21 Σεπτεμβρίου 1979. Ένα από τα πιο εμβληματικά συγκροτήματα της punk μουσικής, οι Clash, έχουν ήδη ξεκινήσει την περιοδεία τους, ‘The Clash Take the Fifth’, στις Ηνωμένες Πολιτείες .Η ημέρα αυτή, βρήκε την «Only Band That Matters» στο Palladium της Νέας Υόρκης, και τον μπασίστα του συγκροτήματος Paul Simonon σε ιδιαίτερα… bad mood!
Παρ’ όλα αυτά, ο εκνευρισμός του Simonon μόνο αρνητικά αποτελέσματα δεν έμελλε να φέρει στην μπάντα…
Η συναυλία άνοιξε με τον Paul Simonon να παίζει με ένα μπάσο Rickenbacker, το οποίο όμως του φάνηκε πως έπαιζε αρκετά αδύναμα.
Έτσι, γρήγορα το αντικατέστησε με ένα Fender Precision του ’70, το οποίο προσέφερε αρκετά πιο δυνατό ήχο.
Πίστευε πως τα πιο «βαριά» μοντέλα Precisions ακούγονται καλύτερα, ενώ ταυτόχρονα άντεχαν περισσότερο και την όλη κακομεταχείριση του Simonon, γι’ αυτό και έδειχνε ιδιαίτερη προτίμηση.
Τα περισσότερα μπάσα του ήταν συνήθως άσπρα και συχνά τα διακοσμούσε με αυτοκόλλητα και αφηρημένα έργα με μπογιά και ορισμένες φορές τα έξυνε λιγάκι, προσδίδοντάς τους μια διαφορετικότητα και κάνοντάς τα μοναδικά.
Μάλιστα, ισχυριζόταν πως κανένας δεν θα ήθελε να τα κλέψει, μιας και ήταν αρκετά κακομεταχειρισμένα και «βρώμικα».
Και ενώ η συναυλία στη Νέα Υόρκη φτάνει στο τέλος της, οι Clash εκτελούν το ‘White Riot‘ και ο Paul Simonon «τα δίνει όλα» με το μπάσο του.
Όχι, δεν εννοώ μόνο πως ήταν πολύ καλός… Εννοώ πως ήταν τα τελευταία λεπτά του Fender Precision, λίγο πριν το παθιασμένο σπάσιμο, το οποίο λίγο-πολύ όλοι το έχουμε δει.
Ο λόγος; Την απορία μας την λύνει ο ίδιος:
Ήμουν απογοητευμένος.
Το κοινό δεν επιτρεπόταν να είναι όρθιο και το προσωπικό ασφαλείας συμπεριφερόταν με έναν πολύ επιθετικό τρόπο στους ανθρώπους.
Επίσης, ο ήχος δεν ήταν πολύ καλός.
Αυτός ο συνδυασμός των πραγμάτων με έκαναν να αντιδράσω με τον τρόπο που αντέδρασα, που ήταν να σπάσω τα δικά μου αντικείμενα.
Ωστόσο, ο Simonon δηλώνει μετανιωμένος για το σπάσιμο του μπάσου:
Δεν το κάνω συχνά [να σπάω αντικείμενα].
Δεν ήταν το αγαπημένο μου μπάσο, αλλά έβγαζε πολύ καλύτερο ήχο από το εφεδρικό.
Έτσι, αναγκαστικά έπαιξα το υπόλοιπο της περιοδείας με ένα αδύναμο μπάσο, χωρίς βάρος, αλλά στο τέλος καταλήγεις να καταστρέφεις όλα τα αντικείμενα που αγαπάς.
Η στιγμή με τον Paul Simonon να σπάει το μπάσο του δεν έχει τραβηχτεί σε βίντεο, ωστόσο η φωτογράφος Pennie Smith φρόντισε να απαθανατίσει τη στιγμή σε μία υπέροχη φωτογραφία, η οποία αργότερα αποτέλεσε το εξώφυλλο του ‘London Calling’.
Μάλιστα, η φωτογράφος αρχικά διαφωνούσε με τη χρήση της φωτογραφίας της, εξηγώντας πως δεν ήθελε να εστιάσει σε αυτή τη σκηνή.
Όμως, να που σήμερα η φωτογραφία έχει θεωρηθεί μια από τις καλύτερες και πιο γνωστές στην ιστορία του rock ‘n’ roll, αφού «αιχμαλωτίζει την απόλυτη στιγμή του rock ‘n’ roll: Παντελής απώλεια ελέγχου».
Από τον Μάιο του 2009, το σπασμένο Fender Precision του Simonon κοσμεί το Rock and Roll Hall of Fame του Cleveland.
