«Δε θα γίνω rock star. Θα γίνω θρύλος»
Αυτές οι λέξεις είχαν ειπωθεί από το στόμα του νεαρού και άγνωστου στις αρχές της δεκαετίας του ‘70, Farrokh Bulsara, κατά το ξεκίνημα της καριέρας του και έμελλαν να αλλάξουν μια για πάντα το ρου της μουσικής ιστορίας.
Με την κυκλοφορία των τριών πρώτων εξαιρετικών δίσκων των Queen (Queen 1973, Queen II 1974 και Sheer Heart Attack 1974) και έχοντας φυσικά αλλάξει το όνομά του σε Freddie Mercury, το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει ώστε ο νεαρός μουσικός να κάνει την υπόσχεσή του πραγματικότητα.
Το τρυφερό μα πρωτοκλασάτο ‘Killer Queen’ του Sheer Heart Attack τους είχε ήδη καθιερώσει για τα καλά στα σπίτια εκατομμύρια ακροατών, βάζοντας από νωρίς τις βάσεις για την εκτόξευση του μύθου τους.
Στις 21 Νοεμβρίου του 1975, οι Queen κυκλοφορούν το 4ο άλμπουμ τους με τίτλο A Νight Αt Τhe Οpera. Ένας δίσκος ωδή στον πειραματισμό όπως υποδηλώνεται και από τον τίτλο του, μία δουλειά μπροστά από την εποχή της και τόσο πολύχρωμη όσο και το εξώφυλλό της.
Η καινοτομία και η ενορχηστρωτική ποικιλία του θα χαρακτηριζόντουσαν παροιμιώδεις, μιας και ηχητικά βρίθει διαφορετικών ειδών μουσικά ακούσματα και εφέ, με την όπερα και τα στοιχεία κλασικής ορχήστρας να αποτελούν την αιχμή του δόρατος.
Παράλληλα, το πάντρεμα των ετερογενών ακουσμάτων προϋπέθετε και τα απαραίτητα μέσα ηχογράφησης και μιξαρίσματος, καθιστώντας το A Νight Αt Τhe Οpera το ακριβότερο άλμπουμ που ηχογραφήθηκε ποτέ για τα δεδομένα της εποχής.
Από την άλλη, ο έντεχνος συνδυασμός του σκληρού ήχου με τα jazz ακούσματα και τα θεατρικά μοτίβα, πλαισιωμένα από την μαγεία του μπαλέτου και της όπερας, δημιούργησαν μια μοναδική μουσική συνισταμένη, που ένα κοινό τόσο ευρύ όσο και τα μουσικά γούστα των Queen, έμοιαζε σαν έτοιμο από καιρό να αγαπήσει και μάλιστα διαχρονικά.
Πολλαπλές εκτελέσεις σε 7 διαφορετικά studio, ονειρεμένοι συνδυασμοί φωνητικών των May, Mercury και Τaylor σε διαφορετικές οκτάβες και χρήση κάθε λογής μουσικού οργάνου, από jangle piano, ukulele και gong μέχρι άρπα και ιαπωνικό κότο, συνθέτουν ένα ακουστικό υπερθέαμα, ρηξικέλευθο για τα δεδομένα της rock σκηνής, τόσο που κατά την κυκλοφορία του αμφισβητήθηκε και σχεδόν λοιδορήθηκε από δήθεν ειδήμονες του είδους.
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, και αυτή έγινε με την αποδέσμευση του συγκροτήματος από την όχι ιδιαίτερα επικερδή σχέση τους με τον μάνατζερ Norman Sheffield και τα Trident Studios.
Θέλοντας επομένως να δώσει το στίγμα της νέας εποχής, ο Freddie Mercury εμπνεύστηκε το opening track του νέου τους δίσκου, ‘Death On Two Legs (Dedicated To…)’, από την χειριστική και άκρως κερδοσκοπική εκ μέρους του μάνατζερ συνεργασία τους, τον οποίο και στηλιτεύει.
Ένα δημιούργημα που η απαλή μελωδία στο πιάνο εφάπτεται περίτεχνα με την κιθαριστική δεξιοτεχνία του Brian May, και ανοίγει διάπλατα τον δρόμο για ένα εκρηκτικό και άκρως μελωδικό roasting.
Η συνέχεια περιλαμβάνει το ρυθμικό και ιδιαίτερα εύθυμο ‘Lazing On A Sunday Afternoon’.
Θυμίζοντας soundtrack βωβού κινηματογράφου, μία σόλο εκτέλεση σε πιάνο και φωνή από τον Mercury, διάρκειας 1 λεπτού και 7 δευτερολέπτων, δίνει το στίγμα των ανατρεπτικών εναλλαγών που εμπεριέχονται κατά την ακρόαση του δίσκου.
Tη σκυτάλη παίρνει το αμφιλεγόμενο ‘I ‘m In Love With My Car’ του Roger Taylor.
Ένα τραγούδι με αν μη τι άλλο αρκετή δόση hard rock στοιχείων, η στιχουργική του οποίου ωστόσο ανέκαθεν δημιουργούσε ερωτηματικά ακόμα και στους πιο πιστούς φίλους των τεσσάρων τροχών.
Ο drummer εμπνεύστηκε το εν λόγω κομμάτι από την αγάπη ένας roadie του συγκροτήματος για το αυτοκίνητό του, ερμηνεύοντάς το ιδανικά και δίνοντας στο ευρύ κοινό ένα ακόμα δείγμα των φωνητικών του δυνατοτήτων.
Μάλιστα, δεν έλειψε να αποτελέσει και σημείο τριβής μεταξύ των μελών του συγκροτήματος, με τον Taylor να κλειδώνεται σε μια ντουλάπα μέχρι να πειστεί ο Mercury να το κυκλοφορήσει ως b-side του ‘Bohemian Rhapsody’.
Όπως και να ‘χει, το τραγούδι αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό, ενώ μας χάρισε και μια απ’ τις πιο ξεκαρδιστικές σκηνές στην αυτοβιογραφική τους ταινία.
Στη συνέχεια, την εμφάνισή του κάνει το ρομαντικό ‘You Are My Best Friend’.
Δημιουργία της ήσυχης, μα εξίσου ευρηματικότατης δύναμης του συγκροτήματος, John Deacon, σημείωσε τεράστια επιτυχία ως 2ο single του άλμπουμ και παρέμεινε για εβδομάδες στο top 10 του Ηνωμένου Βασιλείου.
O μπασίστας, ο οποίος έγραψε το συγκεκριμένο αριστούργημα για την σύζυγό του, παίζει παράλληλα ηλεκτρονικό πιάνο που σε συνδυασμό με τις αρμονίες στο background, προσθέτει στο τραγούδι μια pop υφή, τη στιγμή που η γλυκιά ερμηνεία του Freddie το καθιστά από τα πλέον απολαυστικά στην ακρόαση άσματα των Βρετανών rockers.
To συνθετικό rotation των τεσσάρων συνεχίζεται, με τον Brian May να παίρνει σειρά στο σχεδόν ακουστικό ‘’39’.
Ένα folk κομμάτι ερμηνευμένο (στην studio version) από τον θρυλικό κιθαρίστα, προϊόν της γνωστής και ιδιαίτερα καταξιωμένης ενασχόλησής του με την αστροφυσική.
Το τραγούδι πραγματεύεται το ταξίδι δύο αστροναυτών στο διάστημα, οι οποίοι κατά την επιστροφή τους έναν χρόνο μετά, συνειδητοποιούν ότι στην Γη έχουν ήδη επέλθει 100 έτη λόγω της διαστολής του χρόνου στα ταξίδια με την ταχύτητα του φωτός.
Το ‘Sweet Lady’ που ακολουθεί, επίσης δημιούργημα του Brian May, χαρακτηρίζεται από έντονα ηλεκτρικό ήχο και ιδιαίτερα γρήγορο ρυθμό, χωρίς ωστόσο να καταφέρνει να κάνει την διαφορά σε σύγκριση με τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου.
Eυχάριστο μεν στην ακρόαση με ερωτικού περιεχομένου στίχους, ελαφρώς υπερφορτωμένο δε κατά τον επίλογό του, θα χαρακτηρίζονταν για τα δεδομένα των Queen ως μια προσθήκη δισκογραφικού χρόνου παρά ως κάποια μεγάλη επιτυχία του συγκροτήματος.
Άκρως ευδιάθετη νότα και το πειραματικό ‘Seaside Rendezvous’ με ρυθμούς rock ‘n roll και τους Mercury και Taylor στα φωνητικά.
Η ατμόσφαιρα musical κλείνει εμφατικά την πρώτη πλευρά του δίσκου, αποτέλεσμα του εμπνευσμένου συνδυασμού πιάνου και κάθε λογής πνευστού οργάνου, από τούμπα μέχρι καζού.
Η δεύτερη πλευρά ξεκινάει με επικό style από ένα τραγούδι 8 λεπτών και 20 δευτερολέπτων, το μεγαλύτερο σε μήκος που κυκλοφόρησαν ποτέ.
Αποκύημα ενός ονείρου του May σχετικά με μια τεράστια πλημμύρα που σαρώνει την ανθρωπότητα, το ‘The Prophet’s Song’ περιέχει αναφορές από την Βίβλο και την κιβωτό του Νώε, ενώ μουσικά διακατέχεται από ψυχεδελικό και progressive στοιχείο.
Παράλληλα, οι acapela άριες στην μέση του κομματιού, αποτελούν τον ιδανικό προάγγελο του ‘Bohemian Rhapsody’, εμπλουτίζοντας έτι περισσότερο την ενασχόλησή μας με το άλμπουμ.
Στη συνέχεια, το Α Night At The Opera μας σερβίρει απλόχερα μία από τις ομορφότερες μπαλάντες όλων των εποχών.
Πρόκειται για το ‘Love Of My Life’, απ’ τα πλέον συγκινητικά και τρυφερά τραγούδια της δισκογραφίας τους δια χειρός Freddie Mercury, εκτελεσμένο άριστα σε κιθάρα και πιάνο παρέα με τον Brian May.
Στην συνείδηση της πλειοψηφίας του μουσικού κοινού, η Mary Austin, σύζυγος του Mercury εκείνη την περίοδο, χαρακτηρίζεται ως η μούσα της εν λόγω δημιουργίας.
Δεν είναι λίγοι ωστόσο αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο David Minns λειτούργησε ως πηγή έμπνευσης για τον Freddie μιας και η περίοδος κυκλοφορίας του άλμπουμ συμπίπτει με την ανακάλυψη της σεξουαλικότητάς του.
Όπως και να ‘χει η προέλευση των στίχων δεν αποκαλύφθηκε ποτέ και το τραγούδι αγαπήθηκε όσο λίγα, καθιστώντας τις live εκτελέσεις του συγκινητικά μαγικές.
Πλάι σε αυτό, το ‘Good Company’, ηχογραφημένο σε φωνή και ukulele από τον Brian May, μοιάζει με jazz jingle που γράφτηκε για κάποιο διαφημιστικό.
Έντονα ανεβαστικό και παρεΐστικο, δημιουργεί το απαραίτητο ευδιάθετο κλίμα που ευνοεί την συνέχιση της ακρόασης πλησιάζοντας προς την δύση του άλμπουμ.
Όσο για την κορύφωση;
Οι επόμενες γραμμές είναι απειροελάχιστες, για να περιγράψουν τα δυσθεώρητα μεγέθη που πηγάζουν από το έπος που λέγεται ‘Bohemian Rhapsody’.
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς;
Τον αινιγματικό στίχο; Την μπαλαντοειδή έναρξη με την εμβληματική μελωδία στο πιάνο; Την καθηλωτική, οπερατική γέφυρα; Ή το hard rock ξέσπασμα αμέσως μετά;
Από όπου και να το πιάσεις, πρόκειται για ένα τραγούδι εξ ορισμού αψεγάδιαστο, σήμα κατατεθέν, διαχρονικό και χιλιοτραγουδησμένο, με το οποίο οι Queen μπήκαν μια για πάντα στο πάνθεο της μουσικής ιστορίας.
To νόημα του τραγουδιού δεν αποκαλύφθηκε ποτέ.
Ωστόσο, σύμφωνα με την βιογράφο Lesley-Ann Jones, το ‘BoRap’ ενδεχομένως να αποτελούσε το πρώτο μουσικό coming out της ομοφυλοφιλίας του Mercury, με τον ιστορικό στίχο «Mama, just killed a man» να υποδηλώνει το τέλος του προηγούμενου ετεροφυλόφιλου εαυτού του.
Παρ’ ότι αμφισβητήθηκε ιδιαίτερα κατά την κυκλοφορία του λόγω του πρωτοποριακού συνδυασμού όπερας και σκληρού ήχου σε μια εποχή που οι δισκογραφικές ζητούσαν δυνατές mainstream rock επιτυχίες, είναι περιττό να αναφερθεί το πόσο αγαπήθηκε και τι αντίκτυπο άφησε σε ολόκληρες γενιές μουσικόφιλων, παντός είδους.
Τέλος, αυλαία ρίχνει το ‘God save the Queen’, φόρος τιμής στην πατρίδα τους, σε μία εναλλακτική και πρωτότυπη εκδοχή του εθνικού ύμνου του Ηνωμένου Βασιλείου.
Και κάπως έτσι, ο καλλιτεχνικός πλανήτης είδε το φως.
Όσοι το ζήσανε, γίνανε μάρτυρες της γέννησης ενός νέου μουσικού Μεσσία, ενώ όσοι ακολουθήσαμε γίναμε ευλαβικοί πιστοί μίας λατρείας, που αγγίζει μέχρι και σήμερα τις ψυχές εκατομμυρίων ακροατών.
Για πολλούς αξεπέραστο, για άλλους το καλύτερο άλμπουμ που ηχογράφησαν ποτέ, σε μεγάλο βαθμό χάρη στο ‘Bohemian Rhapsody’ – κακά τα ψέματα.
Το μόνο βέβαιο ωστόσο είναι ότι το Α Night At The Opera αποτέλεσε ηχηρή δήλωση των Queen ότι δεν υπάρχουν στεγανά που να δύνανται να περιορίσουν την δημιουργικότητά τους, ενώ αποτέλεσε και το επισφράγισμα της χημείας των τεσσάρων μελών που συνέχισαν να μεγαλουργούν για τα επόμενα 15 και πλέον χρόνια.
Αν τα πρώτα τρία άλμπουμ αποτέλεσαν την αρχή ενός υπέροχου μουσικού ταξιδιού, το Α Night At The Opera αναμφισβήτητα θεωρείται ο πιο όμορφος και γεμάτος πλατωνικά συναισθήματα σταθμός τους.
Και για όσους αναρωτιούνται γιατί οι Queen έχουν τόσο μεγάλη απήχηση σε διαφορετικών ειδών κοινό, ίσως η απάντηση να κρύβεται στην ακρόαση αυτού εδώ του δίσκου.
Καλή απόλαυση λοιπόν!
Queen – A Night At The Opera:
