Pantera – Vulgar Display of Power: Μια νέα εποχή

Αφιέρωμα στο Vulgar Display of Power των Pantera

Η grunge επελαύνει. Η thrash παραπαίει. Οι Metallica «ξεπουλήθηκαν». Η metal χάνει το heavy κομμάτι της. Οι Ευρωπαίοι εκπρόσωποι με το ζόρι μένουν εκτός του underground. Οι Αμερικάνοι οδεύουν προς τη σύνταξη.

Εντάξει, προφανώς τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Η metal μουσική μπορεί να βρέθηκε λίγο στο περιθώριο στις αρχές της δεκαετίας του ’90, αλλά ουδέποτε κινδύνευσε πραγματικά να εξαφανιστεί.

Τουλάχιστον για κάποιους. Για άλλους, η έννοια του heavy είχε καταπατηθεί πρώτα από ορδές μαλλιάδων, μετά από ορδές grunge-άδων, έπνεε τα λοίσθια και όδευε προς τη λήθη.

Για μερικούς πιο λογικούς και ρεαλιστές τα πράγματα δεν ήταν τόσο φρικτά, αλλά διέβλεπαν μια έλλειψη κατεύθυνσης και μια πτώση της δημοφιλίας του παραδοσιακού σκληρού ήχου, ειδικά στις ΗΠΑ.

Η σκηνή των προηγούμενων χρόνων εξάλλου είχε οριστεί από τους μεγάλους της thrash σε δύση και ανατολή, και ξαφνικά οι μεγάλοι φαίνονταν ανίκανοι να αντεπεξέλθουν επαρκώς στη νέα μουσική πραγματικότητα.

Μέχρι τις 25 Φεβρουαρίου 1992 και το ‘Vulgar Display of Power’.

Οι Pantera δεν ήταν άγνωστοι στη σκηνή.

Με την προσθήκη του Phil Anselmo στις τάξεις τους και τη στροφή τους σε έναν επιθετικότερο ήχο με το ‘Power Metal’ του 1988 και κυρίως το ‘Cowboys From Hell’ του 1990 είχαν αναδειχθεί επιτυχώς σε ένα σεβαστό σχήμα, προσθέτοντας ένα νέο groove στην παλαιότερη σύνθεση και δημιουργώντας σιγά σιγά όνομα.

Αλλά το ‘Vulgar Display of Power’ ήταν σε άλλο επίπεδο.

Το ‘Vulgar Display of Power’ επανεφηύρε την έννοια της heavy μουσικής.

Πρόκειται για δίσκο ο οποίος στοχεύει αποκλειστικά στο να ακουστεί όσο το δυνατόν πιο βαρύς, βρώμικος, επιθετικός και σκληρός γίνεται. Επιστρατεύει σχεδόν τα πάντα σε αυτόν του το σκοπό, από την κιθάρα μέχρι το εξώφυλλο.

Αιχμή του δόρατος φυσικά ο Dimebag Darrell, ο οποίος πραγματικά δίνει ρέστα. Riffs σαν αυτά του ‘Vulgar Display of Power’ απλά δεν ακούγονταν εκείνη την εποχή.

Έχοντας πετύχει τη χρυσή τομή ανάμεσα σε άγριο και πιασάρικο, ο Dimebag δίνει μερικά από τα πιο αναγνωρίσιμα riffs του ήχου και από τα καλύτερα της δεκαετίας.

Παρά μια σχετική ανισορροπία ανάμεσα σε πρώτο και δεύτερο μισό του δίσκου (τα καλύτερα κομμάτια είναι μαζεμένα στο πρώτο), σε αυτόν τον τομέα δεν υπάρχει στραβοπάτημα. Η κιθάρα είναι δολοφονική.

‘Mouth for War’, ‘A New Level’, ‘Walk’ (όχι, δεν το έχω βαρεθεί ακόμα), ‘Fucking Hostile’. Φτιαγμένα για headbanging, ξύλο, και μετά ξανά headbanging.

Για να ταιριάξει με αυτή τη γενική ατμόσφαιρα βίας και οργής ο Phil Anselmo ουρλιάζει και ωρύεται, σε σημείο που αναρωτιέμαι αν όντως του σπάγανε επίτηδες τα νεύρα κάθε φορά που ετοιμαζόταν να ηχογραφήσει.

Ακόμα και τα ‘This Love’ και ‘Hollow’ μοιάζουν να αποκτούν νεύρα μέσα σε αυτήν την πολεμοχαρή ατμόσφαιρα.

Είναι μάλλον προς τιμήν του δίσκου το ότι έχει όχι ένα, αλλά δύο κομμάτια πιο ήρεμων τόνων καταφέρνοντας να διατηρεί αμείωτη την επιθετικότητά του.

Το ‘Vulgar Display of Power’ δεν είναι ιδιαίτερα ώριμος, βαθύς ή περίπλοκος δίσκος.

Οι Pantera είχαν στόχο να κάνουν φασαρία και θόρυβο, σε μια εποχή που φαινόταν να έχει ελλείψεις σε αυτόν τον τομέα. Ήθελαν να ξεχωρίσουν ως το νέο heavy metal, το επόμενο βήμα στην ιστορία του ήχου.

Το κατάφεραν με αυτόν το δίσκο. Έγιναν το μεγαλύτερο όνομα της δεκαετίας στο σκληρό ήχο, δίνοντας στην πορεία νέα ζωή στη σκηνή, ειδικά στην αμερικάνικη.

Η metal των ΗΠΑ για πολλά χρόνια στηρίχτηκε και εξελίχθηκε με γνώμονα το ‘Vulgar Display of Power’.

Δεν είναι αριστουργηματικός δίσκος. Έχει αρκετά ελαττώματα, και είναι πολλοί αυτοί που δεν τον έχουν σε ιδιαίτερα μεγάλη υπόληψη.

Αλλά όσον αφορά την πρόοδο και τη συνέχεια της metal μουσικής, είναι αδιαμφισβήτητα από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες του χώρου.