλεπτο περιθώριο να συντονιστούμε. Παρότι το κομμάτι αποτελεί πάντα μια εκρηκτική εκκίνηση, ιδανικό starting gun, έγινε φανερό πως το επόμενο κομμάτι θα ήταν αυτό που θα έκανε ατμόσφαιρα!
Βουτιά στα βαθιά για τους Metallica και τη Familia de Metallica, όπως βάφτισε το ισπανικό λαό του ο Papa Het, αποτέλεσε το ‘Creeping Death’.
Οι απίστευτες σολιές και ο πλήρως παραδομένος στην μελωδική ηδονή Kirk Hammett συντόνισαν το καρδιοχτύπι του κόσμου. Από το στόμα των Gen X ως τα χείλη της Gen Z, οι στίχοι του ‘Creeping Death’ έκαναν τις φωνητικές χορδές κάθε παρευρισκόμενου να πάλλονται, γεγονός που αποδεικνύει πως η metal κοινότητα είναι συνεχώς εξελισσόμενη και φανερά δεμένη.
Παρόμοια κατάσταση επικράτησε και όταν ακούστηκε το γνωστό νανούρισμα της δισκογραφίας τους. Μικροί, που νανουρίζονταν, με τον ήχο του ‘Enter Sandman’ και μεγάλοι, που συνήθιζαν να γαλουχούν τα παιδιά τους, έγιναν μια φωνή απ’ την αρχή έως το τέλος του τραγουδιού, απ’ τη μια άκρη της αρένας στην άλλη!
Στη συνέχεια, όταν το εισαγωγικό ακόρντο του ‘Ride the Lightning’ άγγιξε τα αυτιά του κοινού, εμένα κατάφερε να με ταξιδέψει πίσω στα εφηβικά μου χρόνια.
Δεν γινόταν να μην ανατριχιάσω στο άκουσμα του αφού ήταν το κάποτε αγαπημένο μου κομμάτι πριν περιηγηθώ στην δισκογραφία των Metallica. Και σίγουρα δεν ήμουν η μόνη.
Πράγματι, εκείνη ήταν η στιγμή που ένιωσα ότι το vibe έστρωσε για τα καλά.
Ακολούθησαν ‘Wherever I May Roam’ και ‘Nothing Else Matters’, κάτι που επιβεβαιώνει πως το ρεπερτόριο επρόκειτο να συμπεριλάβει μόνο τα απόλυτα mainstream hits της δισκογραφίας τους. Ίσως ήταν και απαραίτητο για να μπορούν κάπως να καλοπιάσουν όσους έμαθαν τους Metallica από το Stranger Things, χωρίς να σχολιάζω επικριτικά.
Κάπου εκεί στο ‘Dirty Window’ ένιωσα πως μάλλον το show ήταν έτοιμο να κάνει κοιλιά. Κι όμως, όχι, ήταν απλώς ένα ξεκούραστο μικρό διάλειμμα για το εκρηκτικό comeback με ‘Sad But True’!
Είχαμε φτάσει στα μισά τουόταν ο κόσμος άρχισε να ζητάει το ‘Seek and Destroy’. Ο Hetfield είπε όχι, και πρότεινε να πιούμε ένα ‘Whiskey in the Jar’ πρώτα.
Αν και εγώ έμαθα τους Metallica από το cover τους στο ‘Loverman’, η διασκευή του ‘Whiskey in The Jar’ είναι η πιο περιζήτητη. Φάνηκε, άλλωστε, καθώς σείστηκε η γη από περίπου 70.000 κόσμο που χοροπηδούσε για περίπου πέντε λεπτά. Δεν θέλω να ξέρω τι γινόταν στα moshpits.
Μετέπειτα, η σκηνή φωτίστηκε με γαλανά visuals για να ηρεμήσει το κοινό μέχρι να μπει δυναμικά το ‘For Whom the Bell Tolls’. Συνέχεια με ‘Moth Into Flame’, όπως του αρμόζει, συνοδευόμενο με το ξέσπασμα των fire effects.
Όντας, φυσικά, επιβάτες στο συναισθηματικό rollercoaster, που λέγεται The Return of the European Summer Vacation, μετά από τον πάταγο του ‘Moth into Flame’, οι Metallica έριξαν τόνους με το ‘Fade to Black’.
Το κοινό, σεβόμενο την ιστορία του κομματιού, λουσμένο από την κατανυκτική ατμόσφαιρα άλλοτε ψέλλιζε και άλλοτε τραγουδούσε δυνατά τους στίχους.
Το τραγούδι τελειώνει και, σαν να μην έφτανε η περίσσεια συγκίνησης, ο Papa Het σαν πατέρας της Familia de Metallica, στάθηκε μπροστά στο μικρόφωνο και συμπαραστάθηκε σε όσους υποφέρουν από θέματα ψυχικής υγείας και αυτοκτονικές τάσεις.
Ισχυριζόμενος ότι το κομμάτι πραγματεύεται την αυτοκτονία, τόνισε πως κανείς δεν είναι μόνος του σε αυτό, είμαστε μια μεγάλη οικογένεια, είμαστε πολλοί, είμαστε άξιοι αγάπης και αποδοχής. Πρέπει να πάψουμε να σιωπούμε!
Δέκατο τρίτο και τυχερό ακούστηκε το πολυπόθητο ‘Seek & Destroy’!
Είμαστε τρία κομμάτια πριν το τέλος, και στις οθόνες φιγουράρει το logo των Metallica με φόντο τα χρώματα της Ισπανικής σημαίας καθ’ όλη τη διάρκεια του intro του ‘Damage, Inc’.
Ένα pattern που δεν έφυγε από την οθόνη μέχρι να τελειώσει το κομμάτι. Το παράδοξο είναι βέβαια πως το ‘Damage, Inc.’, στο μυαλό μου κράτησε παραπάνω από πέντε λεπτά. Ίσως γιατί δεν ήθελα να τελειώσει η βραδιά.
Τα fire effects έκαναν πάλι την εμφάνιση τους, όπως αρμόζει, με την εισαγωγή του ‘One’. Ήταν πλέον κατανοητό ότι η βραδιά θα φτάσει στο τέλος της οπότε ήδη από το ‘Damage, Inc’ ο κόσμος άρχιζε να μαντεύει ποια θα είναι τα τελευταία δύο…
Λίγο πριν τα πυροτεχνήματα της λήξης, οι Metallica αποφάσισαν πως θέλουν το κοινό τους να φύγει αγκαλιασμένο από την αρένα. Η συνταγή της επιτυχίας είναι και θα είναι το ‘Master of Puppets’, μια συνταγή άχαστη!
Γνωστοί και άγνωστοι ένωσαν κορμιά και φωνές και ήπιαν από το ίδιο ποτήρι μπύρα απολαμβάνοντας τη λήξη της συναυλίας.
Ευχή μας; Να τους δούμε επιτέλους και στην Ελλάδα.
Setlist:
Whiplash
Creeping Death
Enter Sandman
Ride the Lightning
Wherever I May Roam
Nothing Else Matters
Dirty Window
Sad but True
Whiskey in the Jar
For Whom the Bell Tolls
Moth Into Flame
Fade to Black
Seek & Destroy
Encore:
Damage, Inc.
One
Master of Puppets
