Οι Uriah Heep κυκλοφόρησαν στις 14 Σεπτεμβρίου 2018, το 25ο άλμπουμ τους, με τίτλο ‘Living The Dream’.
Μετά από σχδόν 50 χρόνια καριέρας, 40 εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων και νέο δίσκο, ο Mick Box και η παρέα του μπορούν να περηφανεύονται ότι ζουν το όνειρο.
Μιλώντας στο Classic Rock το 2017, είχε αναφερθεί στα παιδικά του χρόνια αλλά και στον τρόπο που τον αντιμετώπιζαν τα περισσότερα μέλη της οιογένειάς του.
Ήμουν το μοναδικό άτομο που ασχολούταν με τη μουσική σε ολόκληρη την οικογένεια, αλλά η μητέρα μου ήταν πολύ υποστηρικτική.
Θα ήταν εκείνη που θα έβαζε έναν δίσκο, έριχνε τη βελόνα κι έτσι μπορούσα να μάθω για την κιθάρα…
Η υπόλοιποι πάντα της έλεγαν: «Πότε θα βρει μια κατάλληλη δουλειά;»
Αλλά όταν παίξαμε στο Albert Hall, όλα αυτά τα σχόλια σταμάτησαν.
Σε πρόσφατη συνέντευξη αποκαλύπτει τα τραγούδια και τους δίσκους που τον ενέπνευσαν να ασχοληθεί με τη μουσική και παράλληλα εξηγεί τους λόγους που το καθένα απ’ αυτά, παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του και στον τρόπο που αντιμετωπίζει τη μουσική.
Les Paul & Mary Ford – ‘Nola’
Ο Les Paul δεν ήταν μόνο μία ιδιοφυΐα στην παραγωγή των Gibson Les Paul Black Beauty, ήταν επίσης κι ένας πρόδρομος όλων των ηλεκτρονικών στο στούντιο.
Προσπάθησα να παίξω αυτό το τραγούδι στην κιθάρα και το βρήκα πολύ δύσκολο – μην ξεχνάτε, εκείνες τις μέρες απλώς άκουγες δίσκους – αλλά ήμουν αποφασισμένος να το κάνω και τελικά το έκανα.
Μετά από χρόνια ανακάλυψα ότι ο Les Paul έπαιζε στη μισή ταχύτητα και μετά επιτάχυνε. Δεν είχα ιδέα, αλλά αυτό είναι που δίνει τον μοναδικό του ήχο.
Αυτός ο δίσκος με κράτησε για ώρες και ώρες μέχρι να το βρω και βοήθησε στην τεχνική μου, επειδή έπαιζα πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο χρειαζόταν.
Είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να μάθετε! Και το αστείο είναι ότι όταν το ακούω τώρα, δεν ακούγεται τόσο γρήγορα.
Django Reinhardt & Stephane Grappelli – ‘Sweet Georgia Brown’
Ο πρώτος δάσκαλός μου στην κιθάρα είναι ο Allan Hodgkins, ο οποίος παίζει δεύτερη κιθάρα στον Django και όλη η βάση του ήταν η jazz.
Έτσι έμαθα αυτό το τραγούδι και σκεφτόμουν ότι το “είχα” πραγματικά. Και βάζετε αυτήν την έκδοση και αντιλαμβάνεστε ότι είστε στο πουθενά.
Η μαγεία μεταξύ του Reinhardt και του Grappelli ήταν απίστευτη, ο τρόπος που διάβαζαν και τροφοδοτούσαν ο ένας τον άλλον.
Ο Reinhardt ασκούσε μεγάλη επιρροή πάνω μου και αν γνωρίζετε την ιστορία με τα δύο δάκτυλα του χεριού του που παρέλυσαν μετά από κάψιμο, είναι ο λόγος που είχε αλλάξει εντελώς την τεχνική του.
Ο θαυμασμός πηγαίνει σε ένα εντελώς νέο επίπεδο. Σκέφτεσαι, “πώς το έκανε αυτό; Φοβερο.”
Al Di Meola, John McLaughlin, Paco de Lucía – ‘Mediterranean Sundance’
Aπό το άλμπουμ ‘Friday night In San Francisco’. Όταν το άκουσα για πρώτη φορά, σκέφτηκα ότι πήγαν την κιθάρα σε άλλο επίπεδο! Νόμιζα ότι ήταν σε άλλον πλανήτη.
Μάλλον είχαν το ίδιο αντίκτυπο για πολλούς κιθαρίστες, όπως έκανε και ο Eddie Van Halen όταν εμφανίστηκε.
Buddy Holly – ‘True Loves Ways’
Μου αρέσει το έργο του Buddy, αλλά το τραγούδι ‘True Love Ways’ πραγματικά με χτύπησε επειδή ήταν ενορχηστρωμένο και η ενορχήστρωση του είναι απίστευτη.
Είναι ένα σπουδαίο τραγούδι.
Είναι απίστευτο και δείχνει απλώς το ταλέντο γραψίματος του Buddy.
Εddie Cochran – ‘C’mon Everybody’
Για ‘μένα, ο Eddie ήταν ένας σκληρότερος Buddy Holly, έγραψε απλούστερα τραγούδια, αλλά είχε περισσότερα κότσια, ήταν πολύ ταλαντούχος.
Θα πήγαινε στο στούντιο και θα έλεγε σε όλους τι παίζει.
Η ενέργεια του ‘C’mon Everybody’ με καθήλωσε.
Johnny Kidd & The Pirates – ‘Shakin’ All Over’
Είναι ένα από τα τραγούδια που με έκαναν να ασχοληθώ με την κιθάρα εξαρχής.
Τους είχα δει στο Λονδίνο και τότε είχαν ένα κιθαρίστα, τον Mick Green, ο οποίος έπαιζε με μία Telecaster και συνήθιζε να αποκαλέι το Λονδίνο το τσιφλίκι του και όντως ήταν γιατί ο ίδιος ήταν ο κιθαρίστας της εποχής εκείνης.
Them – ‘Baby Please Don’t Go’
Το riff του Van Morrison και το riff του Mick Green στο‘Shakin’ All Over’ ήταν αυτά που με έβαλαν στη rock. Μέχρι τότε έκανα πιο jazzy πράγματα.
The Kinks – ‘You Really Got Me’
Τους είδα να παίζουν στο ανατολικό Λονδίνο.
Δεν είχα ιδέα τι να περιμένω και δεν νομίζω να είχα ακούσει το τραγούδι μέχρι τότε.
Ήταν απ’ αυτές τις περιπτώσεις που έβλεπες μία συναυλία, όπου η κάθε μπάντα έπαιζε από τρία κομμάτια και οι The Kinks απλά μου τίναξαν τα μυαλά στον αέρα.
Και το γεγονός ότι ήταν από το Λονδίνο μου έδωσε έμπνευση.
Small Faces – ‘What’cha Gonna Do About It’
Θα έπιανα μια δουλειά για ένα χρόνο για να πληρώσω τα έξοδα για την κιθάρα και να μπορέσω να γίνω επαγγελματίας μουσικός.
Συνήθιζα να διανύω πολλά χιλιόμετρα λόγω της δουλειάς και τότε υπήρχε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, το Ready Steady Go, κάθε Παρασκευή βράδυ και θυμάμαι να πηγαίνω πιο γρήγορα για να προλάβω αυτό το show.
Εκεί τους είδα για πρώτη φορά και ήταν σπουδαίοι.
The Move – ‘Blackberry Way’
Μου αρέσουν πολύ τα progressions. Μου αρέσει το ίδιο το τραγούδι.
Πιστεύω πως ο Roy Wood είναι μία ιδιοφυΐα και αναρωτιέμαι γιατί εξαφανίστηκε στον αιθέρα…
Αλλά αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι χτυπά κέντρο κάθε φορά που το ακούω.
Αν ήμουν σ’ ένα πάρτι θα το έβαζα. Είναι ένα καλά χτισμένο τραγούδι.
Πηγή: www.loudersound.com
