Metallica – One: Η τελειότητα ενός αντιπολεμικού ύμνου

Ακούγοντας ξανά το One των Metallica

10 Ιανουαρίου του 1989.

Το ‘…And Justice for All’ έχει ήδη ανέβει στα ράφια των δισκοπωλείων, και οι Metallica συνεχίζουν να μεγαλώνουν, σπάζοντας διαρκώς το ταβάνι τους.

Με έναν δίσκο ενδοσκοπικό, προοδευτικό και με στίχους που άπτονται κοινωνικών θεμάτων, το συγκρότημα ορθοποδεί από τον τραγικό χαμό του Cliff Burton, μαζεύει συντετριμμένο τα κομμάτια του και δίνει στον κόσμο μια δουλειά άρτια, που από συνθετικής άποψης περιέχει ένα πλήρες, πιο ώριμο πακέτο.

Την οργή του ‘Master of Puppets’ διαδέχονται οι εσωτερικές τους αναζητήσεις, με άξονα την απόδοση δικαιοσύνης, την φρικαλεότητα του πολέμου, τη λογοκρισία και την πυρηνική απειλή.

Αιχμή του δόρατος αυτού του progressive πονήματος, είναι το ‘One’, που μέσα στα 7.5, περίπου λεπτά του, χώρεσε όλες τις αρετές των Metallica και έβγαλε ατόφιο το ταλέντο τους.

Στα πρώτα δευτερόλεπτα του κομματιού ακούγονται ήχοι αυτόματων όπλων και ελικόπτερα, χτίζοντας με το καλημέρα μια επιβλητική ατμόσφαιρα.

Ακολουθούν τα τύμπανα του Lars Ulrich, η επιβλητική φωνή του James Hetfield που κραυγάζει τους στίχους και το πρώτο solo του Kirk Hammett ενώ σταδιακά τα κιθαριστικά μέρη βαραίνουν όλο και περισσότερο έως ότου τα drums και τα machine-gun riffs στο 4:35 σε προκαλέσουν να μην κουνήσεις το κεφάλι σου στο ρυθμό…

Το δεύτερο solo του Kirk και οι δισολίες στο φινάλε απλώς σε κάνουν να απορείς για το πόσα ετερόκλητα στοιχεία στρίμωξαν σε ένα κομμάτι οι τύποι, από τη μελωδικότητα, τις δίκασες του Ulrich και τις αλλαγές ρυθμού, τα διαφορετικά solos μέχρι τα οργισμένα riffs και τα επιβλητικά vocals.

Ο ίδιος ο Hetfield έχει αποκαλύψει πως το intro είναι εμπνευσμένο από το ‘Buried Alive’ των Venom, που αποτέλεσαν βασική επιρροή των Metallica.

Metallica – One:

Και επειδή η στιχουργική ήταν πάντα ένα δυνατό ατού των Metallica, μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στο 1939, χρονιά που εκδόθηκε το βιβλίο του Dalton Trumbo, ‘Ο Johnny Πήρε Το Όπλο Του’.

Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, Joe Bonham, ένας νέος Αμερικανός στρατιώτης που υπηρετεί στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ξυπνάει σε ένα νοσοκομείο.

Συνειδητοποιεί βαθμιαία ότι έχει χάσει τα χέρια, τα πόδια και όλο το πρόσωπό του (συμπεριλαμβανομένων των ματιών του, των αυτιών, των δοντιών και της γλώσσας), αλλά το μυαλό του λειτουργεί τέλεια, αφήνοντάς τον φυλακισμένο στο κατακρεουργημένο σώμα του.

Landmine
Has taken my sight
Taken my speech
Taken my hearing
Taken my arms
Taken my legs
Taken my soul
Left me with life in hell

Κατά τη διαμονή του στο νοσοκομείο, θυμάται διάφορα γεγονότα της ζωής του και τα λόγια του πατέρα του.

Τελικά οι γιατροί ανησυχούν λόγω των έντονων σπασμών του, αλλά δεν φαίνεται να πεθαίνει. Oι σπασμοί του είναι κώδικας Morse και το μήνυμα που αφήνει, ξεκάθαρο: «Σ-Κ-Ο-Τ-Ω-Σ-Τ-Ε- Μ-Ε».

Το βιβλίο μεταφέρθηκε το 1971 στη μεγάλη οθόνη, με διάφορες ανατριχιαστικές σκηνές της ταινίας να ντύνουν οπτικά το πρώτο video clip που δημοσίευσε η μπάντα. Θα παιχθεί για πρώτη φορά στο MTV, δίνοντας τεράστια ώθηση στο status τους.

Το «What is democracy?» που ακούγεται στον μονόλογο κάνει τον μελλοθάνατο να ασφυκτιά όχι μόνο από τη φρίκη του πολέμου, αλλά και από ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα που ωθεί τους λαούς να σφάζονται για ανώτερα συμφέροντα, με τον ίδιο να πνίγεται μέσα σε αυτό και να μην μπορεί στην ουσία να δραπετεύσει.

Το κρεβάτι του πόνου στο οποίο κάθεται ανήμπορος δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μέγγενη που τον παγιδεύει σε ένα αμφίβολο κώδικα αξιών.

Ο πρωταγωνιστής δεν μπορεί να πεθάνει, αφού περιφέρεται σαν έκθεμα, σαν ζώο κλεισμένο σε ένα κλουβί, για να συνειδητοποιήσει ο κόσμος την φρίκη του πολέμου…

Ο ίδιος ο James Hetfield έχει δηλώσει σε ανύποπτη στιγμή ότι ταυτίζεται απόλυτα με τον χαρακτήρα του βιβλίου, νιώθοντας από μικρό παιδί παγιδευμένος σε μια κατάσταση που ο ίδιος δεν είχε επιλέξει, αισθανόμενος πολλές φορές αδύναμος να αντιδράσει.

Ο πατέρας του τον εγκατέλειψε στην ηλικία των 13, ενώ μερικά χρόνια αργότερα η μητέρα του έφυγε από τη ζωή…

Το κομμάτι ήταν υποψήφιο το 1989 στην κατηγορία Hard Rock/Metal Performance, βραβείο που θα δινόταν για πρώτη φορά εκείνη τη χρονιά, αλλά προς μεγάλη έκπληξη όλων, έχασε από τους… Jethro Tull, που όσο τεράστιο σχήμα και να είναι δεν είχε και πολύ σχέση με τη συγκεκριμένη κατηγορία.

Ένα χρόνο μετά, θα δικαιωθεί στην κατηγορία Best Metal Performance, ενώ θα κυκλοφορήσει και το 1999 στο ‘S&M’, που ηχογραφήθηκε με τη συμφωνική ορχήστρα του San Fransisco.

I can’t remember anything
Can’t tell if this is true or dream
Deep down inside I feel to scream
This terrible silence stops me

Now that the war is through with me
I’m waking up, I cannot see
That there is not much left of me
Nothing is real but pain now

Hold my breath as I wish for death
Oh please, God, wake me
[Όλοι οι στίχοι]

Το εξώφυλλο του single:

Διαβάστε ακόμα:

Metallica – …And Justice For All: Η ιστορία πίσω από κάθε κομμάτι

Metallica – …And Justice for All: Τα όρια ενός θρύλου