Στις 6 Μαΐου του 1965, οι Rolling Stones έπαιξαν στο στάδιο Jack Russell, της Florida στο πλαίσιο της πρώτης τους περιοδείας, στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Σύμφωνα μ’ ένα τοπικό άρθρο, μετά το live το στάδιο κατέληξε να γίνει αρένα με πέτρες να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια των fans, αφού ξεκίνησε διαμάχη μεταξύ 200 νεαρών και αστυνομικών.
Ο κιθαρίστας των Rolling Stones, Keith Richards, το ίδιο βράδυ ξύπνησε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του με ένα συγκεκριμένο ρυθμό να στριφογυρίζει στο κεφάλι του.
Εκείνο το βράδυ το βασικό riff του ‘I Can’t Get No Satisfaction’ ηχογραφήθηκε πρόχειρα σε ένα κασετόφωνο με τη συνοδεία ακουστικής κιθάρας κι έπειτα ο Keith ξαναγύρισε στο κρεβάτι του για να κοιμηθεί.
Την επομένη, πήγε την κασέτα στο στούντιο η οποία εκτός από το επικό riff της κιθάρας, περιείχε και το ροχαλητό του, αφού είχε ξεχάσει να πατήσει το στοπ. Αρχικά το κομμάτι είχε country ύφος, γεγονός που δεν άρεσε στον Keith, ούτε και στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας.
Στις 12 Μαΐου, οι Rolling Stones ταξιδεύουν μέχρι το Σικάγο όπου οι Keith Richards και Mick Jagger δουλεύουν πάνω στο κομμάτι, με τον Jagger να έχει αναλάβει το μεγαλύτερο μέρος των στίχων.
Η τελική ηχογράφηση του κομματιού πραγματοποιήθηκε στο στούντιο RCA του Hollywood, μετά από την αγορά ενός fuzz pedal, το οποίο έδωσε στο κομμάτι την παραμόρφωση που ήθελε ο Keith. Τρεις μόλις εβδομάδες αργότερα κυκλοφόρησε το single στην Αμερική και, όπως ήταν αναμενόμενο, έκανε θραύση.
Το κομμάτι μπήκε αμέσως στο Hot 100 του Billboard και παρέμεινε στην πρώτη θέση για τέσσερις εβδομάδες. Θεωρείται ως ένα από τα σπουδαιότερα κομμάτια όλων των εποχών και μάλιστα το περιοδικό Rolling Stone, το 2004, το κατέταξε στη δεύτερη θέση ανάμεσα στα 500 καλύτερα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ.
Μερικά ενδιαφέροντα facts για το κομμάτι:
• O Richards ανησυχούσε γιατί θεωρούσε ότι το κομμάτι μοιάζει πολύ με το ‘Dancing in the Street’ των Μartha & the Vandelas. Εμείς πάντως τον ευχαριστούμε που δεν είχε ύπνο εκείνο το βράδυ!
• Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το ‘I Can’t Βe Satisfied’ του Muddy Waters όπως δήλωσε αργότερα ο Keith, αλλά υπάρχουν κι άλλες θεωρίες όπως το ότι δανείστηκε τον τίτλο από έναν στίχο του ‘Thirty Days’ του Chuck Berry, ο οποίος έλεγε: «I can’t get no satisfaction from the judge».
• Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το τραγούδι αρχικά παιζόταν μόνο σε πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς επειδή οι στίχοι του θεωρήθηκαν ακατάλληλοι… But who cares?
• Έχει διασκευαστεί ουκ ολίγες φορές με όχι τόσο μεγάλη επιτυχία, με τις πιο γνωστές διασκευές να είναι αυτή της Aretha Franklin και του Otis Redding.
• Η επιτυχία του τραγουδιού αύξησε υπερβολικά τις πωλήσεις του fuzzbox της Gibson με αποτέλεσμα το διαθέσιμο απόθεμα να είναι sold-out μέχρι το τέλος του 1965.
