Ορμώμενος από τη Σουηδία, ο Pain είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη που προσπαθεί να παντρέψει τη metal μουσική με την techno και την electronic των ’80s, άλλοτε με περισσότερη και άλλοτε με λιγότερη επιτυχία. Η λέξη ιδιαίτερη όμως δεν χρησιμοποιήθηκε γιατί τα είδη που συνδυάζει είναι αρκετά ξένα μεταξύ τους, αλλά γιατί ο Pain είναι ένας. Ναι καλά διαβάσατε, δεν πρόκειται για συγκρότημα αλλά για έναν μόνο άνθρωπο που γράφει και ηχογραφεί όλα τα όργανα, τη φωνή, τους στίχους, τα πάντα. Πόσο καλά όμως έκανε τη δουλειά του ο Peter Tägtgren -όπως είναι το πραγματικό όνομά του- στο ‘Coming Home’, που είναι το τελευταίο του εγχείρημα, θα το δούμε μαζί σήμερα.
Ο δίσκος ξεκινά με το εκπληκτικό ‘Designed To Piss You Off’ στο οποίο ο Pain δείχνει αμέσως τις άγριες διαθέσεις του, υποστηρίζοντας -τι άλλο- πως κατασκευάστηκε για να μας εκνευρίζει. Το να βγάζει ο καλλιτέχνης το κοινό του από το «comfort zone» είναι κάτι που ο Σουηδός θεωρεί Ευαγγέλιο. Ακολουθεί η συμμετοχή του Joakim Brodén των Sabaton στο ‘Call Me’ που δίνει ξεχωριστό τόνο στο κομμάτι και είναι ευχάριστο που επιτέλους τον ακούμε και σε κάτι διαφορετικό. Ευκαιρία να δοκιμάσει κάτι άλλο και με την μπάντα του. Οι γροθιές στο πρόσωπο του ακροατή συνεχίζουν ακατάπαυστα με τα ‘Wannabe’ και ‘Pain In The Ass’ με τα οποία ο Pain δείχνει απίστευτη επιθετικότητα και διάθεση για κοροϊδία απέναντι στον κόσμο, ίσως παραπάνω και από όση μας είχε συνηθίσει μέχρι σήμερα.
Μέχρι στιγμής ο δίσκος είναι ασταμάτητος σε ρυθμό και όλα τα κομμάτια είναι ισάξια, ενώ το ίδιο ισχύει και για το ‘Black Knight Satellite’ που συναντά κανείς στη συνέχεια. Μια ταχύτητα κάτω είναι το τραγούδι που μοιράζεται τον τίτλο με το άλμπουμ. Το ‘I’m Coming Home’ ρίχνει τους τόνους μουσικά, γιατί στιχουργικά ούτε λόγος, αφήνοντας τον ακροατή να πάρει μια μικρή ανάσα πριν το επόμενο «ηλεκτροσόκ», έχοντας όμως παράλληλα την πιο κολλητική μελωδία που έχετε ακούσει εδώ και καιρό. Σε πιο μελωδικά μονοπάτια και σε πλήρη αντίθεση με τον τίτλο του, κινείται το ‘Absinthe-Phoenix Rising’ που είναι και πιθανώς η μοναδική νότα αισιοδοξίας που αφήνει ο Pain σε αυτή του τη δουλειά.
Τα ντεσιμπέλ ανεβαίνουν ξανά στο ‘Final Crusade’ γυρίζοντας στα συνηθισμένα επίπεδα με αυτό το industrial στρατιωτικό εμβατήριο, που δίνει με τη σειρά του τη σκυτάλη στο ‘Natural Born Idiot’. Το τελευταίο δικαιώνει απόλυτα ό,τι γράφτηκε πιο πάνω περί επιθετικότητας ως προς το κοινό με στίχους του τύπου:
Shut up! I don’t wanna hear you anymore. IQ 0.84!
Shut up, or get to the point! Natural born idiot.
Την αυλαία του άλμπουμ κλείνει το ιδανικό για φινάλε ‘Starseed’. Αργό στην αρχή, δυναμικό στην πορεία, σπονδυλωτό, σχεδόν θεατρικό περιγραφικά, συνοψίζει τέλεια ότι προηγήθηκε, με ιδιαίτερα δραματικό τόνο.
Κοιτώντας πιο προσεκτικά το ‘Coming Home’ μιλάμε για ένα μεγάλο μουσικό επίτευγμα. Η one man band που ακούει στο όνομα Pain βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα, δίνοντας μας έναν εκπληκτικό δίσκο, άρτια δομημένο, μουσικά και στιχουργικά, στα επίπεδα του ‘Cynic Paradise’ που θεωρείται, από κοινό και κριτικούς, ό,τι καλύτερο είχε να πει ο εν λόγω καλλιτέχνης μέχρι σήμερα. Υπάρχουν σημεία που θα σας κάνουν να χαμογελάσετε με ένα ενοχικό μειδίαμα (‘Natural Born Idiot’) και άλλα με τα οποία θα ανατριχιάσετε (‘Starseed’) σε ένα δίσκο που θα ακούσετε ξανά και ξανά και ξανά χωρίς να βαρεθείτε ποτέ. Ο Pain δείχνει το δρόμο του πώς δημιουργείται ένας άρτιος σύγχρονος δίσκος, όχι διεκπεραιωτικά, αλλά συνδυάζοντας μυαλό, ψυχή και πάθος. Του αξίζει για αυτό ένα μεγάλο μπράβο!
