Motörhead: Η τελευταία φορά στην Ελλάδα

Όσοι πιστοί...

Βασίλης Τσάκαλος
13/06/2023

We are Motörhead! And we play rock ‘n’ roll!

Με τις λέξεις αυτές ξεκινούσε ο τεράστιος Lemmy κάθε συναυλία των Motörhead και έτσι ξεκίνησε και αυτή στον Λυκαβηττό, στις 13 Ιουνίου 2007. Η τελευταία φορά στην Ελλάδα. Και ας μην το ήξερε ο κόσμος τότε. Δύο συναυλίες εκείνο το καλοκαίρι (την προηγούμενη μέρα ήταν Θεσσαλονίκη, στο Principal Club Theatre), τακτικές οι εμφανίσεις, γιατί να μην ξανάρθουν;

Ίσως για αυτά, μαζί και με τα 40 ευρώ του εισιτηρίου και τις εναλλακτικές επιλογές (είχε και Metallica το Rockwave), η τελευταία συναυλία της τριάδας στη χώρα μας δεν είχε και τη μεγαλύτερη προσέλευση. Ο τόπος διεξαγωγής μάλιστα μεταφέρθηκε από το Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας στο Ελληνικό, όπου είχε προγραμματιστεί αρχικά, στο θέατρο του λόφου, μάλλον γιατί ο πρώτος χώρος δε δικαιολογούνταν από τους αριθμούς που τελικά συμμετείχαν.

Μπορεί να έφταιγαν και ανησυχίες περί απόδοσης. Ο Lemmy ήδη δεν ήταν στα καλύτερά του. Τι θα έδινε; Κατά πόσο θα έβγαιναν τα σπασμένα για την ξεφτίλα του Athens Open Air το 2004, που είχε καταστραφεί από την άθλια διοργάνωση, τη σκόνη της παραλίας, τη μικροσκοπική σκηνή, τον απαίσιο ήχο;

Εν πάση περιπτώσει, το σκηνικό στο θέατρο του Λυκαβηττού δεν ήταν η λαοθάλασσα που προλογίζει συνήθως τέτοιες ιστορίες. Όσοι πιστοί. Μεγαλύτερο θέμα συζήτησης η ανάβαση από το στρίμωγμα. Αλλά…

“We are Motörhead! And we play rock ‘n’ roll!”

Ε, ναι. Ήταν οι Motörhead.

Η αειθαλής φιγούρα με το μπάσο στο χέρι παίρνει υπερήφανα θέση πίσω από το μικρόφωνο και ο ‘Snaggletooth’ δίνει το σήμα. Ο Phil Campbell αρχίζει τη δουλειά στην εξάχορδη, ο Mikkey Dee πιάνει τον παλμό και το ρυθμό που μόνο αυτό το συγκρότημα μπορεί να βγάλει. Και τα πράγματα παίρνουν την πρέπουσα πορεία.

‘Stay Clean’, ‘Metropolis’, ‘Over the Top’, ‘Sacrifice’, ‘Killed by Death’, ‘Iron Fist’… Τυπικά για το ‘Kiss of Death’ η περιοδεία, εξού και ‘Be My Baby’, ‘One Night Stand’ και ‘Sword of Glory’, μπήκε στην όλη υπόθεση και μια διασκευή στο ‘Rosalie’ του Bob Seger (προς τιμήν πάντως της διασκευής των Thin Lizzy και του συναδέλφου σε μπάσο και μικρόφωνο Phil Lynott), σόλαρε στα ντραμς και ο Dee.

Ο Lemmy μπορεί να έδειχνε κάπως κουρασμένος, αλλά όσο ο Lemmy μπορεί να σταθεί θα φλέγεται επί σκηνής και αυτό έκανε. Άξιοι συμπαραστάτες οι Campbell και Dee πίσω του, άξιοι συμπαραστάτες οι θεατές μπροστά του, γιατί παίζουν οι Motörhead και αυτό σημαίνει ταχύτητα, σημαίνει χτύπημα, σημαίνει χαμός μέχρι τελικής πτώσεως.

Τα σετ δεν ήταν μεγάλα εκείνη την περίοδο του συγκροτήματος και το encore έφτασε μάλλον γρηγορότερα από ότι θα ήθελε η πλειοψηφία των παρευρισκομένων. Ακόμα και έτσι όμως χώρος για ευχάριστες εκπλήξεις είχε μείνει με την ακουστική εκτέλεση του ‘Whorehouse Blues’. Και είχε μείνει φυσικά χώρος για τα αναμενόμενα, γιατί μετά, ως είθισται, ακολούθησαν ‘Ace of Spades’ και ‘Overkill’ και εδώ την περιγραφή την αφήνω στη φαντασία σας.

Don’t forget us. We are Motörhead. And we play rock ‘n’ fucking roll!

Δεν τους ξέχασε κανείς, και ας μην ξαναήρθαν. Πόσοι να φαντάζονταν τότε ότι είχαν αδράξει την τελευταία ευκαιρία; Πόσοι να μετάνιωσαν που δεν αποφάσισαν να πάνε;

Ένα είναι βέβαιο. Όσοι βρέθηκαν, ανταμείφθηκαν. Και στην πορεία αποδείχθηκε ότι δε θα μπορούσαν να έχουν κάνει σωστότερη επιλογή.