Search
Close this search box.
Ο πιο σπουδαίος τζαζ δίσκος που δεν έχετε ακούσει ποτέ!

Ο πιο σπουδαίος τζαζ δίσκος που δεν έχετε ακούσει ποτέ!

Η ιστορία του 'The Jazz Scene', ενός «στοιχειωμένου» δίσκου, που χάθηκε μέσα στα χρόνια.

Βρισκόμαστε στον Απρίλιο του 1949 και η Mercury Records ανακοινώνει την κυκλοφορία ενός άλμπουμ που θα μπορούσε να αλλάξει μια για πάντα τα δεδομένα στο χώρο της τζαζ. Αποτελείτο από 6 δισκάκια 18 ιντσών και 18 στροφών και συνοδευόταν από 12×12 ιντσών φωτογραφίες, μερικών από των μεγαλύτερων αστέρων της τζαζ εκείνης της εποχής, τραβηγμένες από το φωτογράφο του περιοδικού Life, Gjon Milli.

Η ανακοίνωση επίσης, προσέθετε πως όλα τα παραπάνω πήραν στον παραγωγό Norman Granz περισσότερο από τρία χρόνια να συγκεντρωθούν, σε μια φάση της καριέρας του που τέσταρε τις αντοχές του στα σχετικά άγνωστα ακόμα για αυτόν νερά της παραγωγής. Ο Granz πίστευε τόσο στο εγχείρημα αυτό που ανακοίνωσε πως θα εκδώσει τα παραπάνω μέσω της προσωπικής του δισκογραφικής, Clef, πάντα υπό τη σκέπη της Mercury. Πριν συνεχίσουμε, ας δούμε τι περιλάμβανε μουσικά αυτός ο δίσκος:

The Duke Ellington Sides: Περιλάμβανε τα κομμάτια ‘Sono’ και ‘Frustration’ – Με τον ίδιο τον Duke Ellington μαέστρο και τους Harry Carney (βαρύτονο σαξόφωνο), Billy Strayhorn (πιάνο), Fred Guy (κιθάρα), Oscar Pettiford (μπάσο) Sonny Greer (ντραμς) – Ηχογραφημένο το 1949

The Lester Young Side: Με το ‘I Want To Be Happy’ με τους -διαβάστε καθιστοί- Lester Young (σαξόφωνο), Nat King Cole (πιάνο), Buddy Rich (ντραμς) – Ηχογραφημένο το Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1946

The Coleman Hawkins Side: Με το κομμάτι ‘Picasso’ και τον Coleman Hawkins στο σαξόφωνο – Ηχογραφημένο το 1948

The Ralph Burns Side: Με το ‘Introspection’ ενορχηστρωμένο από τον ίδιο και τους Sonny Berman (τρομπέτα), Bill Harris και Lucky Thompson (σαξόφωνα) και τη συνοδεία μεγάλης ορχήστρας – Του 1946

The George Handy Side: Με το ‘The Bloos’ σε ενορχήστρωση του ίδιου και τους Sonny Berman (τρομπέτα), Bill Harris και Lucky Thompson πάλι στα σαξόφωνα και μια πλήρη ορχήστρα – Ηχογραφημένο τον Νοέμβριο του 1947

The Charlie Parker Side: Από τις δουλειές του Parker επιλέχθηκε το ‘The Bird’ με τον ίδιο στο άλτο σαξόφωνο και τους Hank Jones (πιάνο), Ray Brown (μπάσο), Shelly Manne (ντραμς) –  Ηχογραφημένο στις 10 Φεβρουαρίου 1949

The Willie Smith Side: Με το ‘Sophisticated Lady‘, τον ίδιο στο άλτο σαξόφωνο και τους Dodo Marmarosa στο πιάνο, Barney Kessel στην κιθάρα, Red Callender στο μπάσο και τον Jo Jones στα ντραμς – Νοέμβριος 1947

The Machito Side: Με το κομμάτι ‘Tanga’ ηχογραφημένο και υπό τη διεύθυνση του ίδιου του Machito και της ορχήστρας του, αλλά και τον Flip Philips στο σαξόφωνο – Ιανουάριος 1949

The Bud Powell Side: Με το ‘Cherokee’ και τον ίδιο στο πιάνο, τον Rey Brown στο μπάσο και τον Max Roach στα ντραμς – Ηχογραφημένο τον Φεβρουάριο του 1949

The Jazz scene cover
Το αυθεντικό εξώφυλλο του δίσκου, ταλαιπωρημένο από το πέρασμα του χρόνου.

Όπως καταλαβαίνει κανείς, αυτό ήταν ένα από τα πιο σημαντικά άλμπουμ της εποχής των 78 στροφών και έθεσε τα στάνταρ της μουσικής βιομηχανίας τα επόμενα χρόνια. Στάνταρ που στη συνέχεια ακολουθήθηκαν τυφλά, είτε επρόκειτο για LP, είτε για συλλογές και κασετίνες και συνεχίζουν να υπάρχουν μέχρι και σήμερα, ακόμα κι αν μιλάμε για βινύλια ή CD. Τι πήγε λοιπόν στραβά και αυτός ο δίσκος χάθηκε μέσα στο χρόνο;

Αρχικά, τόσο ο Granz όσο και η Mercury συμφώνησαν στο να κυκλοφορήσει ένας πολύ μικρός αριθμός αντιτύπων, που μετά βίας έφτανε τις 5000, φοβούμενοι πως το εγχείρημα παραήταν τολμηρό για την εποχή. Επιπλέον, η τιμή των 25$ ήταν αρκετά τσουχτερή τα χρόνια μετά τον πόλεμο, ενώ οι πολύ κακές επιδόσεις του δίσκου στην προπώληση, αποθάρρυναν την εταιρεία από το να στοχεύσει ψηλότερα, προωθώντας τον περισσότερο.

The Jazz Scene inside
Τα αυθεντικά αριθμημένα αντίτυπα, φέρουν όλα την υπογραφή του παραγωγού Norman Granz.

Για την ιστορία, το όνομα του άλμπουμ ήταν ‘The Jazz Scene’ περιγράφοντας με ακρίβεια το περιεχόμενο του, δηλαδή την αφρόκρεμα της τζαζ σκηνής τη δεκαετία των ’40s. Το όλο εγχείρημα, έλαβε αρκετά παγωμένη υποδοχή από τα μέσα της εποχής, καθώς ήταν κάτι πολύ πρωτοποριακό αλλά και εξαιρετικά καινούριο για όλους.

Το Billboard έγραψε:

Η παραγωγή είναι σίγουρα από το πάνω ράφι τόσο όσον αφορά τη γεύση όσο και ως προς τη σύλληψη της ιδέας. Γέρνει προς το μοντέρνο και ως προς τη φωτογραφία του Milli αλλά και ως προς την επίβλεψη του εγχειρήματος από τον Granz. Αξίζει όμως τα 25 δολάρια;

Armstrong-Eldridge
Armstrong και Eldridge σε μια από τις ομολογουμένως εκπληκτικές φωτογραφίες του Gjon Milli για το περιοδικό Life.
Count Basie
Ακόμα ένα εντυπωσιακό δείγμα του Gjon Milli. Αυτή τη φορά στο επίκεντρο ο Count Basie.

Υπήρξαν όμως και άλλου τύπου αντιδράσεις. Ο Neil Hefti ισχυρίστηκε πως στον δίσκο είχαν συμπεριληφθεί τα κομμάτια του ‘Repetition’ και ‘Rhumbacito’ χωρίς την άδεια του και μήνυσε τον Granz. Ο δεύτερος απάντησε πως είχε πληρώσει ένα πολύ καλό ποσό στο Hefti για τα δικαιώματα των κομματιών του, αναγνωρίζοντας πως είναι ο πνευματικός τους πατέρας.

Για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, οι δύο πλευρές ήταν απασχολημένες στις δικαστικές αίθουσες με το αποτέλεσμα να δικαιώνει τελικά τον Granz, καθώς, όπως αποδείχτηκε, ο Hefti είχε μεν πάρει χρήματα από αυτόν, το είχε όμως αποκρύψει από τη δισκογραφική του!

Στα behind the scenes του άλμπουμ ξεχωρίζουν δύο περιστατικά: Πρωταγωνιστής στο πρώτο ο Coleman Hawkins που είχε πάρει τόσο σοβαρά το εγχείρημα, που αρχικά είχε ηχογραφήσει το ‘Round Midnight’ αλλά τελικά δεν του άρεσε το αποτέλεσμα και επέστρεψε στο στούντιο με την ορχήστρα του για να ηχογραφήσει τελικά το ‘Picasso’.

Το δεύτερο περιστατικό όμως έχει ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον, καθώς, αρχικά μαζί με τον Charlie Parker, η παραγωγή ήθελε στο δίσκο τον Art Tatum, ο οποίος δεν εμφανίστηκε ποτέ στην ηχογράφηση. Πανικόβλητοι οι υπεύθυνοι άρχισαν να τηλεφωνούν σε όποιον τζαζ μουσικό υπήρχε διαθέσιμος στη Νέα Υόρκη με τους Hank Jones, Ray Brown και Shelly Manne να έρχονται στο Carnegie Hall και να ενθουσιάζουν τον Norman Granz που τους επέλεξε τελικά για να κλείσουν το άτυπο αυτό Hall Of Fame.

Alternative Cover
Το εξώφυλλο του δίσκου όταν πολύ αργότερα επανακυκλοφόρησε σε CD. Ούτε τότε βέβαια απέκτησε το φήμη ή τη δόξα που του άξιζε.

Η παρακάτω λίστα περιλαμβάνει τα περισσότερα από τα κομμάτια του ‘The Jazz Scene’ καθώς, δυστυχώς, δεν υπάρχουν όλα στο Spotify, ωστόσο είναι αρκετά για να πάρετε μια ιδέα για το τι σημαίνει πραγματικά αυτός ο δίσκος για τα δεδομένα της τζαζ.

Ακολουθήστε το Rockrooster.gr και στο Google News.

Poll

Ψηφίστε την αγαπημένη σας καλοκαιρινή συναυλία!

Οι συναυλίες του 2024: Πρόγραμμα και εισιτήρια

Ψηφίστε τα συγκροτήματα που θέλετε στην Ελλάδα το 2024

Θέλεις να γίνεις μέλος της συντακτικής ομάδας μας;

Το RockRooster.gr αναζητά νέους συντάκτες. Αν λατρεύεις τη μουσική, τον κινηματογράφο και την αρθρογραφία, ίσως αυτό σε ενδιαφέρει.

Poll

Ψηφίστε την αγαπημένη σας καλοκαιρινή συναυλία!

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

2024: Τα συγκροτήματα που «πρέπει» να έρθουν στην Ελλάδα

Ψηφίστε τα συγκροτήματα που θέλετε στην Ελλάδα το 2024

Θέλεις να γίνεις μέλος της συντακτικής ομάδας μας;

Το RockRooster.gr αναζητά νέους συντάκτες. Αν λατρεύεις τη μουσική, τον κινηματογράφο και την αρθρογραφία, ίσως αυτό σε ενδιαφέρει.

Οι συναυλίες του 2024: Πρόγραμμα και εισιτήρια

Poll

Ψηφίστε την αγαπημένη σας καλοκαιρινή συναυλία!