Mötley Crüe -The Dirt (2019) / Κριτική ταινίας

Η ταινία των Mötley Crüe

Δεκαετία του ’80.

Η χειρότερη δεκαετία στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Κυριλέδες, πλήκτρα. Ηλίθια κουρέματα, βίντεο γυμναστικής. Ήταν όλα μ@λ@κίες.

Τι κάνεις αν γεννήθηκες σε λάθος εποχή; Την κάνεις δική σου!

Αυτό κάναμε στην Sunset Strip…

Δεν ήμασταν συγκρότημα. Ήμασταν συμμορία.

Μια συμμορία πανηλίθιων!

Κάπως έτσι, ο Nikki Sixx ξεκινάει την αφήγηση και μεταφερόμαστε απευθείας σε ένα διαμέρισμα που οι Mötley Crüe απλώς έκαναν τα… δικά τους.

Το σκηνικό; Glam. Μια τρελή παρέα από νεαρούς που προέρχονταν από διαλυμένα σπίτια και ζει τα πάντα στην υπερβολή: Ναρκωτικά, αλκοόλ, γυναίκες σαν αντικείμενα εκμετάλλευσης, λίγα στενά πιο πέρα από τα θρυλικά Whisky Go Go, Rainbow και Troubadour. Δερμάτινα, κολάν και ξασμένα μαλλιά.

Καλώς ήλθατε στην πιο πόζερ δεκαετία…

H ιστορία ξεκινάει από την αρχή, στα τζαμαρίσματα για την εύρεση κιθαρίστα, όπου ο Mick Mars παίρνει τη δουλειά και εμφανίζεται ως ο γεροπαράξενος ενός group που δεν πάτησε ποτέ φρένο.

Η σύλληψη του ονόματος, οι πρώτες συναυλίες, το ξύλο επί σκηνής όταν ακόμα ήταν μια άσημη μπάντα, μέχρι να βρεθεί ο κλασικός σωτήρας μιας μεγάλης δισκογραφικής και να μετατρέψει αυτό που έβλεπε με τα μάτια του σε μια μηχανή παραγωγής δολαρίων.

Και οι τέσσερις εμφανίζονται σαν καρικατούρες μιας και -προφανώς- δεν μιλάμε για καλά παιδιά… Η μεταφορά από το βιβλίο στην μεγάλη οθόνη δεν είναι ποτέ εύκολη, οπότε κάποια χρονικά άλματα η ταινία ήταν λογικό και αναμενόμενο να τα έχει.

Βασικά περιστατικά που σημάδεψαν το συγκρότημα γυαλίστηκαν είτε αγνοήθηκαν, ενώ από τα μικρά κλαμπάκια του Hollywood τους βλέπουμε κατευθείαν στην περιοδεία που έκαναν ανοίγοντας τον Ozzy Osbourne.

Κάπου εκεί το πράγμα μπερδεύεται, αφού οι ετοιμασίες για δίσκους όπως το ‘Girls, Girls, Girls’ «κόβονται» προκαλώντας μια κάποια χρονική σύγχυση στον θεατή.

Η πολύκροτη υπόθεση με την Pamela Anderson και τον Tommy Lee που συζητήθηκε περισσότερο και από το αμιγές μουσικό κομμάτι τους τη δεκαετία του ’90, δεν αναφέρεται καν.

Σε αρκετά σημεία επαναφέρεσαι στην πραγματικότητα, βλέποντας με τα μάτια σου το τίμημα της χρυσόσκονης και της φήμης.

Το γέλιο κόβεται: O Nikki Sixx εμφανίζεται σε πολλές σκηνές αγκαλιά με την ηρωίνη, σε αρκετά σημεία τα ναρκωτικά δίνουν και παίρνουν με αποκορύφωμα τον ίδιο να πηγαίνει «λιώμα» στον γάμο του Tommy Lee.

Οι γυναίκες γίνονται αντικείμενο ηδονής για την μπάντα (μέχρι και θύματα σωματικής βίας στην σκηνή του Lee με την κοπέλα του μέσα στο tour bus) και ο πιο λογικός και φρόνιμος, ας το πούμε έτσι, φαίνεται να είναι ο Mick Mars.

Σε κάποια φάση εμφανίζεται και ο David Lee Roth ενώ οι πιο παρατηρητικοί θα δουν τον Slash να κάνει μια είσοδο λίγων δευτερολέπτων.

Σε μία άλλη σκηνή, η μητέρα του Tommy Lee γνωρίζει την κοπέλα του και αναρωτιέται στα Ελληνικά: «Πώς το λένε…; Groupie!», θυμίζοντάς μας την, κατά το ήμισυ, ελληνική καταγωγή του ντράμερ των Mötley Crüe.

Ένα από τα highlights του ‘The Dirt’, που αποτυπώνει τον έξαλλο τρόπο ζωής και την αμετροέπεια των rockstars της εποχής είναι και η σκηνή με τον Ozzy, που σκάει μύτη στην πισίνα του ξενοδοχείου, σνιφάρει… μυρμήγκια και αφήνει σύξυλους τους Mötley Crüe με αυτό που ακολουθεί…

Όπως έχει παραδεχθεί στην πραγματικότητα ο Sixx, νόμιζαν πως μπορούσαν να τα βάλουν με τον Ozzy, αλλά ο τύπος ήταν εκτός συναγωνισμού.

Cult πινελιές με μεγάλη δόση αλήθειας (έχει αναφέρει πάμπολλα και ο Slash στο βιβλίο του), οι σκηνές που κάνουν λίμπα τα ξενοδοχεία με ένα μπουκάλι Jack ανά χείρας και έναν manager σε απόγνωση να μονολογεί ότι παρά το γεγονός ότι είχε υπό την καθοδήγησή του «δύσκολες» μπάντες, αυτοί εδώ είναι το κάτι άλλο.

Τι θα ήταν όμως η hair metal δίχως υπερβολές;

O ράπερ Machine Gun Kelly που υποδύεται τον Tommy Lee αξιοπρεπέστατα, όπως και οι Iwan Rheon (στον ρόλο του Mick Mars), Douglas Booth (στον ρόλο του Nikki Sixx). Ο ξεκάθαρα πιο αδύναμος υποκριτικά ήταν, κατά τη γνώμη μου, ο Daniel Webber στο ρόλο του Vince Neil.

Από άποψη κινησιολογίας και εμφάνισης ήταν αρκετά κοντά, αλλά η ερμηνεία του καθ’ όλη τη διάρκεια έδινε την αίσθηση ότι υστερούσε.

Πάρα πολύ ευχάριστο τρικ οι στιγμές που οι πρωταγωνιστές απευθύνονται στον θεατή, κάνοντας την αφήγηση πιο άμεση.

Ο σκηνοθέτης μας δίνει τις δυο πιο τραγικές σκηνές της ταινίας, που αγγίζουν τον δέκτη:

Το τροχαίο που κόστισε την ζωή στον ντράμερ των Hanoi Rocks, Nicholas Dingley, και τον θάνατο της κορούλας του Vince Neil από όγκο στο στομάχι, γεγονότα που τον κλόνισαν ψυχολογικά σε διαφορετικές περιόδους.

Η ταινία σβήνει σιγά σιγά μετά τη συνάντηση των τεσσάρων σε ένα bar και την απόφαση να βγουν μαζί ξανά στον δρόμο.

Τι έχει να δώσει το ‘The Dirt’ το 2019; Αν ψάχνει κανείς μια ορθή χρονική αλληλουχία στα γεγονότα, δυνατές ερμηνείες, υποκριτικές ικανότητες και σκηνοθεσία, σίγουρα δεν θα τα βρει.

Δεν έχουμε να κάνουμε με μια ταινία βαθύτερων νοημάτων που διεκδικεί δάφνες ποιότητας και φυσικά ΔΕΝ είναι αυτό το ζητούμενο.

Είναι μια ταινία απολαυστική, αν την τοποθετήσεις στη σωστή της διάσταση και προσαρμόσεις τις απαιτήσεις σου. Βλέποντάς την περνάς καλά, η 1 ώρα και 47 λεπτά φεύγουν νεράκι και αξίζει τον κόπο.

Αυτό είναι που μετράει!

The Dirt (2019) / Trailer:

Mötley Crüe – The Dirt (2019) / Αφίσα: