Ο Ritchie Blackmore δεν χρειάζεται συστάσεις.
Στις πολυάριθμες λίστες με τους κορυφαίους κιθαρίστες όλων των εποχών, τα μεγαλύτερα συγκροτήματα, τους επιδραστικότερους μουσικούς, το όνομά του, το όνομα των Deep Purple ή των Rainbow, τα τραγούδια του και η προσφορά του, εμφανίζονται σχεδόν πάντα και συνήθως κοντά στην κορυφή.
Και το αξίζει. Αυτό το «θρυλικός», που τόσο μας αρέσει να χρησιμοποιούμε; Εδώ σίγουρα δεν γίνεται κατάχρηση.
Τι κάνει τον Ritchie Blackmore μια τέτοια φιγούρα; Η εύκολη και προφανής απάντηση είναι τα σχήματα με τα οποία έχει παίξει.
Μιλάμε για τον κιθαρίστα των καλύτερων δίσκων των Deep Purple, της περιόδου που, μαζί με Led Zeppelin και φυσικά Black Sabbath, βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του σκληρού ήχου, οι ηγέτες μιας νέας μουσικής εποχής. Μιλάμε για τον άνθρωπο που, αφότου αποφάσισε να αφήσει μια μπάντα τέτοιου βεληνεκούς, έστησε το δικό του σχήμα και δημιούργησε μια νέα μεγάλη αγάπη του κοινού με τους Rainbow, γνωρίζοντας παράλληλα στους ακροατές τον τεράστιο Ronnie James Dio.
Μέσα σε μία δεκαετία, ο Ritchie Blackmore δημιούργησε παρακαταθήκη που άλλοι δεν θα μπορούσαν ούτε να ονειρευτούν σε μια ολόκληρη ζωή.
Αλλά η εύκολη απάντηση δεν τα λέει όλα.
Όταν μιλά κανείς για συγκροτήματα-μεγαθήρια και τους μεγάλους σκηνής, σημασία έχει επίσης το πώς κάθε μεγάλος έκανε τη διαφορά. Εκεί κρύβονται συχνά κλειδιά και αιτίες πίσω από υπερεπιτυχημένες καριέρες. Ο Ritchie Blackmore δεν είναι απλά ο κιθαρίστας των Deep Purple ή των Rainbow. Είναι επίσης αυτός που στάθηκε δίπλα σε γίγαντες όπως ο Ian Gillan και ο Dio, χωρίς να επισκιάζεται και χωρίς να συνδέεται αυτόματα το όνομά του με αυτούς. Δεν ήταν μόνο μέρος συνόλων, αλλά αυτοτελής και δυναμική παρουσία.
Δεν είναι μυστικά οι εκκεντρικότητες, ο αυταρχισμός και η άρνησή του να συναινέσει σε οποιαδήποτε απαίτηση του περιβάλλοντός του. Σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε εύκολος συνεργάτης, και η ευκολία με την οποία άλλαζε ή απωθούσε τα μέλη του Rainbow σίγουρα δεν τον καθιστούν ιδανικό «αφεντικό». Αλλά αυτά του τα ελαττώματα αποτέλεσαν και κίνητρο, κατευθυντήριες γραμμές για την πορεία του, έστω και αν δεν έχει περάσει πάντα από τα ομαλότερα μονοπάτια.
Ο Ritchie Blackmore έψαχνε πάντα κάτι καινούργιο, κάτι παραπάνω. Είχε ένα όραμα, έκανε τα πάντα για να το πραγματοποιήσει, και μετά, χωρίς ιδιαίτερους συναισθηματισμούς, το άφηνε και προχωρούσε προς τον επόμενο στόχο. Δεν κοιτούσε πίσω, και δεν τον ένοιαζε που θα κατέληγε τελικά η πορεία του.
Έτσι ξεκίνησε από τους Deep Purple, περνώντας από πιο ψυχεδελικό και πιο προοδευτικό ήχο σε blues και hard rock, ανοίγοντας μαζί με την υπόλοιπη μπάντα το δρόμο προς το heavy. Έτσι τους άφησε, όταν τα πιο funk στοιχεία που δεν τον ενδιέφεραν άρχισαν να τον ξενίζουν.
Αντί να μείνει προσκολλημένος στο παρελθόν, κυνήγησε τον ήχο που ήθελε με τους Rainbow, όντας πλέον σε ξεκάθαρα ηγετική θέση. Απέλυσε ολόκληρο το συγκρότημα πλην του Dio στη μετάβαση από το ντεμπούτο στο ‘Rising’, βάζοντας τα άτομα που θεώρησε πιο κατάλληλα για τις κλασικές επιρροές και το ιδιαίτερο ύφος που εισήγαγε. Δεν δίστασε ακόμα και να χωρίσει τελικά με τον Dio, έναν εκ των καλύτερων τραγουδιστών που έχουν περάσει από τη μουσική, όταν ο τελευταίος αρνήθηκε να ακολουθήσει τη στροφή της μπάντας σε έναν πιο εμπορικό ήχο.
Γιατί και προς μπαλάντες και AOR κινήθηκε ο Ritchie Blackmore, χωρίς να ενδιαφερθεί ιδιαίτερα για τον αντίκτυπο που μπορεί να είχε αυτό σε παλαιότερους οπαδούς των Rainbow. Και αν έβαλε τελικά λίγο νερό στο κρασί του και δέχτηκε να ρίξει, για αλλαγή, μια ματιά στο παρελθόν με την επανένωση της Mk II σύνθεσης των Deep Purple και αργότερα μια προσωρινή δισκογραφική επιστροφή των Rainbow, αυτό δεν κράτησε πολύ.
Και η συνέχεια τον είδε πάλι σε κάτι διαφορετικό, αυτή τη φορά σε folk και πιο ακουστικά μονοπάτια, μαζί με την Candice Night.
Ένας rock και metal πρωτοπόρος, με νεοκλασικές ροπές, που εν τέλει βρέθηκε να παίζει folk. Είναι η πιο ζηλευτή πορεία μέσα από το μουσικό κόσμο; Εκτός συμφραζομένων, μάλλον όχι, αλλά εδώ ποιος άλλος, πέραν του ίδιου του Ritchie Blackmore, μπορεί να το κρίνει; Ποιος μπορεί να τη σχολιάσει αρνητικά, όταν περιλαμβάνει ‘In Rock’, ‘Machine Head’, ‘Burn’, ‘Stormbringer’; Όταν έχει ‘Ritchie Blackmore’s Rainbow’, ‘Rising’ και ‘Long Live Rock ‘n’ Roll’;
Και τι μπορεί να πει κανείς τελικά για τις επιλογές του ανθρώπου που έπαιξε την κιθάρα του ‘Smoke on the Water’, του ‘Mistreated’ ή του ‘Stargazer’, που υπήρξε πρόδρομος των νεοκλασικών βιρτουόζων και των shredders, του Steve Vai και του Yngwie Malmsteen, που ταξίδεψαν στα όρια της κιθάρας;
Με όλα του τα ελαττώματα, όλες του τις παραξενιές, όλη του την αδιαφορία προς άπαντες, ο Ritchie Blackmore κατάφερε να γίνει η έμπνευση χιλιάδων, ένας κατά παραδοχή μοναδικός και αναντικατάστατος μουσικός, ακόμα και αν ο ίδιος ουδέποτε επιδίωξε ή ενδιαφέρθηκε να γίνει πρότυπο.
Ο Man in Black, με την κιθάρα στο χέρι, κυνηγώντας διαρκώς κάποια νέα ιδέα, τράβηξε το μοναχικό του δρόμο καταφέρνοντας να διασταυρωθεί επανειλημμένα με την ιστορία.
Και αυτή είναι η πιο περίπλοκη απάντηση για το μεγαλείο του Ritchie Blackmore. Μια άνευ όρων και συναινέσεων πορεία, μια διαρκής αναζήτηση για κάτι νέο και διαφορετικό, μια ακλόνητη αυτοπεποίθηση σε κάθε βήμα και το ταλέντο για να υποστηρίξει αυτήν την άκαμπτη αποφασιστικότητα. Με αυτά ξεχώρισε, και με αυτά αναδείχθηκε.
Ο ίδιος μάλλον το έχει πει καλύτερα, χωρίς να φοβάται να παραδεχτεί τις προτεραιότητές του. Δεν παίζει για τους κριτικούς. Η μπάντα του είναι δευτερευούσης σημασίας. Μπορεί να κάνει το καλύτερο δυνατό για το κοινό του. Αλλά πάνω απ’όλα παίζει για τον εαυτό του.
Εγωιστής, εγωκεντρικός, αμετανόητος και ξεροκέφαλος; Αδιαμφισβήτητα. Αλλά τελικά κάτι έβγαλε από αυτήν την προσέγγιση. Και όταν ακούγεται η κιθάρα του Ritchie Blackmore, ποιος τα θυμάται αυτά;
