Μετά από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που τον κράτησε μακρυά από τα στούντιο ηχογραφήσεων, ο Αμερικανός τραγουδοποιός επέστρεψε μέσα στο 2014, 6 ολόκληρα χρόνια μετά το ‘Modern Guilt’ του 2008. Παρά το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε, το νέο άλμπουμ είναι γεμάτο απαλές μελωδίες και μηνύματα αισιοδοξίας. Κάτι που μόνο θετικό μπορεί να είναι, αφενός για τον ίδιο που φαίνεται να το έχει αφήσει πίσω του, όσο και για μας, αφού η δουλειά του δεν θα ήταν τόσο καλή αν άφηνε αυτό το περιστατικό να τον επηρεάσει.
Ο δίσκος είναι υποψήφιος για Καλύτερο Άλμπουμ της Χρονιάς στα φετινά Grammy Awards και δεν μας προκαλεί καθόλου εντύπωση, αφού πάντοτε οι δουλειές του Beck προκαλούν θόρυβο, πόσο μάλλον τώρα, μετά από τόσα χρόνια αποχής.
Έντεκα τραγούδια, λοιπόν, και δύο instrumental κομμάτια συνθέτουν το νέο δίσκο του Beck. Το ένα instrumental είναι η καταπληκτική εισαγωγή ‘Cycle‘ και το άλλο να είναι καταμεσής του δίσκου, στο No.7 με τίτλο ‘Phase’.
Πριν μπούμε στο κυρίως θέμα, ακούστε την εισαγωγή του δίσκου, για να συνοδεύσει τις επόμενες γραμμές:
https://www.youtube.com/watch?v=t_8h84i5VQk
Ακολουθεί το ‘Morning’, που ξεκινά με ακουστική κιθάρα και συνεχίζει με τα πλήκτρα να προστίθενται διακριτικά. Ένα ήρεμο τραγούδι, ενδεικτικό του τι ακολουθεί στη συνέχεια του δίσκου. Συνεχίζουμε με το ‘Heart Is A Drum’, που δένει άψογα με το προηγούμενο τραγούδι.
Προχωράμε γρήγορα-γρήγορα στο επόμενο τραγούδι, το ‘Say Goodbye’, το πρώτο -τολμώ να πω- διαμαντάκι του δίσκου. Ωραίες εναλλαγές, ωραία κοψίματα, φωνή και μουσικά όργανα άψογα δεμένα μεταξύ τους και ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα που με έκανε να το ακούω ξανά και ξανά στο repeat και να σιγοτραγουδώ με την (καλύτερη φυσικά) φωνή μου. Στη συνέχεια έχουμε το ‘Blue Moon’, ένα τραγούδι που ανεβάζει -λίγο- τον τόνο και εντυπωσιάζει με την καταπληκτική του ενορχήστρωση, τους ιδιαίτερους ήχους αλλά και τη διακριτική χορωδία που τραγουδάει πίσω από τον Beck.
‘Unforgiven’ λέγεται το επόμενο τραγούδι και τα λόγια είναι περιττά. Βασικά, γράφουμε κριτική, οπότε προφανώς και δεν είναι, αλλά πιστεύω καταλάβατε πού το πάω. Art rock, εξαιρετικές, ευφυέστατες μελωδίες, ήρεμος ρυθμός και ένα αριστούργημα μπροστά στα μάτια μας και μέσα στα αυτιά μας. Μάλλον το χει το όνομα να είναι τραγουδάρες τα ‘Unforgiven‘ λέω -ορμώμενος από τον αναπόφευκτο συνειρμό με το ομώνυμο τραγούδι των Metallica- και παραθέτω την τραγουδάρα.
Λίγη μελαγχολία για το τέλος του πρώτου μισού με το ‘Wave’ με τα ορχηστρικά στοιχεία να κυριαρχούν αφήνοντας τα συναισθήματα να ξεδιπλωθούν.
I move away from this place
In the form of a disturbance
And enter into the world
Like some tiny distortion
If I surrender
And I don’t fight this wave
No I won’t go under
I’ll only get carried away
Ακολουθεί το ‘Don’t Let It Go’, ένα ακόμη αριστούργημα χαμηλών τόνων και αμέσως μετά το ‘Blackbird Chain’, λίγο πιο ρυθμικό και λίγο πιο… folk. Μετά ακούμε το ‘Phase’, μια σύνθεση του ενός λεπτού η οποία έρχεται τόσο φυσικά μέσα στον δίσκο, που αν δεν δεις ότι τελείωσε το προηγούμενο κομμάτι, μπορεί και να μην το πάρεις χαμπάρι. Πρακτικά είναι μια εισαγωγή του ‘Turn Away’ που ακολουθεί, ένα τραγούδι που θυμίζει κάτι από Simon & Garfunkel, χωρίς, όμως, να τους αντιγράφει/μιμείται.
Προτελευταίο κομμάτι είναι το ‘Country Down’. Ο τίτλος του προδίδει και το είδος του, καθώς είναι μια country μπαλάντα, με τη φυσαρμόνικα να ξεχωρίζει και το άκουσμα να είναι παραπάνω από ευχάριστο. Ο δίσκος κλείνει με το ‘Waking Light’, το δεύτερο single του δίσκου (μετά το ‘Blue Moon’) και ιδανικό επίλογο για τη δουλειά του Beck, αφού είναι αντιπροσωπευτικό του ύφους, του στυλ και του «feeling» που δίνει ο υπόλοιπος δίσκος.
Το ‘Morning Phase’ αποτελεί την καλλιτεχνική αναγέννηση -καλύτερα επιστροφή- ενός ιδιόρρυθμου καλλιτέχνη που έχοντας αντιμετωπίσει αρκετά προβλήματα, επέστρεψε 6 χρόνια μετά την τελευταία του δισκογραφική δουλειά με ένα εξαιρετικό δίσκο. Βέβαια, τόσα χρόνια δεν είχε μείνει άπραγος, αφού σε όλο αυτό το διάστημα έγραψε τραγούδια για ταινίες, έκανε αρκετές συνεργασίες και μαζί με άλλους συναδέλφους του έκανε διάφορες διασκευές.
Αυτό που μου άρεσε στο δίσκο είναι ότι ακούγοντάς τον, κατάφερνε -και καταφέρνει ακόμα- να μου κινεί ξανά το ενδιαφέρον, να με κάνει να ανακαλύπτω νέους ήχους, να με κεντρίζουν διαφορετικά στοιχεία και να μου αναζοπυρώνει την επιθυμία και τη διάθεση να τον ξανακούσω.
