Ο Joe Satriani μίλησε στο κανάλι Bucketlist στο YouTube για το μέλλον της μουσικής το οποίο φαινομενικά απειλείται από τον διαφορετικό τρόπο που τώρα πια ο κόσμος όχι μόνο ακούει αλλά και δημιουργεί μουσική. Βρίσκεται λοιπόν σε κίνδυνο ένα όργανο σαν την κιθάρα μέσα σε αυτό το νέο, ψηφιακό περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί;
Υπάρχουν δυο πράγματα που συμβαίνουν τα οποία μοιάζουν αντίθετα αλλά δεν είναι, βρίσκονται πλάι-πλάι. Το ένα, φυσικά, είναι το γεγονός ότι η διάσημη μουσική θα αλλάζει πάντοτε είδος, έτσι γινόταν πάντα. Αν πας έναν αιώνα πίσω, είναι εξίσου παρανοϊκό, στον κόσμο αρέσουν οι πιανίστες, μετά δεν τους αρέσουν, θέλουν τρομπετίστες, μετά δεν θέλουν, έπειτα γουστάρουν τραγουδιστές και λίγο αργότερα όχι. Οπότε η ροκ μουσική βρίσκεται εδώ επειδή έχει αντικαταστήσει κάτι άλλο.
Νομίζω πως ένα από τα πράγματα που εμφανίστηκαν και έμοιαζαν με κακό οιωνό αλλά εν τέλει είχαν κι αυτή τη θετική πλευρά, ήταν το Ίντερνετ. Ακόμα δεν έχουμε ξεψαχνίσει την σκοτεινή πλευρά του, το οποίο είναι να βρεθεί ένας τρόπος για να αμείβονται οι καλλιτέχνες. Μέχρι και σήμερα κερδίζουμε ελάχιστα χρήματα όποτε γίνεται streamed η μουσική μας, κάτι που σκοτώνει την οικονομία των μουσικών.
Αλλά από την άλλη, έχει δώσει σε κάθε μουσικό μία δημοκρατική ευκαιρία για να αποκτήσει ένα άμεσο, παγκόσμιο κοινό. Δηλαδή εννοώ… κατευθείαν! Αν κυκλοφορήσω το ‘What Happens Next’ τα μεσάνυχτα της Δευτέρας, μέχρι τις 12:01 θα είναι διαθέσιμο παντού για να το ακούσει όποιος έχει πρόσβαση σε υπολογιστή ή κινητό. Αυτό είναι θαυμάσιο για έναν μουσικό, η ικανότητα να εξαπλώνει την τέχνη του τόσο άμεσα και καθολικά. Αυτό έχει βοηθήσει πολύ τις περιοδείες μου και έχει αυξήσει το κοινό μου.
Σκέψου το έτσι: ξέρουμε πολλά σχήματα που είχαν κάποια πετυχημένα τραγούδια και μετά έσβησε η καριέρα τους. Είναι ένα περίεργο πράγμα που συμβαίνει στον κόσμο τους ραδιοφώνου και της τηλεόρασης.
Το Ίντερνετ όμως μπορεί να δημιουργήσει παντοτινούς θαυμαστές που δεν νοιάζονται για hits, ενδιαφέρονται πραγματικά για τη μουσική σου σε ένα πιο ρεαλιστικό επίπεδο. Και ξέρουν πού βρίσκεσαι και γνωρίζουν πως αναπόφευκτα θα έρθεις εκεί όπου βρίσκονται αυτοί.
Και για μένα είναι μία πιο φυσική οπτική για έναν μουσική, να πιστεύω δηλαδή πως για τα επόμενα δυο χρόνια, μπορώ να παίξω γύρω στον κόσμο. Θα πάω στο Μόντρεαλ, στο Ντουμπάι, στο Παρίσι, στο Τέξας. Και μετά θα δουλέψω σε ένα νέο άλμπουμ και όταν το κυκλοφορήσω, όλοι όσοι ζουν σε αυτές τις πόλεις θα έχουν την ευκαιρία να το ακούσουν. Και αυτό, για μένα, είναι τόσο επαναστατικό για έναν μουσικό.
