Το ‘Master of Puppets’ είναι χωρίς αμφιβολία από τους πλέον γνωστούς και αναγνωρίσιμους metal δίσκους. Είναι το όχημα που μετέτρεψε τους Metallica σε μια από τις μεγαλύτερες μπάντες του πλανήτη.
Η διαχρονική αξία του στο σκληρό ήχο, και η ευεργετική, ή καταστροφική, ή οποιαδήποτε άλλη -ική επίδρασή του είναι από τις πιο πολυσυζητημένες (όχι πάντα πολιτισμένα). Χρύσωσε, πλατίνιασε, μπήκε στα σπίτια και των πιο άσχετων, είναι πια περισσότερο μνημείο παρά απλό άλμπουμ.
Για κάτι που «έπιασε» τόσο γρήγορα πάντως δεν είχε και ιδιαίτερη προώθηση. Το θρυλικό ομώνυμο κομμάτι, το πιο πολυπαιγμένο στην ιστορία των Metallica, μπορεί να ακούστηκε για πρώτη φορά παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1985, τρεις μήνες πριν βγει ο δίσκος, αλλά μέχρι το Μάρτιο δεν κυκλοφόρησε κανένα single, και η μπάντα ξεκίνησε κατευθείαν την περιοδεία της με το που βρέθηκε ο δίσκος στα ράφια.
Ίσως μια πιο εμπορικά κατευθυνόμενη επιλογή, δεδομένου του είδους της μουσικής για την οποία είχε γίνει γνωστό μέχρι εκείνο το σημείο το συγκρότημα, αλλά και του μήκους των τραγουδιών.
Τέσσερις μήνες μετά, στις 2 Ιουλίου, με την επιτυχία του άλμπουμ να είναι άνευ προηγουμένου και πέραν πάσης προσδοκίας, ήρθε και το single.
Ακόμα και τότε, η κυκλοφορία έγινε σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων στη Γαλλία, σε επτάιντσο βινύλιο που έφερε στη μία πλευρά το ομώνυμο τραγούδι και στην άλλη το ‘Welcome Home (Sanitarium)’, ενώ στην Αμερική έγινε ένα promo δώδεκα ιντσών χωρίς καν δεύτερη πλευρά ή το γνωστό εξώφυλλο με τους σταυρούς και τα νήματα.
Γενικά, μπορεί να πει κανείς ότι αποτέλεσε περισσότερο απόδειξη της ανέλπιστης πέρασης στο ευρύ κοινό μιας thrash μπάντας και ένα πρώτο βήμα προετοιμασίας του εδάφους για το ευρωπαϊκό σκέλος της περιοδείας (που τελείωσε πρόωρα και τραγικά με το θάνατο του Cliff Burton) παρά σοβαρή προσπάθεια για ενίσχυση πωλήσεων και αναγνώρισης. Αφού ήδη την είχαν βρει…
Όσο για το προαναφερθέν μήκος των τραγουδιών… Το ‘Master of Puppets’ είναι πάνω από οκτώ λεπτά, το ‘Welcome Home’ πάνω από έξι. Πώς χωράνε αυτά σε ένα single; Η προφανής απάντηση είναι η σωστή. Δε χωράνε. Ή μάλλον χωράνε, αλλά ποιος θα κάτσει να ακούσει τόσο μεγάλα κομμάτια όταν το single υποτίθεται ότι είναι ένα «εύκολο», ενδεικτικό άκουσμα;
Έτσι, το ‘Welcome Home’ συντομεύεται στα τέσσερα λεπτά, ενώ το ‘Master of Puppets’ στα τρεισήμισι, «σβήνοντας» σταδιακά και τελειώνοντας ακριβώς πριν τη μετάβαση στο πιο αργό τμήμα του τραγουδιού.
Το πασίγνωστο riff και το πρώτο μέρος είναι εκεί σε όλο τους το μεγαλείο. Ταχύτητα και δύναμη, obey your master, από τις κορυφαίες στιγμές του συγκροτήματος χωρίς αμφιβολία. Αλλά τα υπόλοιπα πέντε λεπτά λείπουν. Προς χαρά των πιο σκληροπυρηνικών ίσως, που ποτέ δεν χώνεψαν τα πιο ήρεμα μέρη του δίσκου, προς λύπη των υπολοίπων (και λίγων) που το απέκτησαν.
Κάπως έτσι έφτασε στα χέρια μερικών το single ενός από τους σημαντικότερους δίσκους των τελευταίων πενήντα χρόνων. Μια προώθηση μικρού βεληνεκούς, ένα στήριγμα για να περάσει η μπάντα τον Ατλαντικό δύο μήνες μετά.
Κάπως έτσι αυτός ο μνημειώδης δίσκος έχει μόνο ένα promotional single. Δεν χρειάστηκε ποτέ την υποστήριξη.
