Με το γράμμα λατρείας προς την Taylor Swift, την διασκευή ολόκληρου του album της ‘1989’, ο Ryan Adams δεν διάβασε πολύ σωστά το κλίμα της pop κουλτούρας του 2015, αλλά, τουλάχιστον, είναι η υπενθύμιση μίας εποχής που ο Αμερικάνος δημιουργούσε αντιδράσεις για κάτι παραπάνω από τον σεβασμό του κόσμου της μουσικής για την τέχνη του.
Για το μεγαλύτερο μέρος της περασμένης δεκαετίας, ο Ryan Adams έχει δημιουργήσει albums σχεδόν καταπιεστικά καλογραμμένα. Είτε τα τραγούδια των ‘Ashes & Fire’ και ‘Ryan Adams’ του πήραν πέντε λεπτά, είτε πέντε χρόνια πνευματικής έρευνας για να τα γράψει, όλα τους είχαν ένα αίσθημα φυσικότητας και effortlessness. Καθαρά και μόνο όσον αφορά το περιεχόμενό του, ο τελευταίος δίσκος του Adams, ‘Prisoner’, ακολουθεί αυτό το μονοπάτι, και το πώς θα το εκλάβει ο κάθε ακροατής έχει να κάνει περισσότερο με το πόσο παρακολούθησε τα νέα singles που προηγήθηκαν του album. Είναι ένα ακόμα δείγμα δουλειάς που ευχαριστεί το κοινό του, σε μία περίοδο αυτό τον περίμενε να δημιουργήσει μία νέα φωτιά.
Υποθέτω ότι είναι αδύνατον για δημιουργικούς ανθρώπους να μην αφήνουν τις συναισθηματικές τους πληγές να επηρεάσουν τη δουλειά τους, ειδικά σε ένα μέσο όπως η μουσική, η οποία κατά βάση εστιάζει τόσο στενά στα θέματα της καρδιάς. Όταν ο δημιουργός είναι φυσικά παραγωγικός, όπως ο Adams, οι ρομαντικές καταστροφές ανοίγουν τις πύλες, και τα τραγούδια ξεπηδάνε έξω. Το ‘Prisoner’, ένα album-ωδή στον χωρισμό, παρακινούμενο από το διαζύγιό του με την ηθοποιό Mandy Moore, μπορεί να περιορίζεται απλώς σε μία ντουζίνα κομμάτια, αλλά σου δίνει την εντύπωση ότι από πίσω υπάρχει ένα βουνό από demos που εκφράζουν αυτό το αίσθημα του Αμερικάνου τροβαδούρου.
Το εναρκτήριο single, ‘Do You Still Love Me’, είναι μία power μπαλάντα στην οποία ο Adams διαγιγνώσκει τον εαυτό του με την αρρώστια μιας τυφλής καρδιάς, βλάβη για την οποία θα αναγκαστεί να αναρωτιέται για αρκετό καιρό. Είναι η πάλη ενάντια στη φύση του που κυριαρχεί σε όλο τον δίσκο. Στο πανέμορφο, mid-tempo ‘Doomsday’, δεν μπορεί παρά να δηλώσει ότι μπορεί να «περιμένει για χίλια χρόνια» (could wait a thousand years), ενώ την ίδια στιγμή παραδέχεται ότι δεν ξέρει πώς «να αφήσει τα συναισθήματά του να φύγουν» (how to let feelings go). Κατά πόσο ο Adams είναι τόσο ο φυλακισμένος όσο και ο δεσμοφύλακας, στο ‘Prisoner’, όταν ο ίδιος μένει σε ένα σπίτι γεμάτο αναμνήσεις και γίνεται το φάντασμα που το στοιχειώνει αυτές τις μέρες, στο ‘Haunted House’; Η καρδιά έχει μία αξιοσημείωτη ικανότητα να γιατρεύει τον εαυτό της, αλλά συχνά αυτός ο ασθενής απλά δεν μπορεί να ξεφύγει από τον δρόμο του.
Αν μία κριτική πάνω στη δουλειά του Ryan Adams έχει βάση, είναι ότι οι δίσκοι του έχουν την τάση να είναι αισθητικά συνεπείς. Όχι μόνο δεν αφήνει το ‘Prisoner’, έναν ιδιαίτερα συμπαγή δίσκο, να ξεχυθεί και να μπερδευτεί, αλλά η τέχνη του αντανακλά έναν τραγουδοποιό που κατανοεί πώς να κάνει κάθε στίχο να μετράει. Κομμάτια όπως το ταλαντευόμενο ‘Shiver and Shake’ και το καλπάζων ‘To Be Without You’ είναι τέλεια παραδείγματα μινιμαλισμού, αποφεύγοντας τα ρεφρέν και δίνοντας έμφαση σε μία θρηνώδη, πραγματική παράδοση των γραμμών, που βάζει τον ίδιο τον δημιουργό να ξαλαφρώσει από το βαρύ φορτίο στις πλάτες του όσο πιο γρήγορα μπορεί.
Φυσικά, δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει ότι ο Ryan Adams είναι ένας pop τραγουδιστής, που γράφει τραγούδια για τις ραγισμένες καρδιές. Το ρομαντικά μελωδικό ‘Tightrope’ και το λυπητερό ‘Broken Anyway’ είναι ίσως τα πιο όμορφα pop κομμάτια, δείχνοντας την πιο mainstream πλευρά του. Γράφει για την μούσα του, όσο και αν μπορεί αυτό να τον πονάει. Ίσως όμως να κρύβουν και την κάθαρση που τόσο πολύ αποζητάει.
https://youtu.be/RFlKBfu893w?t=9m7s
«Είναι ωραίο να προσπαθείς να φωτίσεις τα πιο περίπλοκα στοιχεία», δήλωνε πρόσφατα ο Adams στο BBC, «νιώθω σαν να αφήνω ένα χάρτη για τους ανθρώπους που βρίσκονται σε δύσκολη θέση». Είναι αυτή η σκληρή τιμιότητα με την οποία φτιάχνει το μονοπάτι του, που θα κάνει το ‘Prisoner’ έναν οδηγό, ή τουλάχιστον έναν ώμο για τους άλλους. Δεν είναι ένα album που δοξάζει την χαμένη αγάπη, παρά ένας πληγωμένος, αλλά ώριμος δίσκος που καταλαβαίνει ότι κάποια πράγματα έχουν κάνει τον κύκλο τους, ότι οι σχέσεις τελειώνουν για κάποιον λόγο, και ότι υπάρχει ένα άλλο αύριο που περιμένει εκεί έξω. Η αγάπη του Ryan Adams για θλιμμένα τραγούδια μπορεί να τον θέτει υποψήφιο για τον δημιουργό του επόμενου μεγάλου break-up album. Αυτό μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά η πραγματική ιστορία είναι ότι ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς της γενιάς μας ήταν πρόθυμος να σκάψει μέσα στα δικά του συντρίμμια και να μοιραστεί μαζί μας το γλυκόπικρο του αποτέλεσμα.
