Search
Close this search box.
Roger Waters – Is This The Life We Really Want?

Roger Waters – Is This The Life We Really Want?

5η επίσημη, συγκρατημένη όσο και νοσταλγική solo απόπειρα από τον βετεράνο Roger Waters.
Roger Waters - Is This The Life We Really Want? / Εξώφυλλο
Roger Waters - Is This The Life We Really Want? / Εξώφυλλο

Το να είσαι μουσικός με χρόνια εμπειρίας στην πρώτη των τάξεων και να βρίσκεσαι στα μέσα της όγδοης δεκαετίας της ζωής σου επ’ ουδενί προβλέπει, ποσοστιαία τουλάχιστον, εκτενές touring και μαχητικό κοινωνικοπολιτικό ακτιβισμό, πόσο μάλλον και ολόφρεσκο υλικό, ικανό να γεμίσει τουλάχιστον ένα LP album. Μιλώντας βέβαια για την καθ’ όλα ιδιότυπη περίπτωση του Roger Waters, αντιλαμβάνεται κανείς άμεσα ότι το να τον αντιμετωπίζει επί ίσοις όροις με συνομήλικους συναδέλφους του είναι εν γένει λανθασμένο.

Είτε σαν καλλιτέχνης, είτε σαν κοινωνικός κριτικός, ο 74χρονος πλέον Roger Waters καταφέρνει να διχάζει όσο λίγοι, με τελευταίο του εκ προσωπικής πεποιθήσεως «μήλον της έριδος», λιγότερο για τους ακόλουθούς του όσο για μια ευρύτερη μερίδα του κοινού, να αποτελεί η ένθερμη υποστήριξη της ίδρυσης ενός κράτους για τον λαό της Παλαιστίνης, συνυφασμένη με έντονη κριτική και πάμπολλα μποϊκοτάζ στο κράτος του Ισραήλ. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει ασκήσει οξύτατη κριτική σε διεθνείς καλλιτέχνες που έχουν αψηφήσει το ηθικό εμπάργκο, με πιο πρόσφατες έντονες αντιπαραθέσεις του να είναι αυτές με τον Nick Cave και τους Radiohead.

Κάτι που βρίθει σημειολογικής αξίας δεδομένου του ότι ως βασικός ηχητικός συνοδοιπόρος για την 5η κατά σειρά solo δισκογραφική απόπειρα (ή 6η, αν προσμετρήσετε το ‘The Final Cut’) επελέγη ο παραγωγός Nigel Godrich, τόσο άρρηκτα συνδεδεμένος με τον ήχο και την ευρύτερη διαμόρφωση των Radiohead που ουκ ολίγες φορές έχει αποκληθεί το «6ο μέλος» τους. Δίχως το οποιοδήποτε άγχος να χτίσει βεβιασμένα τον art rock δίσκο της χρονιάς – ας το παραδεχτούμε, ο τίτλος αυτός του ανήκει από την στιγμή που ανακοινώθηκε, καλείται να βοηθήσει τον βετεράνο Waters να συμμαζέψει τις ιδέες του, κατόπιν «γυαλίζοντάς» τες προς επίτευξη του επιθυμητού τελικού αποτελέσματος.

Χρόνο αν μη τι άλλο είχε να μαζέψει υλικό, μιας και έχουν ήδη περάσει 25ετία από το ‘Amused To Death’ – η ειδική κυκλοφορία Ça Ira’ δεν πιάνεται. Αυτό που διακρίνει κανείς είναι ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να συνταξιοδοτηθεί από τις όποιες ηχητικές καινοτομίες τον χαρακτήριζαν καθ’ όλη την πορεία της καριέρας του, είτε ως ηγετικό μέλος των Pink Floyd, είτε σαν solo καλλιτέχνης. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχασε το ταλέντο του στο να «κατεβάζει» εν ριπή οφθαλμού ευρηματικές, άκρως προσεγγίσιμες μελωδίες-συνοδούς του de facto (εδώ και χρόνια) πρωτεύουσας σημασίας στίχο του. Όπως και να επιβεβαιώσει, για άλλη μια φορά, ότι αν ο David Gilmour ανέκαθεν κουβαλούσε μια ξεκάθαρη blues αισθητική (και ο Richard Wright έφερνε άρωμα από jazz στις συνεργατικές τους προσπάθειες) η καρδιά και το μυαλό του Waters θα βρίσκονται πάντα στην αγαπημένη του folk.

Roger Waters - Déjà Vu (Audio)

Ο δίσκος δεν θα λέγαμε ότι αποτελεί ένα παραδοσιακό concept album – από αυτά που αγαπάει να δημιουργεί ο Waters, με ξεκάθαρη αφήγηση και διακριτούς πρωταγωνιστές. Μοιάζει περισσότερο σαν μια εξωτερίκευση ενός εσωτερικού διαλόγου του ίδιου, με κεντρικό θεματικό άξονα τα κακώς κείμενα της σύγχρονης πολιτικής σκηνής και τους τρέχοντες πολέμους -φυσικά και θα υπάρχει αναφορά στο Παλαιστινιακό ζήτημα- καθώς και το μεταναστευτικό πρόβλημα. Samples από διάσπαρτα ηχητικά εφέ, ραδιοφωνικές εκπομπές και την ίδια τη φωνή του Waters στολίζουν το τελικό αποτέλεσμα, με τον δίσκο να ανοίγει ομοίως με τον τρόπο που κλείνει, με μια ήρεμη φωνή να εμφανίζεται στο προσκήνιο και να σβήνει αντίστοιχα.

Roger Waters - Smell the Roses (Audio)

Πρώτο δείγμα -αν και κακό θα έλεγε κανείς όσον αφορά το πόσο αντιπροσωπεύει το συνολικό ύφος του δίσκου- το funky νοοτροπίας ‘Smell The Roses’, ένα μικρό ξαδερφάκι του ‘Have A Cigar’ ξεπεταγμένο κατευθείαν από την ‘Animals’ εποχή. Κυκλοφόρησε ως το πρώτο single, αφήνοντας μάλλον αδιάφορες εντυπώσεις, ακούγεται δε πολύ καλύτερα σε δεύτερη ή τρίτη ακρόαση. Τα πραγματικά αριστουργήματα του δίσκου γίνονται αντιληπτά άμεσα, δεδομένου (και) του ότι είναι δύο, ενώ αποτελούν την πεμπτουσία αυτού που θέλει να είναι ο Waters εν έτει 2017. Από τη μία το υποβόσκουσας έντασης ομότιτλο κομμάτι του δίσκου με την αναμενόμενη «μπηχτή» στον πρόεδρο των Η.Π.Α. («And every time a nincompoop becomes the president») καθώς και τους έντονους προβληματισμούς. Από την άλλη ένα από τα καλύτερα και ομορφότερα κομμάτια με τα οποία μας έχει ευλογήσει που ακούει στο όνομα ‘Wait For Her’: Αποτελεί μελοποίηση -και ελαφριά παραλλαγή- ενός ποιήματος του «εθνικού ποιητή των Παλαιστινίων», Mahmoud Darwish, έναν μεταφορικό ύμνο στις ευρύτερες έννοιες της αγάπης και της καρτερικότητας. Φαντάζει βέβαια ολίγον τι οξύμωρο το γεγονός ότι ένα εκ των καλύτερων -στιχουργικά τουλάχιστον- κομματιών του ίσως μεγαλύτερου στιχουργού της ροκ να μην έχει δικό του στίχο.

Let her breathe in the air
That is foreign to her heart
Let her lips part
Wait for her

Η ερμηνεία του όμως είναι αυθεντικά από καρδιάς, ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν μπορείς να αμφισβητήσεις την αυθεντικότητα του κομματιού (μπορείτε να δείτε το πρωτότυπο ποίημα εδώ, όπως και την απόδοση του Waters εδώ)

Roger Waters - Wait for Her (Video)

Ο δίσκος, όπως προαναφέρθηκε, αποτελεί έναν «συμβιβασμό» του Waters με αυτό που θέλει πλέον να είναι: Απόλυτα συμφιλιωμένος με το παρελθόν του, δεν δοκιμάζει να ανοίξει νέους δρόμους χάριν μιας νοσταλγίας της ’70s Floyd εποχής -τα drums είναι ψύχραιμα και ακριβέστατα, ηγούνται ενός συνολικά mid-tempo, πεντακάθαρου από άποψη παραγωγής ηχοτοπίου- με εξαιρετικά ενδιαφέρον παράδειγμα το ‘The Last Refugee’ που ρυθμικά παραπέμπει κατά γενική ομολογία ως ευχάριστη έκπληξη στο ‘Five Years’ του David Bowie. Πέραν των διαχρονικά εξαιρετικών ενορχηστρώσεων του βετεράνου David Campbell, περαιτέρω ενδιαφέρουσες, προοδευτικές πινελιές υπάρχουν, το γεγονός ότι αποτελεί ίσως τον πιο αθυρόστομο δίσκο του Waters, καθώς μπορεί κανείς να μετρήσει 15 f-bombs, 13 εκ των οποίων στο κομμάτι-διαμαρτυρίας ‘Picture That’, αλλά και το ότι η μελωδία -και η ενορχήστρωση- του ‘Wait For Her’ μετουσιώνεται πανομοιότυπα στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, με την ειδοποιό διαφορά να αποτελεί η άκρως ανατρεπτική αλλαγή συγχορδίας αμέσως μετά το drum break στο σημείο πριν το «ρεφρέν».

Roger Waters - The Last Refugee

Εν κατακλείδι, το ‘Is This The Life We Really Want?’ είναι ένα καθ’ όλα προσωπικό εγχείρημα, μια κακή δικαιολογία για το οποιοδήποτε touring -χωρίς να σημαίνει ότι αυτό είναι κάτι κακό, να είναι καλά και το ανεξάντλητο back catalogue του Waters-, και ένας δίσκος που καλώς ή κακώς απέχει μίλια μακριά από οποιοδήποτε ‘Final Cut’ ή ‘Pros and Cons of Hitchhiking’, παρουσιάζοντας έναν σοφό και ψύχραιμο Waters, πλήρως συμβιβασμένο με την ιδέα ότι η φωνή του -και η οργή του- έχουν ένα κάποιο «ταβάνι» – πράγμα το οποίο δέχεται την πλέον δημιουργική αξιοποίηση που θα μπορούσε. Είναι ο δίσκος που πραγματικά θέλουμε αυτήν τη στιγμή από τον Roger Waters, αυτό μόνο αρκεί.

Ακούστε ολόκληρο τον δίσκο:

Ακολουθήστε το Rockrooster.gr και στο Google News.

Poll

Ψηφίστε την αγαπημένη σας καλοκαιρινή συναυλία!

Οι συναυλίες του 2024: Πρόγραμμα και εισιτήρια

Ψηφίστε τα συγκροτήματα που θέλετε στην Ελλάδα το 2024

Θέλεις να γίνεις μέλος της συντακτικής ομάδας μας;

Το RockRooster.gr αναζητά νέους συντάκτες. Αν λατρεύεις τη μουσική, τον κινηματογράφο και την αρθρογραφία, ίσως αυτό σε ενδιαφέρει.

Poll

Ψηφίστε την αγαπημένη σας καλοκαιρινή συναυλία!

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

2024: Τα συγκροτήματα που «πρέπει» να έρθουν στην Ελλάδα

Ψηφίστε τα συγκροτήματα που θέλετε στην Ελλάδα το 2024

Θέλεις να γίνεις μέλος της συντακτικής ομάδας μας;

Το RockRooster.gr αναζητά νέους συντάκτες. Αν λατρεύεις τη μουσική, τον κινηματογράφο και την αρθρογραφία, ίσως αυτό σε ενδιαφέρει.

Οι συναυλίες του 2024: Πρόγραμμα και εισιτήρια

Poll

Ψηφίστε την αγαπημένη σας καλοκαιρινή συναυλία!