Το Release Athens Festival φροντίζει κάθε χρόνο να τιμάει την εγχώρια μουσική σκηνή. Φέτος το έκανε με τον Παύλο Παυλίδη στη σκηνή, σε μια βραδιά που άνοιξε με Super Stereo και Κ. Βήτα.
Την πρώτη επίσημη ημέρα του καλοκαιριού είδαμε σύννεφα να καλύπτουν τον ουρανό. Κάτι όχι απαραίτητα αρνητικό, καθώς λίγοι προτιμούν τον καυτό ήλιο, ειδικά σε ανοιχτές συναυλίες, αλλά υπήρχε μια μικρή ανησυχία για πιθανότητα βροχής, με τις αστραπές που βλέπαμε στον ορίζοντα καθώς πλησιάζαμε στην Πλατεία Νερού, να μην μας καθησυχάζουν ιδιαίτερα.
Μπήκαμε στον χώρο της συναυλίας γύρω στις 18:45, υπό τους ήχους των Super Stereo. Το δυναμικό, αλλά και συναισθηματικό ροκ του Τζίνγκοβιτς και της παρέας του αποδείχτηκε το ιδανικό άνοιγμα της βραδιάς με μόνο παράπονο το ότι δεν καταφέραμε να φτάσουμε νωρίτερα για να δούμε όλο το σετ τους. Αυτά που είδαμε όμως μας άρεσαν, πολύ μάλιστα. Με τραγούδια από το νέο τους άλμπουμ που κυκλοφόρησε στα τέλη του προηγούμενου έτους και έντονα, εντυπωσιακά visuals στην οθόνη από πίσω τους και με την βοήθεια του εξαιρετικού ήχου, οι Super Stereo ζέσταναν το κοινό με άνεση και στυλ.
Πρώτο break, βόλτες στους τριγύρω χώρους του φεστιβάλ μέχρι να εμφανιστεί ο Κ. Βήτα στη σκηνή. Με αθλητικό παπούτσι, αλλά επίσημη ενδυμασία (μου έφερε κάτι από Matt Berninger το όλο στυλ), έπαιξε για περίπου μια ώρα ένα σετ που συνδύασε πετυχημένα χορό και συναίσθημα. Πότε στα πλήκτρα, πότε στην κιθάρα, πότε μόνο με το μικρόφωνο και τις χορευτικές του κινήσεις (επικά dad moves), ο Κ. Βήτα ήταν καλός, χωρίς να μιλάει πολύ στο κοινό, αλλά δίνοντας άπειρες αφορμές για χορό.
Με έκανε να σκεφτώ βέβαια πως πολλά από τα τραγούδια που ακούσαμε έχουν μια πιο νυχτερινή, σκοτεινή αισθητική που στο απογευματινό φως έχαναν λίγη από τη δύναμη τους, όχι όμως και την ικανότητά τους να μας κουνήσουν. Μου έκανε επίσης εντύπωση το γεγονός ότι η μεγάλη οθόνη παρέμεινε μαύρη καθ’όλη τη διάρκεια του σετ, με τους σκηνοθέτες βέβαια να μας αποζημιώνουν προσφέροντας κάποια πανέμορφα πλάνα στις οθόνες δεξιά και αριστερά του stage, όπου ο Κ. Βήτα γινόταν ένα με τον ήλιο που έδυε. Η μουσική έσβησε, ο Κ. Βήτα μας χαιρέτησε και όλα ήταν έτοιμα για τον Παυλίδη.
Λίγα λεπτά πριν τις 21:00 εμφανίστηκε στην οθόνη του εμβληματικό πλέον σήμα με τα δύο πλαγιαστά «π», στέλνοντας κύματα ενθουσιασμού στο κοινό. Στις 21:00 ακριβώς εμφανίστηκαν και οι μουσικοί, με τον Τζίνγκοβιτς να κάνει διπλοβάρδια. Παύλος Παυλίδης στην κιθάρα, χαιρετούρες και ευχαριστίες και χωρίς πολλά πολλά έναρξη μουσικής.
Ο Παύλος Παυλίδης, χρόνια τώρα, με το υλικό που έχει φτιάξει, έχει φτάσει σε αυτό το σπάνιο και δύσκολο σημείο μιας καλλιτεχνικής πορείας, που μπορεί να γεμίσει το σετ του μόνο με αγαπημένα τραγούδια. Θέλω να πω, όταν βγαίνεις στη σκηνή και ξεκινάς αμέσως με το Ατλαντίς, σαν να δίνεις ένα μήνυμα πως εδώ ήρθαμε για να περάσουμε καλά, χωρίς ενδιάμεσα fillers.
Γενικώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σχεδόν greatest hits σετ αυτό που είδαμε στη σκηνή του Release Athens Festival, με μια ελάχιστη έμφαση στο τελευταίο άλμπουμ του Παυλίδη, το οποίο γρήγορα αγαπήθηκε από πολλούς (χάρηκα που άκουσα το ‘Ο Πυρετός του Μπάιρον’). Ο Παυλίδης φαίνεται πως το διασκέδαζε, ευχαριστούσε συνεχώς τον κόσμο για την ατμόσφαιρα που δημιούργησε και έμοιαζε ευγνώμων, πράγμα όχι απλό για έναν τραγουδιστή τέτοιου επιπέδου.
Θα πούμε παρακάτω αρκετά για τα τραγούδια, την χαρά, την συγκίνηση της συναυλίας. Αλλά αξίζει μια στάση εδώ για κάτι σημαντικό. Μετά το πέμπτο (νομίζω) τραγούδι, ο Παυλίδης ζήτησε να περιμένουν λίγο οι μουσικοί για να μας μιλήσει για κάτι. Μας μίλησε για την πρώτη μέρα του καλοκαιριού, την ημέρα μουσικής αλλά δε γινόταν να ξεχάσει, όπως το έθεσε εύστοχα, όλα αυτά που συμβαίνουν στη γειτονιά μας με την γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης που διαδραματίζεται σε ζωντανή μετάδοση.
Μοιάζει λίγο, αλλά είναι τόσο σημαντικό που λέγεται κάτι τέτοιο μπροστά σε τόσο κόσμο, σε μια βραδιά χαράς, που δεν γίνεται όμως να κρύψει και όσα εφιαλτικά συμβαίνουν λίγο παραδίπλα. Και δεν πρέπει να τα κρύψει, ειδικά όχι στην μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου (παράλληλα και την μικρότερη νύχτα, όπως σημείωσε εύστοχα ο τραγουδιστής). Μουσική με πολιτικό στίγμα, όπως οφείλει να είναι, γιατί μουσική ακούμε όχι μόνο για να ξεχαστούμε, αλλά και για να πάρουμε δύναμη να συνεχίσουμε. Αυτή η σύντομη παρέμβαση του Παύλου Παυλίδη μας υπενθύμισε ακριβώς αυτό το πράγμα και ήταν όχι μόνο η πιο δυνατή στιγμή της βραδιάς, αλλά μάλλον και ολόκληρου του συναυλιακού καλοκαιριού.
Επιστρέφοντας στα της μουσικής, η πρώτη ώρα ήταν ένα ασταμάτητο πάρτι, ‘Πάρε με Μαζί Σου’, ‘Άσε Με Εδώ’, ‘Η Μαίρη’, ‘Δεν Ξέρω’ και άτυπο κλείσιμο της πρώτης πράξης με το ‘Φωτιά στο Λιμάνι’. Ίσως επειδή ήταν τόσο δυνατή και έντονη αυτή η πρώτη ώρα, αισθάνομαι πως οι τόνοι έπεσαν ελαφρώς στη συνέχεια (βοήθησαν και τα πιο αργά τραγούδια όπως ο Μπάιρον ή το υπεραγαπημένο ‘Μια Πυρκαγιά σε Ένα Σπιρτόκουτο’), με το κυρίως σετ να κλείνει με τον Βασιλιά της Σκόνης.
Πρώτη ολιγόλεπτη αποχώρηση, επιστροφή με ‘Λευκή Καταιγίδα’, ‘Λιωμένο Παγωτό’, ‘Συμμορίες της Ασφάλτου’ και ‘Σιωπή’. Ο Παυλίδης είχε κάτι ακόμα να πει όμως. Επίσημο φινάλε με ‘Περιμένω’, ‘Μόχα’ και ‘Δεν Έχει Τέλος’. Τα φώτα άναψαν, η μουσική τελείωσε και επίσημα.
Θα ξεκινήσω τον απολογισμό από τα βαρετά. Είναι άδικο και σχεδόν ανόητο να γράψω για το τι μου έλειψε, ειδικά όταν μιλάμε για έναν καλλιτέχνη με τέτοιο κατάλογο. Θέλω να πω, και πέντε ώρες να έπαιζε, πάλι κάποιος θα έλεγε «ναι αλλά δεν είπε αυτό». Ε, θα γίνω εγώ αυτός ο τύπος για μια στιγμή για να πω πως… έναν Βροχοποιό ρε Παύλο.
Επίσης σε ένα σετ που έπιανε λίγο πολύ όλη την καριέρα του, δεν ακούσαμε νομίζω τίποτα από τον Διπλανό Ουρανό και σίγουρα τίποτα από το μοναδικό άλμπουμ που έβγαλε με τους Hotel Alaska, το Μαύρο Κουτί.
Αυτά όμως είναι λεπτομέρειες. Η βραδιά ήταν πανέμορφη, η διοργάνωση εξαιρετική, ο ήχος επίσης. Το καλοκαίρι ξεκίνησε και επίσημα με τον ομορφότερο τρόπο και τα τραγούδια του Παυλίδη αποδείχθηκαν το πλέον κατάλληλο soundtrack για την περίσταση αυτή.
