Σαν σήμερα, το 1972, ερχόταν στη ζωή ο Paul Gray, μπασίστας, συνθέτης και ιδρυτικό μέλος των Slipknot.
Μπορεί η ζωή του να ήταν σύντομη, αφού έφυγε από τη ζωή το 2010 σε ηλικία 38 μόλις ετών, όμως πρόλαβε να διαγράψει μία εκπληκτική καριέρα με τους Slipknot και να κερδίσει για πάντα μία θέση στην καρδιά όσων αγαπούν τον σκληρό ήχο.
Λιγότερο από δύο μήνες μετά τον θάνατό του, οι Slipknot ανήρτησαν στο YouTube ένα συγκινητικό βίντεο εις μνήμην του (δείτε το παρακάτω), ενώ την ίδια χρονιά παραχώρησαν μία συνέντευξη στο Revolver, κατά τη διάρκεια της οποίας συζήτησαν για την προσφορά του στην μπάντα αλλά και το τι άνθρωπος ήταν.
Ας δούμε παρακάτω τι απάντησαν στην ερώτηση «Τι σήμαινε ο Paul Gray για τους Slipknot», μέρα που είναι…
Corey Taylor:
Ήταν η καρδιά και η ψυχή της μπάντας. Πραγματικά ήταν. Αποτελούσε πολύ μεγαλύτερο κομμάτι απ’ ό,τι μπορεί να συνειδητοποιήσει κανείς. Ήταν ο σύμβουλος μες στις σκιές, καταλαβαίνετε τι εννοώ;
Ήταν ο τύπος στο background. Δεν ήταν αυτός που ήθελε την προσοχή στραμμένη πάνω του. Είχε ένα απίστευτο πάθος για τη μουσική, το οποίο μας συνέπαιρνε όλους. Όταν άκουγες αυτά που έγραφε ήσουν σε φάση “Τι φάση ρε φίλε, από πού έσκασε αυτό;”. Ήταν υπέροχο, ήταν brutal και επιθετικό.
Και την ίδια στιγμή απίστευτα μελωδικό. Ήταν ένας γαμημένος μπασίστας, όμως δεν χρειαζόταν να κάνει επίδειξη. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να είναι δυναμική η μουσική του, να είναι δυναμικά τα κομμάτια που έγραφε.
Chris Fehn:
Ήταν τόσο… μέταλ (γέλια). Έτσι μεγαλώσαμε. Όσο πιο βαρύ, τόσο το καλύτερο – αν το εξώφυλλο ήταν διαβολικό, το αγόραζες, και ο Paul Gray ήταν σε τέτοια φάση. Είχε απίστευτες γνώσεις για μπάντες και μέλη συγκροτημάτων, κάτι το οποίο επηρέασε πολύ τους Slipknot. Ήξερε πράγματα που δεν είχα ξανακούσει. Αλήθεια το αγαπούσα αυτό.
Shawn Crahan:
Θυμάμαι μία μέρα, λίγο καιρό αφότου εγώ και αυτός ξεκινήσαμε τους Slipknot, να μου λέει: «Ξέρεις, δεν πολυακούς αυτά που ακούω εγώ, αλλά έχω κάτι για σένα.»
Και βάζει μία κασέτα και παίζει το ‘Killing In The Name’ των Rage Against The Machine και το βάζει σε εκείνο το σημείο που λέει «Fuck you, I won’t do what you tell me!». Εκείνον τον καιρό, δεν είχα ξανακούσει τίποτα τέτοιο, δεν είχε ιδέα ότι η μουσική μπορεί να κάνει αυτό το πράγμα.
Άκουγα ακόμα Van Halen και Pink Floyd και Led Zeppelin. Όμως όταν μου έβαλε αυτό, ξεκλείδωσε κάτι μέσα μου. Η μουσική μας είχε πάντα να κάνει με την εξωτερίκευση του θυμού και τη λύτρωση που επέρχεται μέσω της μουσικής.
Δεν θα ήμουν ποτέ αυτός που είμαι ως καλλιτέχνης αν δεν με είχε ξεκλειδώσει με αυτό. Του είμαι για πάντα ευγνώμων.
Joey Jordison:
Ο Paul έπαιζε μουσική μέσα από την καρδιά του. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη δύναμή του. Ακόμα και όταν ήταν άρρωστος ή οτιδήποτε, τα έδινε όλα.
Κάθε φορά που ανέβαινε στη σκηνή έδινε τον παλμό. Κοιτάγαμε πάντα ο ένας τον άλλον στα μάτια. Είναι μία από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που έχω από αυτόν.
Όταν τον κοίταζα, ήταν πάντα σαν να μου έδινε τον ρυθμό για το κομμάτι. Ποτέ δεν ξεκινούσα ένα κομμάτι πριν κοιτάξω τον Paul στα μάτια.
Για το τέλος αφήσαμε τα λόγια της γυναίκας του, Brenna Gray:
Ο Paul έγραφε μουσική όλη την ώρα. Συναντιόταν με τον Joey πάντα πριν βρει τους υπόλοιπους και, δυστυχώς για μένα, αυτό γινόταν στο υπόγειό μας (γέλια).
Συναντιόντουσαν και ξεκίναγαν να γράφουν μουσική και γινόταν χαμός. Πάντα είχε ένα μπάσο ή μία κιθάρα στο χέρι, κάθε στιγμή της ημέρας.
Δεν υπήρχε στιγμή που να μην έγραφε μουσική.
Για να συμπληρώσει ο Joey Jordison:
Ήταν πολύ αποφασισμένος, ήξερε ακριβώς τι ήθελε να πετύχει. Συχνά διαφωνούσαμε για διάφορα κομμάτια: «Όχι, αυτό πρέπει να γίνει έτσι» – «Όχι, άντε γαμήσου, έτσι πρέπει να γίνει»!
Και μετά, κάθε φορά, όταν έβρισκε το σωστό, ήξερε πως αυτό είναι το σωστό. Ποτέ δεν έκανε εκπτώσεις, ποτέ δεν έλεγε «Αυτό είναι ανεκτό».
Καθόμουνα και τον έβλεπα να παίζει το ίδιο πράγμα, το ίδιο riff, για 30, για 40 λεπτά, μέχρι να σιγουρευτεί πως είναι απόλυτα σωστό. Καμιά φορά με τσάντιζε, αλλά τώρα που το θυμάμαι, γελάω…
Μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρο το όμορφο βίντεο παρακάτω…
