«Ίσως αυτός ο δίσκος να είναι ο τελευταίος μου» δήλωνε πριν από λίγο καιρό ο Iggy Pop. Σίγουρα οι περισσότεροι δεν το πήραμε με καλό μάτι, αλλά έλα που αυτό έγινε ξενέρα μετά το άκουσμα του τελευταίου του δίσκου.
«Είναι ένας από τους τελευταίους μοναδικούς. Ποτέ δεν έλαβε το σεβασμό και την αποθέωση που άξιζε, κυρίως για τους δικούς του λόγους» δήλωνε ο Josh Homme πριν λίγο καιρό, και αυτή είναι η πικρή αλήθεια.
Φρόντισε, όμως, με την καταλυτική του παρουσία στην παραγωγή του δίσκου να μας υπενθυμίσει ότι μια απ’ τις τελευταίες μεγάλες μουσικές προσωπικότητες ακούει στο όνομα Iggy Pop.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο NME, η πρώτη συνάντηση των δύο ανδρών έγινε πριν μερικά χρόνια στα μουσικά βραβεία του Kerrang! κι εκεί έμελλε να ξεκινήσει μια σχέση που οδήγησε στο εξαιρετικό ‘Post Pop Depression’.
Μετά από αρκετό καιρό συνεχούς επικοινωνίας, Iggy Pop και Josh Homme κλειδώθηκαν σε ένα studio σε ένα ράντσο της Καλιφόρνια, στοχεύοντας να πετύχουν κάτι εξαιρετικό, κάτι που θα θύμιζε τις παλιές, ένδοξες εποχές του Iggy, και της μουσικής επανάστασης που έφερε. Και… μαντέψτε. Τα κατάφεραν.
Από την αρχή του δίσκου και το πέρα για πέρα ατμοσφαιρικό ‘Break Into Your Heart’ (ένα από τα κορυφαία σημεία του δίσκου), μπορείς να διακρίνεις δύο πράγματα.
Την old-schoolίλα του Iggy και την σαφή επιρροή του mastermind των Queens of the Stone Age. Με έμφαση στη μελωδικότητα αλλά περισσότερο στη βαρύτονη φωνή του Iggy Pop, η συνέχεια δίνεται με το ‘Gardenia’ που ήταν το πρώτο single του δίσκου και είναι εμφανές ότι θα ακούσουμε έναν Iggy βγαλμένο από τα παλιά, από την εποχή που μεγαλουργούσε με τον David Bowie, θυμίζοντάς τον μάλιστα αρκετά.
Και μιλάμε για ένα κομμάτι στο οποίο φαίνεται να αυτοαποκαλείται «America’s greatest poet», κάτι το οποίο μάλλον -χάρην υπερβολής- θα μπορούσε να ισχύει, ιδίως αν λάβουμε υπόψην τους στίχους του επόμενου κομματιού.
Ακολουθεί το ‘American Valhalla’, με έναν Iggy Pop να μοιάζει έξαλλος με τον αμερικάνικο, με τον δυτικό αν θέλετε, τρόπο ζωής και να κατακεραυνώνει τις συνήθειες και τις συμπεριφορές των ανθρώπων.
Αλήθεια, πόσοι ελπίζουν στο αμερικάνικο όνειρο και στον αμερικάνικο παράδεισο (American Valhalla); Θα ήθελα να παραθέσω όλους τους στίχους, αλλά επειδή θα σκρολλάρετε αρκετά, σας παραπέμπω απευθείας εδώ.
Μετά το ‘In The Lobby’ και την υπέροχη μπασογραμμή του που ακολουθεί, έρχεται το ‘Sunday’, το τρίτο single που ακούσαμε πριν την κυκλοφορία του δίσκου.
Είναι μάλλον το μόνο τραγούδι που θα μπορούσε να γίνει hit, τελειώνοντας με μερικά υπέροχα γυναικεία φωνητικά και μια υπέροχη, ανάλαφρη σύνθεση να τα συνοδεύουν.
Ωστόσο, ο δίσκος (καλώς) δεν βασίζεται σε ένα-δύο hit, αλλά στη συνεκτικότητα που παρουσιάζει, κάτι που -για μένα- του προσθέτει ακόμη περισσότερη αξία.
Στη συνέχεια ακούμε τα ατμοσφαιρικά και αρκετά σκοτεινά ‘Vultures’ και ‘German Days’, με το δεύτερο να ξεκινάει υπέροχα, με ορισμένα funky στοιχεία. Ακολουθεί το ‘Chocolate Drops’, ένα νοσταλγικό κομμάτι που σε παίρνει μαζί του και σε παρασέρνει όπου εσύ θέλεις, στο παρελθόν ή το μέλλον σου.
Ο δίσκος κλείνει με το κομμάτι που σε κάνει να σκέφτεσαι «δεν μπορεί αυτό να είναι το τελευταίο κομμάτι του Iggy Pop».
Σαν να βλέπεις τη συνέχεια του ‘American Valhalla’, ο Iggy Pop, σαν οργισμένος έφηβος ή σαν μπουχτισμένος μεσήλικας, συνεχίζει να να απορεί και να στηλιτεύει τον τρόπο με τον οποίο ζούμε (όλοι οι στίχοι εδώ).
See I just couldn’t take no more
Of whippin’ fools and keepin’ score
I just thought “well, fuck it man”
I’m gonna pack my soul and scram
There’s nothing awesome here
Not a damn thing
There’s nothing new
Just a bunch of people scared
Όμως, η ελπίδα αρχίζει να αχνοφαίνεται, με ένα επαναστατικό, πορωτικό λογίδριο του Iggy.
And I dream about getting away
To a new life
Where there’s not so much fucking knowledge
I don’t want any of this information
I don’t want YOU
No
Not anymore
I’ve had enough of you
Yeah, I’m talking to you
I’m gonna go to Paraguay
To live in a compound under the trees
With servants and bodyguards who love me
Free of criticism
Free of manners and mores
I wanna be your basic clod
Who made good
And went away while he could
To somewhere where people are still human beings
Where they have spirit
You take your motherfucking laptop
And just shove it into your goddamn foul mouth
And down your shit heel gizzard
You fucking phony two faced three timing piece of turd
And I hope you shit it out
With all the words in it
And I hope the security services read those words
And pick you up and flay you
For all your evil and poisonous intentions
Because I’m sick
And it’s your fault
And I’m gonna go heal myself now
Yeah!
Όσο για το κομμάτι; Κάτι το απροσδιόριστα εθιστικό, σε κάνει να το ακούς ξανά και ξανά. Μάλλον το κορυφαίο του δίσκου και σίγουρα ένας λόγος να αυτοαποκαλείται «America’s greatest poet».
Κάπως έτσι τελειώνει ο δίσκος, αφήνοντας μια γλυκιά γεύση ενός Iggy από τα παλιά.
Αν και είναι ο πρώτος καλλιτέχνης που έκανε dive στο κοινό, ο δίσκος αυτός δεν του προσφέρει τραγούδια για να το κάνει αυτό. Είναι ένας δίσκος που δίνει έμφαση στην καθηλωτική, ταξιδιάρικη φωνή του.
Ένας δίσκος που βασίζει τη δύναμή του στη συνεκτικότητά του, στην old school αύρα και στην καθοριστική συμβολή του Josh Homme που του δίνει μια νέα πνοή.
Ένας δίσκος που ελπίζουμε να μην σημάνει το τέλος της δισκογραφικής πορείας του. Ακόμα κι αν είναι, ένα είναι σίγουρο: πως ο Iggy Pop φεύγει όντας στην κορυφή. Ίσως να είμαι λίγο υπερβολικός στη βαθμολογία. Αλλά τον λάτρεψα.
Iggy Pop – Post Pop Depression
