Το να γράψεις ένα αφιέρωμα στον David Gilmour, είναι τόσο δύσκολο όσο το να καταλάβεις τι διάολο συμβαίνει μέσα σου όταν τον ακούς να τραγουδά και να παίζει κιθάρα.
Γιατί το να αποσυνθέσεις τον Gilmour, να τον αποκωδικοποιήσεις και να τον βάλεις σε καλούπια πλήρως αντιληπτά και ενσυναίσθητα, είναι κομματάκι ζόρικο.
Και, στην πραγματικότητα, ίσως κάτι τέτοιο να μην είναι και το ζητούμενο, ίσως το feeling να είναι πιο καθηλωτικό όταν δεν μπορείς να το ορίσεις απόλυτα.
Κιθαρίστας, τραγουδιστής, συνθέτης, παραγωγός και πολυοργανοπαίχτης, ο David Gilmour γεννιόταν στις 6 Μαρτίου του 1946, κάπου στο Cambridge της μουσικομάνας Αγγλίας.
Για να ξεμπερδεύουμε από τώρα με τα κλισέ, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο πιτσιρικάς που πωρώθηκε με τη μουσική από τα 8 του χρόνια, όταν και αγόρασε το πρώτο του single (Bill Haley – ‘Rock Around the Clock’), και έναν χρόνο μετά δανείστηκε και δεν επέστρεψε ποτέ στον γείτονά του την κιθάρα του, θα γινόταν ένας απ’ τους πιο αναγνωρίσιμους μουσικούς που γέννησε ο κόσμος μας.
Ήταν πρακτικά ο αντικαταστάτης του μεγάλου αλλά τόσο δύσκολου Syd Barrett, και η συνεισφορά του στην κληρονομιά των Pink Floyd γίνεται αντιληπτή από τα πρώτα βήματά του μαζί τους και την αλλαγή μουσικής κατεύθυνσης που υιοθέτησαν σιγά-σιγά.
Με ήχο αναγνωρίσιμο από την πρώτη πενιά και τη βαθιά, αισθαντική του φωνή, ήταν η μεγαλύτερη πηγή «συναισθήματος» στη δισκογραφία της θρυλικής μπάντας και αυτό είναι οφθαλμοφανές αν λάβει κανείς υπόψη του πόσο υστερεί το ‘Final Cut’ (που ανήκει εξ ολοκλήρου, συνθετικά και στιχουργικά, στον Waters) σε σχέση με άλλα albums της μπάντας από άποψη «χρώματος».
Αυτό το γνώριζε και ο Gilmour, με τον ίδιο να δηλώνει για τον διάδοχό του, ‘A Momentary Lapse of Reason’ (ο Waters είχε φύγει από την μπάντα):
Τα ‘The Dark Side Of The Moon’ και ‘Wish You Were Here’ ήταν τόσο επιτυχημένα όχι μόνο εξαιτίας της συμβολής του Roger Waters, αλλά κι επειδή υπήρχε μια ισορροπία μεταξύ στίχων και μουσικής σε σχέση με τα τελευταία albums.
Τώρα, στο ‘A Momentary Lapse of Reason’ προσπαθώ να επαναφέρω αυτήν την ισορροπία.
Οι ηγετικές τάσεις του Roger Waters είχαν δημιουργήσει πολλά δεινά στους Floyd, αλλά μετά την αποχώρησή του συνέχισαν, με τον David Gilmour πλέον στο τιμόνι και την επαναφορά του Richard Wright στην μπάντα, αφού κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων για το ‘The Wall’ ο Roger Waters τον είχε απολύσει.
Οι σχέσεις Waters-Gilmour ήταν τεταμένες από το ‘Animals’ και, κάπως έτσι, μετά τη διάσπασή τους, είναι και οι δύο καταδικασμένοι στο δίπολο «Waters ή Gilmour».
Ένα δίπολο, όμως, που, πέρα από ώρες επί ωρών συζήτησης, δεν έχει τίποτα να προσφέρει, ή, για την ακρίβεια, είναι παντελώς ανούσιο.
Οι Floyd δεν θα ήταν αυτό που είναι χωρίς έναν απ’ τους δυο τους, ούτε και κανένας απ’ τους δυο τους θα ήταν αυτό που είναι χωρίς τον άλλον. Είναι καταδικασμένοι να είναι «στα μαχαίρια», αλλά και να χρωστάει ο ένας στον άλλον τα μέγιστα.
Απλώς, έχει το χάρισμα…
Ναι, η συνθετική δεινότητα του Waters είναι αδιαμφισβήτητη, πόσο μάλλον η στιχουργική στην οποία είναι πραγματικά άπιαστος, σε αντίθεση με τον Gilmour που, όπως έχει ο ίδιος πει, δεν το έχει και πολύ στο να εκφράζει τις σκέψεις του με στίχους.
Ποιος άλλος, όμως, θα μπορούσε να ντύσει ένα κομμάτι πιο καλά από τον David Gilmour;
Ποιος άλλος θα μπορούσε να παίξει κιθάρα με τέτοιον τρόπο που να αγγίζει κάθε κύτταρο αυτού που τον ακούει χωρίς, μάλιστα, να είναι καν ένας ιδιαίτερα… «βιρτουόζος» (σε πολλά εισαγωγικά για να καταλαβαινόμαστε) παίκτης;
Για μένα, ο καλύτερος τρόπος έκφρασης είναι το να παίζω κιθάρα και να τραγουδώ.
Γιατί ο David Gilmour δεν «παίζει παπάδες» που λέμε, αλλά δεν χρειάζεται να είσαι και τόσο γρήγορος για να εντυπωσιάσεις…
Τα δάχτυλά μου παίζουν έναν ξεχωριστό ήχο… Δεν είναι πολύ γρήγορα, αλλά νομίζω ο ήχος είναι αναγνωρίσιμος…
Ο τρόπος που παίζω τις μελωδίες, έχει σχέση με τον Hank Marvin και τους The Shadows.
Ούτε και τραγουδάει πολύ ψηλές ή πολύ χαμηλές νότες… Απλώς, έχει το χάρισμα.
Η φωνή του, το χάιδεμα στις χορδές της 6χορδης θεάς, η γενικότερη παρουσία του στον χώρο, οι σχεδόν ηδονικές εκφράσεις που παίρνει όταν παίζει…
Είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ Jimi Hendrix και Van Halen.
… είχε γραφτεί κάποτε για τον David Gilmour.
Πάντοτε σοβαρός και μετρημένος, δεν απασχόλησε ποτέ τον Τύπο και τον κόσμο με βαρύγδουπες δηλώσεις ή ταραχώδη προσωπική ζωή.
Ήταν σταθερά ο πυλώνας των Pink Floyd αλλά και ένας αξιόλογος σόλο καλλιτέχνης, με 4 δίσκους στο ενεργητικό του, στους οποίους κατευθύνθηκε, μουσικά, σε λίγο διαφορετικά μουσικά μονοπάτια σε σχέση με αυτά των Floyd.
Πάντοτε λίγο απομακρυσμένος απ’ τα φώτα της δημοσιότητας και απασχολημένος μόνο από την τέχνη του, μια τέχνη που φαίνεται να κάνει περισσότερο για την προσωπική του ευχαρίστηση παρά για την υστεροφημία του, μιας και οι ζωντανές του εμφανίσεις, ειδικά τα τελευταία χρόνια, είναι εξαιρετικά περιορισμένες.
Ο David Gilmour ήταν, είναι και θα είναι ένας καλλιτέχνης που, με την απλότητά του, δίδαξε πώς γίνεται να χαρίζεις σε ένα κομμάτι το συναίσθημα και την ατμόσφαιρα που χρειάζεται, ακόμα κι αν αυτό μιλάει όχι για αγάπη ή έρωτα, αλλά για άλλα, χειροπιαστά, καθημερινά προβλήματα και καταστάσεις, όπως αυτές που πραγματεύτηκαν οι Floyd στη δισκογραφία τους.
Όταν παίζει ήρεμα σε συνεπαίρνει, όταν παίζει σκληρά είναι έτοιμος να ξεκινήσει εξέγερση.
Τα 10 σκληρότερα κομμάτια των Pink Floyd
Εκτός από κιθάρα, ο Gilmour παίζει μπάσο (και σε πολλά κομμάτια των Floyd), είχε συνδράμει στους δύο σόλο δίσκους του Syd Barrett, εκτός από το πόστο του παραγωγού, και παίζοντας μπάσο, ακουστική κιθάρα και ντραμς σε ορισμένα κομμάτια, ενώ παίζει επίσης μαντολίνο, φυσαρμόνικα αλλά και steel guitar, την οποία επιστρατεύει και σε μερικά live, έτσι, γιατί απλά του αρέσει να μας μαγεύει.
Τέλος, ο David Gilmour έχει να επιδείξει και πλούσιο φιλανθρωπικό έργο.
Κατά την πάροδο των χρόνων, έχει προσφέρει για λογαριασμό πολλών φιλανθρωπικών οργανώσεων, ενώ, το 2005, έπειτα από το reunion show των Pink Floyd στο φιλανθρωπικού χαρακτήρα Live 8, χάρισε για τον ίδιο σκοπό και το μερίδιο που του αναλογούσε έπειτα από τις αυξημένες πωλήσεις του ‘Echoes: The Best of Pink Floyd‘ που ήταν συνέπεια του live, προτρέποντας, μάλιστα, και τους άλλους καλλιτέχνες που συμμετείχαν να κάνουν το ίδιο.
Όπως έγραψα και στην αρχή, είναι πολύ δύσκολο να βάλεις αυτό που εκπέμπει ο David Gilmour σε καλούπια και να βρεις το μυστικό της επιτυχίας του.
Ίσως είναι απλά το ταλέντο του, ίσως είναι το γενικότερο attitude που είχε και διατηρεί ακόμα, ίσως είναι τα ανάμεικτα συναισθήματα χαρμολύπης και νοσταλγίας που σου δημιουργεί όταν τον ακούς, ίσως και να μην είναι τίποτα απ’ αυτά…
Όπως δύσκολο είναι και να καταλάβεις τι τον κάνει τόσο ξεχωριστό. Ασφαλώς είναι πρωτίστως κιθαρίστας, αλλά ποιος μπορεί να μην παρασυρθεί μαζί του όταν τραγουδάει κιόλας;
Για πολλούς από εμάς, o David Gilmour είναι αυτός που μας έκανε να αγαπήσουμε λίγο ακόμα την 6χορδη θεά που συνοδεύει μαγικά με τη ζεστή φωνή του…
Γι’ αυτό, λοιπόν, για το τέλος αυτού του άρθρου, επιλέξαμε το παρακάτω live video, όπου δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, αλλά παίζει και ένα απ’ τα καλύτερα σόλο που γράφτηκαν ποτέ, προσθέτοντας και τις δικές του αυτοσχεδιαστικές πινελιές.
Χρόνια πολλά David Gilmour!
David Gilmour για επανένωση Pink Floyd: «Ποτέ μην λες ποτέ!»
