Ακόμα και όταν δεν βρίσκεται φαινομενικά στα καλύτερα της καριέρας του, ένας καλλιτέχνης όπως ο Morrissey έχει σχεδόν πάντα ενδιαφέροντα πράγματα να πει μέσα από τη μουσική και τους στίχους του. Επιστρέφοντας στη δισκογραφία μετά από τρία χρόνια αποχής, ο πάλαι ποτέ frontman των Smiths επιθυμεί διακαώς να αποδείξει πως ακόμα «το έχει». Παλεύοντας με αρκετά προβλήματα υγείας αλλά και προσπαθώντας να τιθασεύσει την ιδιορρυθμία του, μας φέρνει το ‘Low In High School’. Τα χρόνια όμως έχουν περάσει και όλοι και περισσότεροι φίλοι και πιστοί του θαυμαστές, ψιθυρίζουν δειλά πως ίσως ο Morrissey δεν είναι αυτός που ήταν. Καταφέρνει άραγε ο ιδιόρρυθμος τραγουδιστής και συνθέτης να κάνει αυτούς τους ψιθύρους να σιγήσουν με τη νέα του δουλειά;
Με τα τρία «early release» τραγούδια να είναι αρκετά αντιφατικά και διαφορετικά μεταξύ τους, κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς να περιμένει από αυτόν τον δίσκο. Όμως τελικά το ‘Low In High School’ είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενε κανείς από το Moz. Μια σκληρή κριτική στη σύγχρονη κοινωνία και τα προβλήματα του κόσμου μας, που ξεκινούν από το να ταλανίζουν την προσωπική μας καθημερινότητα και καταλήγουν να αποτελούν μάστιγες για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Τίποτα δεν ξεφεύγει από την κριτική ματιά του Βρετανού, η οποία όμως εκτός από ανελέητη, συνδυάζεται με την απίστευτη ευαισθησία του. Και αυτό είναι ένα πάντρεμα που μόνο ο Morrissey μπορεί να εκφράσει τόσο αρμονικά στο χαρτί και στις νότες.
Έτσι λοιπόν πέραν του ιδιαίτερα ραδιοφωνικού -αλλά και πάλι γεμάτου νόημα- ‘Spent The Day In Bed’, ο δίσκος είναι γεμάτος με statements που ξεκινούν από την κολασμένη καθημερινότητα του δυτικού κόσμου και καταλήγουν στην ανάγκη για ειρήνη στη Μέση Ανατολή, τη μάχη που μαίνεται γύρω από τον έλεγχο των πετρελαίων αλλά και τον ρόλο που διαδραματίζει το κράτος του Ισραήλ στην όλη υπόθεση. Το τελευταίο τραγούδι μάλιστα του δίσκου, λέγεται απλώς ‘Israel’ και είναι προφανώς αφιερωμένο στη μυστήρια για εμάς αυτή χώρα.
Μουσικά ο δίσκος είναι κατά βάση ένα ντύσιμο της καυστικής ποίησης του Morrissey, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως ως προς αυτό το σκέλος είναι πρόχειρος, κακοφτιαγμένος ή δεν έχει τίποτα νέο να πει. Υπάρχουν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες μουσικές στιγμές, που αγγίζουν τα όρια του πειραματισμού, ιδιαίτερα στα κομμάτια ‘The Girl From Tel-Avil Who Wouldn’t Kneel’ (μίλησε κανείς για Ισραήλ;) και ‘When You Open Your Legs’.
Σε άλλα πάλι σημεία του άλμπουμ, ο Moz δεν θα διστάσει να βαρύνει τον συνήθη μαλακό ήχο του για να δώσει έμφαση στα λεγόμενά του. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του φινάλε του ‘Jacky Is Only Happy When She’s Up On The Stage’, όπου αν παραδοθεί κανείς στη μελωδία θα νιώσει πως ταξιδεύει στις οργουελικές πλευρές της σκοτεινής μεριάς του εγκεφάλου του Βρετανού. Παρόμοια συναισθήματα έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει και το ‘Who Will Protect Us From The Police’ που βρίσκεται μια ανάσα πριν το φινάλε του δίσκου.
Δεν είναι εύκολο να κρίνεις συνολικά μια δουλειά του Morrissey. Με το ‘Low In High School’ να ακολουθεί αυτή τη νόρμα και να μην διστάζει να περάσει απότομα από μια έκκληση για παγκόσμια ειρήνη, σε ένα σχόλιο για το στοματικό σεξ. Αυτός ήταν πάντα ο Moz και είναι τιμή του που παραμένει πιστός σε αυτό, χωρίς να κουράζει με τα χρόνια ή να παραδίδεται στο κυνήγι του εύκολου.
Ο δίσκος αυτός λοιπόν και θα ενοχλήσει κάποιους και θα διχάσει το κοινό και θα σταματήσει να παίζει στα πρώτα δέκα λεπτά από κάποιους που μπορεί να ενοχλούνται εύκολα. Από την άλλη μεριά όμως, αυτά δεν συμβαίνουν συνήθως στα άλμπουμ του Morrissey; Και στην τελική αν ο πρώην τραγουδιστής των Smiths, μας προβάλλει ένα άσχημο είδωλο, πόσοι μπορούμε να δεχτούμε πως αυτό το είδωλο που κοιτάζουμε ίσως είναι ο εαυτός μας στον καθρέφτη; Τα παραπάνω ερωτήματα είναι τροφή για σκέψη και είναι μόνο δύο από τα αμέτρητα που θα σας δημιουργήσει το ‘Low In High School’, εάν και εφόσον βέβαια αποφασίσετε να ασχοληθείτε σοβαρά μαζί του. Οι υπόλοιποι μπορούν να διασκεδάσουν με την φαινομενική ευκολία του ‘Spend The Day In Bed’ και να συνεχίσουν τη ζωή τους ακούγοντας κάτι πιο εύπεπτο.
Ακούστε ολόκληρο τον δίσκο εδώ:
